درک به آرامی شروع به خزش می کند. این عدم اعتماد به نفس و تسلیم شدن شما در مورد مشکلاتی است که در محله، شهر یا شهر خود می بینید. خیابانی که عبور از آن ترسناک است (شما همان خیابانی را می شناسید که تصادفی در انتظار وقوع است). خانواده ای که نمی تواند مسکنی پیدا کند که نیازهایشان را با قیمتی که بتواند با آن کار کند، برآورده کند. سالمندی که برای حفظ ارتباط تلاش می کند. آخرین خواربارفروشی کوچکی که برای همیشه بسته شد. چاله هایی که هرگز پر نمی شوند درختان مرده ای که هرگز دوباره کاشته نمی شوند. استخر اجتماع که آنقدر خراب شده که ارزش تعمیر ندارد.

شما مکان خود را دوست دارید (یا حداقل دوست دارید). شما می توانید ببینید چه چیزی اشتباه است و چه چیزی باید تغییر کند، اما در مورد اثبات تخصص خود یا حتی باور چشمان خود احساس ناراحتی می کنید. شما شروع به گفتن به خود می کنید، “حدس می زنم اینطور است.” “من باید بیش از حد واکنش نشان دهم.” آنها می گویند بی خطر است، بنابراین باید اینطور باشد. “شاید جای دیگری خوشحال تر باشم.”

این درخواست یک راه امن برای عبور از خیابان است و به او گفته می‌شود: «ببخشید، گذرگاه عابر پیاده مجاز نیست.» این صدای درون سر شماست که می گوید: “من مهندس نیستم، پس چه می دانم؟”

این شهر شماست که ادعا می کند تعریض جاده ها برای رشد اقتصاد ضروری است و مزایای زیست محیطی زیادی خواهد داشت.

این اختیار بی چون و چرای است که به “متخصصان” و “رهبران” داده می شود، حتی زمانی که توصیه های آنها در مقابل ارزش های جمعی ما است.

این یک نظرسنجی مشارکت عمومی است که از شما می‌خواهد سوالات فنی نامناسبی را که افراد عادی نمی‌توانند به طور معناداری ارزیابی کنند، بررسی کنید. این نظرسنجی شما را به این باور می رساند که احتمالاً نمی دانید در مورد چه چیزی صحبت می کنید و واقعاً باید این موضوع را به متخصصان بسپارید.

این برنامه‌ها و سیاست‌های بلندپروازانه‌ای هستند که سال‌ها و هزاران دلار طول می‌کشد تا توسعه پیدا کند، فقط برای نشستن در قفسه‌ای گرد و غبار جمع‌آوری می‌کند یا با کمبود بودجه یا اراده سیاسی خنثی می‌شود.

این بوروکراسی است که سرعت یخبندان و تشریفات بی‌پایان آن، شتاب، اشتیاق و حسن نیت مردم عادی را که می‌خواهند کارهای کوچکی انجام دهند تا مکان خود را کمی بهتر کنند، از بین می‌برد.

صحبت کردن در جلسه شورای شهر فقط برای رد شدن به عنوان “گروه ذینفع ویژه” یک روز مرخصی کار است. (در همین حین، فرش قرمز برای لابی‌گرانی که حقوق دریافت می‌کنند پهن می‌شود که به‌خاطر وقت و همکاری مستمرشان بسیار تشکر می‌شود.)

و علاوه بر همه چیز، از درون دنیای شهرنشینی نیز می آید، از افرادی که می گویند، “شما وکالت را اشتباه انجام می دهید! حمایت موثر یعنی انتخاب شدن یا کار کردن. داخل سیستم!”

ما با همه اینها مخالفیم: یک جریان بی‌پایان سیگنال‌های آشکار و ظریف و پیام‌های مختلط که به شما می‌گوید زحمت نکشید، صلاحیت ندارید، این کار شما نیست، نمی‌فهمید، پول کافی نیست، این یک اولویت نیست، شما نمی توانید این کار را انجام دهید، ما هیچ کاری نمی توانیم در مورد آن انجام دهیم. و در عین حال: ما می توانیم این را بپردازیم، این چیزی است که مردم می خواهند، اینجا مشکلی نیست، همه چیز خوب است.

آیا جای تعجب است که افراد بیشتری اقدامی انجام نمی دهند؟

بله، ما با خیلی چیزها مخالفیم. اما اگر نمی‌خواهید امیدتان را از دست بدهید، نمی‌خواهید تسلیم شوید، در اینجا در شهر قوی (Strong Towns) در شرکت خوبی خواهید یافت.

با هم، ما در حال ایجاد جنبشی هستیم که می گوید هرگز نباید باور کنید که هیچ کاری نمی توانید انجام دهید.

چیزی که من در مورد شهر های قوی دوست دارم این است که، در این جامعه و با این رویکرد، هیچ چالشی آنقدر بزرگ یا دشواری آنقدر پیچیده که نتوانیم پیدا کنیم وجود ندارد. مقداری اقدام کوچک برای ایجاد تفاوت

با تشویق، ایده‌های عملی، تحقیقات و البته حمایت اخلاقی، Strong Towns هم به ما امید می‌دهد و هم دانشی را که همه ما به آن نیاز داریم تا مکان‌هایمان را هر روز کمی قوی‌تر کنیم.