جوامع ما با کمبود مسکن در دسترس و مقرون به صرفه دست و پنجه نرم می کنند. رویکردهای فعلی ما در مورد مسکن جواب نمی‌دهد، و مردم در حال نوشتن مجلداتی در مورد چگونگی شکسته شدن سیستم هستند – اما من معتقدم گفتگوی مهم‌تر در مورد چگونگی واکنش ما به بحران است. ما باید بر ابزارهایی تمرکز کنیم که مردم در حال کشف هستند و به ما امکان می‌دهند با منابع محلی در دسترس، مسکن در مقیاس بسازیم.

که در “فرار از تله مسکن: واکنش شهرهای قوی به بحران مسکنهمکاران من چاک مارون و دانیل هریگز به طور کلی سه حوزه را توصیه می‌کنند که در آن دولت‌های محلی و حامیان محلی می‌توانند پیشرفت چشمگیری داشته باشند:

• اصلاح مقررات.

• رشد اکوسیستمی از توسعه دهندگان افزایشی.

• تامین مالی محلی مسکن پایه (دولت محلی و امور خیریه با همکاری بانک های محلی).

من یک طراح شهری هستم که در داخل شهر و شهرستان کار می کردم، بنابراین اصلاحات نظارتی مربا من است.

بیایید در مورد آن صحبت کنیم.

اصلاح مقررات چیزی فراتر از تصویب یک قانون جدید یا اصلاح متن یک فرمان است. اصلاحات نظارتی همچنین در مورد اعمال اهرم مقرراتی است که در حال حاضر برای به دست آوردن نتایج مورد نظر خود داریم. کدهای منطقه‌بندی و توسعه صرفاً ابزارهایی هستند که مرزهای قابل قبولی برای یک جامعه فراهم می‌کنند. به قول معروف، این ابزار نیست، نحوه کار کردن با آن است.

مدیران مقررات توسعه جامعه شما در هنگام بررسی برنامه‌های توسعه، دارای سطحی از اختیارات اختیاری هستند. اصلاحات نظارتی باید شامل این مدیریت و همچنین رویه هایی باشد که جوامع ما برای اعمال مقررات توسعه استفاده می کنند. یک طراح واقعا خوب می تواند یک طرح خوب را تحت یک کد واقعا بد ایجاد کند. یک طراح ضعیف همچنین می تواند یک طرح واقعا بد را تحت یک کد واقعا خوب ایجاد کند. این شانس در واقع به نفع ما است که نتیجه یک پروژه خوب خواهد بود.

دوست و توسعه دهنده افزایشی من، جان اندرسون، یک طراح واقعا خوب است که می تواند در تاریک ترین کدهای توسعه، نور خورشید را پیدا کند. او طی سال‌ها تجربه‌اش، به سختی آموخته است که اصلاح یک کد به کارهای زیادی نیاز دارد، و زخم‌های ناشی از این کار رویکرد او را به سمت توسعه تغییر داده است. جان اکنون از کار در کدهای موجود دفاع می کند و به طور خاص به دنبال جوامعی است که می دانند چگونه از آنها استفاده کنند.

جان اخیراً کد منطقه‌بندی بسیار هوشمندانه‌ای را که در شهر دورهام، کارولینای شمالی پیدا کرده، به اشتراک گذاشته است. جامعه در تلاش بود تا یک مشکل تقسیم بندی مشترک را حل کند که در آن، پس از تقسیم زمین های بزرگ به چندین قطعه کوچکتر، برخی از آن قطعات کوچکتر دسترسی مستقیم به خیابان ندارند. راه حل دورهام این بود که تعداد زیادی به شکل پرچم در نظر گرفته شود. این ساختمان روی «پرچم» واقع شده است، قطعه‌ای از زمین که تمام الزامات اندازه قطعه زمین را برآورده می‌کند اما در پشت زمین دیگری قرار دارد. یک قطعه زمین دراز و باریک «میله پرچم» است که پرچم را به خیابان متصل می کند و تنها نمای خیابان را برای زمین فراهم می کند. در بسیاری از موارد، عرض میله پرچم به اندازه یک راهروی تک اتومبیل است.

تعداد زیادی پرچم به طور کلی نتیجه هرج و مرج طبیعی توسعه شهر است که با نظم مشتاق یک کد توسعه برخورد می کند. شکل نامناسب تعداد پرچم می تواند مشکلاتی ایجاد کند، بنابراین برنامه ریزان معمولاً از ایجاد آنها جلوگیری می کنند. با این حال، در موارد نادری، شهرهایی مانند دورهام از تعداد زیادی پرچم استقبال می کنند و دستورالعمل هایی را از طریق کدهای توسعه در مورد نحوه ایجاد آنها ارائه می دهند.