اصطلاح «توسعه پایدار» برای توصیف پروژه‌ها، سیاست‌ها و ابتکاراتی استفاده می‌شود که بدون به خطر انداختن سلامت زیست‌محیطی، اجتماعی یا شخصی در آینده، مزایایی را ارائه می‌کنند. [۱]. در شرایطی که اثرات بحران آب و هوا به طور فزاینده‌ای آشکار می‌شود، رویکردهایی که به طور همزمان بهبود سلامت و کاهش هزینه‌ها را تضمین می‌کنند، هم از نظر مراقبت‌های بهداشتی و هم از دیدگاه پایداری سودمند هستند. طرح‌های mHealth با تمرکز بر پیشگیری از بیماری‌های غیرواگیر و ترویج رفتارهای سالم در این دسته قرار می‌گیرند، زیرا این پتانسیل را دارند که بار سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی را تا حد زیادی کاهش دهند، بنابراین هزینه‌ها و هزینه‌های منابع را در دراز مدت کاهش می‌دهند.

در حال حاضر، بیش از ۲۰٪ از جمعیت اتحادیه اروپا-۲۷ ۶۵ سال و بالاتر هستند و پیش بینی ها نشان می دهد که تا سال ۲۱۰۰ به ۳۱٫۳٪ افزایش خواهد یافت. [۲]. جمعیت سالخورده با افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های غیرواگیر همراه است که پتانسیل ایجاد بحران‌های بهداشتی را دارند. [۳]. کم تحرکی، چهارمین عامل مرگ و میر در سراسر جهان است که سالانه ۶۷٫۵ میلیارد دلار برای سیستم های مراقبت های بهداشتی در سراسر جهان هزینه دارد. [۴]، این بحران سلامت را تداوم می بخشد و ترویج پیری سالم و فعال را ضروری می کند. سازمان جهانی بهداشت یک برنامه اقدام جهانی در مورد فعالیت بدنی (۲۰۱۸-۲۰۳۰) تعریف کرد که به نیاز به واکنش کل جامعه برای دستیابی به یک تغییر پارادایم در حمایت و ارزش گذاری از همه افرادی که به طور منظم بر اساس توانایی و در سراسر فعالیت می کنند پاسخ می دهد. دوره زندگی [۵]. در واقع، فعالیت بدنی دارای مزایای چند برابری سلامت، اجتماعی و اقتصادی است و سرمایه گذاری در اقدامات سیاستی برای افزایش فعالیت بدنی می تواند به دستیابی به اهداف توسعه پایدار (SDGs) کمک کند. [۶].

ترویج سبک زندگی فعال و پیری سالم مشروط به شبکه های اجتماعی و اجتماعی است. شرایط عمومی اجتماعی-اقتصادی، فرهنگی و محیطی؛ و افراد [۷]. مطالعات قبلی بینش هایی را در مورد موانع و تسهیل کننده های یک زندگی فعال ارائه کرده است [۸,۹,۱۰,۱۱] و تاثیر آنها بر پیری [۱۲,۱۳,۱۴]. حوزه هایی که این مطالعات شناسایی کردند شامل مسائل شخصی، زیست محیطی، اکولوژیکی، اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی و سیاسی بود. ادغام این اطلاعات در چندین حوزه شناسایی شده قبلی (به عنوان مثال، دارایی های سلامت جامعه و داده های فردی و محیطی) گنجانده شده است. [۱۴] برای طراحی مداخلات عملی برای ارتقای فعالیت بدنی مهم است.

علم شهروندی می‌تواند با مشارکت فعال عموم مردم در پروژه‌های تحقیقاتی، نقشی کلیدی در جذب تأثیرات این حوزه‌ها ایفا کند. این می تواند از طریق تعامل با کمیته های راهبری/شورای مشورتی پروژه های زنده فعال باشد [۱۵] یا با ارائه داده‌ها از طریق ارزیابی‌های لحظه‌ای بوم‌شناختی (EMAs) که زندگی فعال را به صورت آینده‌نگر ثبت می‌کند [۱۶,۱۷]. اجرای چنین روش‌های علم شهروندی به ارائه بینش‌های بیشتر در مورد استراتژی‌های ارتقای زندگی سالم با توجه به زیرساخت‌های شهر هوشمند کمک می‌کند. [۱۸,۱۹]. استفاده از فناوری‌های دیجیتال، به‌ویژه برنامه‌های کاربردی تلفن همراه، امکان ادغام بازخوردهای فوری از کاربران را فراهم می‌کند و آنها را به ابزارهای قدرتمندی تبدیل می‌کند که از طریق آن می‌توان طرح‌های علمی شهروندی را پیاده‌سازی کرد. به عنوان مثال، برنامه‌های تمرینی ترکیبی از تمرینات تحت نظارت در فضای باز با مربیگری از راه دور برای بهبود تعادل و قدرت در افراد مسن‌تر نشان داده شده است. [۱۹]. با این وجود، فقدان سواد دیجیتال در میان جمعیت‌شناسی خاص به عنوان مانع اصلی برای طرح‌های سلامت دیجیتال ذکر شده است. [۲۰]. بنابراین، همکاری نزدیک با این جمعیت شناسی برای گنجاندن آنها در فرآیند طراحی، برای جلوگیری از نابرابری و اطمینان از دسترسی آنها به ابزارهای mHealth در نظر گرفته شده است. پذیرش کم و پایداری طولانی مدت نیز چالش های فعلی در مورد برنامه های mHealth هستند [۲۱]. در هر دو مورد، مشارکت بیماران یا شهروندان در فرآیند توسعه به عنوان راه حل ترجیحی پیشنهاد شده است. تجزیه و تحلیل قبلی از سایر مداخلات بهداشتی در محیط های کم درآمد نیز اهمیت مشارکت همه ذینفعان، به ویژه کاربران نهایی، را در فرآیند طراحی برجسته کرد. [۲۲] به عنوان راهی برای تضمین پایداری و اثربخشی یک پروژه [۲۱]. تحقیقات موجود موافق است که گفتگوی باز بین همه طرف های درگیر (توسعه دهندگان و ذینفعان) دسترسی، مقرون به صرفه بودن و مقبولیت یک مداخله را تسهیل می کند. [۱۹,۲۲].

سازمان بهداشت جهانی سلامت دیجیتال را به عنوان ابزاری برای افزایش دسترسی بیماران به اطلاعات به موقع، قابل اعتماد و عملی شناخته است. [۲۳]. بنابراین، سلامت اجتماعی پایدار، که به عنوان مداخله ای درک می شود که به طور منظم در طولانی مدت توسط بیماران استفاده می شود، انتظار می رود که نتایج سلامتی را بهبود بخشد. [۲۱]. علاوه بر این، این مداخلات پتانسیل قابل توجهی برای ترویج پیری سالم از طریق افزایش دسترسی، نظارت و مراقبت از خود دارند.