از زمانی که سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) پروژه “میراث مهم کشاورزی جهانی (GIAHS)” را در سال ۲۰۰۲ راه اندازی کرد، حفاظت و استفاده از میراث فرهنگی کشاورزی توجه زیادی را به خود جلب کرد. [۱]. از سال ۲۰۲۳، وزارت کشاورزی و توسعه روستایی چین هفت گروه از ۱۸۸ سایت مهم کشاورزی و میراث فرهنگی در چین را منتشر کرده است که ۱۹ مورد از آنها در فهرست GIAHS قرار دارند. سند مرکزی شماره ۱ چین از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۴ بر نیاز به تقویت توسعه و حفاظت از “میراث فرهنگی کشاورزی” تاکید دارد. میراث فرهنگی کشاورزی یک سیستم مرکب اجتماعی-اکولوژیکی-اقتصادی معمولی با مزایای زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی قابل توجه است. [۲]. در عین حال، به عنوان یک منبع ویژه گردشگری، مفهوم غنی و ارزش منحصر به فرد میراث فرهنگی کشاورزی برای امنیت معیشتی اهمیت زیادی دارد.

تحقق ارزش اکولوژیکی محصول از طریق معاملات بازار یا مدیریت دولتی برای تبدیل مزیت های اکولوژیکی به مزیت های صنعتی حاصل می شود که ماهیت آن ارزیابی ارزش منابع زیست محیطی است. [۳]. مفهوم خدمات اکوسیستمی اولین بار برای کشف ارزش محصولات زیست محیطی مورد استفاده قرار گرفت [۴,۵,۶]. سپس، در سال ۲۰۰۱، سازمان ملل متحد برنامه ارزیابی اکوسیستم هزاره (MEA) را راه اندازی کرد و خدمات اکوسیستمی به تدریج مورد توجه محققان قرار گرفت، از جمله از منظر ارائه، خدمات فرهنگی و تنظیم مقررات و ارتباط آنها با رفاه انسان. مورد بررسی قرار گرفته است [۷,۸]. از آغاز قرن بیست و یکم، محققان داخلی تلاش کرده اند تا بر اساس نتایج خدمات اکوسیستمی، تحقیق و بحث درباره «تحقق ارزش محصول اکولوژیکی» را آغاز کنند و در تعریف حقوق مالکیت محصولات زیست محیطی به نتایج ثمربخشی دست یافته اند. [۹,۱۰]، مفهوم مفهومی و مبنای نظری آنها [۱۱,۱۲]، حسابداری ارزش [۱۳,۱۴] و روشهای تحقق [۱۵,۱۶,۱۷]. توسعه معقول گردشگری می تواند ارزش های چندگانه اکوسیستم ها را در سایت های میراث کشاورزی-فرهنگی درک کند، زیرا برای ارزش محصولات زیست محیطی مهم است. [۱۸]. در مطالعه گردشگری در سایت های کشاورزی و میراث فرهنگی، ادبیات بین المللی ترجیحات گردشگران را پوشش می دهد [۱۹]، مسیرهای توسعه گردشگری [۲۰]، مشارکت جامعه [۲۱] و جنبه های دیگر در همین حال، در چین، تمرکز بر توسعه منابع گردشگری در سایت‌های میراث کشاورزی-فرهنگی در مراحل اولیه است. [۲۲,۲۳]و سپس به تدریج به رفتار گردشگران نیز تعمیم داده می شود [۲۴]، مشارکت ساکنان جامعه [۲۵,۲۶] و درک ارزش محصولات زیست محیطی [۱۸]. درک ارزش محصولات بوم گردی در سایت های کشاورزی و میراث فرهنگی هنوز عقب مانده است. برای حمایت از نیازهای شیوه های فعلی کافی نیست.