خطوط دوچرخه ایمن و محافظت شده و اتصال به حمل و نقل از عوامل مهم در حمایت از دوچرخه سواری بیشتر است. اما آلیسون گریسوولد در بلومبرگ سیتی می‌نویسد: «زیرساخت اجتماعی دوچرخه‌سواری شهری – برنامه‌هایی که به افراد مهارت‌ها، ابزار و اعتماد به نفس را برای سوار شدن بر دو چرخ می‌دهد – می‌تواند به اندازه زیرساخت‌های فیزیکی مهم باشد، به‌ویژه وقتی صحبت از پر کردن شکاف‌های دسترسی به میان می‌آید. “

در سرتاسر جهان، نرخ دوچرخه‌سواری زنان به‌طور قابل‌توجهی کمتر از مردان است، که دلیل آن عوامل متعددی از آزار و اذیت تا زیرساخت است. “برای چندین دهه، خیابان های شهرهای سراسر جهان عمدتاً بر اساس ترجیحات حرکتی مردان ساخته شده است.”

برنامه های اجتماعی و آموزشی که به افراد کمک می کند دوچرخه سواری را بیاموزند و اعتماد به نفس خود را روی دوچرخه بیاموزند، می توانند به کاهش شکاف کمک کنند. در بریتانیا، حمل و نقل برای لندن در ژوئن گذشته گزارش داد که استقبال از جلسات آموزشی دوچرخه سواری بزرگسالان «به ویژه در میان برخی از گروه‌های دوچرخه‌سواری که به طور سنتی کمتر نمایندگی می‌شدند» قوی بود، با ۷۶ درصد شرکت‌کنندگان زن و بیش از ۴۰ درصد از سیاه‌پوستان، آسیایی و سایر اقوام. پیشینه اقلیت.» گریسولد نمونه‌هایی از برنامه‌های آموزشی دیگر را ارائه می‌کند، اما اشاره می‌کند که تعداد کمی از برنامه‌های آموزش دوچرخه‌سواری بزرگسالان در مقایسه با برنامه‌هایی که هدفشان کودکان است، وجود دارد. محبوبیت دوچرخه‌سواری نیز به این موضوع کمک می‌کند: «یک بررسی در سال ۲۰۲۱ درباره رفتار دوچرخه‌سواری در ۱۷ کشور و ۳۵ شهر بزرگ نشان داد که زنان به اندازه مردان دوچرخه‌سواری می‌کنند، در حالی که سهم دوچرخه‌سواری کلی از ۷ درصد فراتر رفته است». متأسفانه، تنها چند شهر جهانی از این آستانه برخوردارند.