انریکه پنیالوسا لوندونیو به دلیل استفاده از اتوبوس، پیاده رو، پیاده رو و پارک برای عادلانه‌تر کردن شهرها، شهرت بین‌المللی دارد. و در کتاب جدیدش، برابری و شهر: نوآوری های شهری برای همه شهروندان، او توضیح می دهد که چگونه آن ابزارها می توانند جوامع را به شهرهای پیشرفته تبدیل کنند که در آن حمل و نقل یک اکولایزر است تا یک تقسیم کننده.

این اپیزود مهمان از اسکات شپرد را تنظیم کنید #شهرها اول پادکست، و گزیده ای از مکالمه آنها را در زیر مشاهده کنید.

موارد زیر برای وضوح و طولانی بودن ویرایش شده است.

اسکات شپرد: درباره کتابتان، الهام‌بخش‌تان، و آنچه باعث شد این نوع تور دو فورس بنویسید، برایمان بگویید.

پنیالوسا لندنو: اول از همه، کتاب من در مورد برابری است. و من می گویم شهر خوب از برابری می آید.

منظورم این است که تمام دنیا مالکیت خصوصی و بازار را به عنوان بهترین راه برای مدیریت بیشتر منابع جامعه پذیرفته اند، نه به این دلیل که برای ثروتمندان خوب است، بلکه به این دلیل که بهترین راه برای همه است. منظورم این است که شیوه خصوصی مدیریت منابع جامعه کارآمدتر است و منافع بیشتری برای همه به همراه دارد. اما یک مشکل دارد: نابرابری عظیم ایجاد می کند. و ما نابرابری را دوست نداریم. صدها میلیون نفر در طول ۱۰۰ سال گذشته در جنگ برای برابری در جنگ های استقلال و انقلاب جان خود را از دست داده اند.

بنابراین من قصد ندارم مسئله برابری را حل کنم. البته افرادی هستند که در حال کار بر روی این هستند که چگونه مالیات بیشتری برای ثروتمندان داشته باشند [and things like that] – این یک بحث متفاوت است. تنها چیزی که می گویم این است که یک شهر خوب می تواند محیطی را ایجاد کند که هیچ کس در آن احساس حقارت یا طرد شدن نکند. یک شهر خوب برابری را می سازد.

و چه نوع برابری [do cities construct?] یکی از برابری‌هایی که شهرهای خوب ایجاد می‌کنند این است که ثروتمندان و فقیرها در بسیاری از مکان‌ها با هم برابر هستند – [especially] در فضاهای عمومی

منظور من این است که، [think about] غنی و فقیر؛ صاحب آپارتمان ۲۰ میلیون دلاری با دربان ملاقات می کند. اما آنها با سلسله مراتب جدا شده اند. نکته جالب [is]، اگر در پیاده رو یا در پارک یا در وسایل حمل و نقل عمومی ملاقات کنند. این است که آنها به عنوان برابر ملاقات می کنند. این یک رابطه کاملا متفاوت است.

به نوعی، به همین دلیل است که برخی از جوامع مشروع تر از سایرین هستند. آنها بهتر کار می کنند. برای مثال، مانند سوئد؛ در سوئد، میلیاردرها وجود دارند، [like] افرادی که IKEA دارند، یا افرادی که Spotify دارند یا هر چیز دیگری. اما جالب اینجاست که در سوئد این میلیاردرها به وسایل نقلیه عمومی می روند، از دوچرخه استفاده می کنند، به نانوایی می روند، به نانوایی می روند، به کافه همسایه می روند. و بنابراین این یک محیط متفاوت ایجاد می کند.

بنابراین اولین کاری که یک شهر می تواند انجام دهد این است که بتواند بسیاری از افراد ثروتمند و فقیر را بدست آورد [people] ملاقات به عنوان برابر و دوم، مانند آنچه در سنترال پارک می بینید – در پارک مرکزی می توانید هر آخر هفته میلیاردرها را پیاده روی کنید و همچنین افرادی را که بسیار فقیر هستند در کنار آنها داشته باشید.

اکنون نوع دیگری از برابری شهرها کیفیت زندگی است. منظورم این است که شما نمی توانید کالاهای فردی را به همه بدهید. شما نمی توانید به همه سفرهایی به پاریس بدهید، یا ماشین های شیک یا هر چیز دیگری. ولی تو می توانی [allow] همه به کلاس های موسیقی، یا سالن های ورزشی، یا امکانات ورزشی یا فضای سبز دسترسی داشته باشند. شما باید بتوانید به فضای سبز دسترسی داشته باشید نه به این دلیل که عضو یک باشگاه روستایی هستید یا یک خانه روستایی دارید، بلکه به این دلیل که به عنوان یک شهروند به پارک های بزرگ و چیزهایی مانند این دسترسی دارید.

و اصل دیگری که ذکر کردم و توسعه دادم [in the book] چیزی است که من آن را برابری دموکراتیک می نامم. دموکراسی فقط این واقعیت نیست که مردم رای دهند. این یکی از اجزای دموکراسی است. دموکراسی این است که قانون اساسی ما رعایت شود. و همه قوانین اساسی بر این اصل استوار است که شهروندان در برابر قانون برابر هستند. اگر اینطور باشد، خیر عمومی بر منافع خصوصی غلبه دارد. این فقط شعر نیست. این فوق العاده قدرتمند است …

کتاب من در مورد مواردی از این دست و بسیاری موارد دیگر است. [It’s about] چگونه دوچرخه سواری برای برابری مهم است و چگونه [it can] این برابری را تضمین کند. یک شهر خوب باعث ایجاد برابری می شود و یک جامعه برابرتر تمایل به ساخت شهرهای بهتر دارد.