ابتکار «کمربند و جاده» (BRI) که در سال ۲۰۱۳ در چین پیشنهاد شد، که معمولاً به عنوان کمربند اقتصادی جاده ابریشم و جاده ابریشم دریایی قرن بیست و یکم شناخته می شود.https://www.yidaiyilu.gov.cnهدف آن ایجاد ارتباطات اقتصادی قوی تر با کشورهای همسایه، ترویج تجارت و سرمایه گذاری، تقویت ساخت و ساز زیرساخت ها و تقویت توسعه اقتصادی جهانی است. [۱,۲]. برای چین، اجرای طرح «کمربند و جاده» به‌ویژه با ترویج مبادلات بین شهرهای شرقی و غربی، نابرابری‌های اقتصادی منطقه‌ای را با موفقیت کاهش داد. [۳]. این رویکرد، سطح توسعه اقتصادی بالاتر شهرهای شرقی را برای پیشبرد توسعه شهرهای نسبتاً کم درآمد در بخش‌های میانی و غربی، با هدف پیشرفت هماهنگ، افزایش داد. در نتیجه، شهرهای شرقی فضای باز خود را گسترش دادند و ساختار صنعتی خود را بهینه کردند، در حالی که شهرهای مرکزی، به عنوان قطب محوری اتصال شرق و غرب، نقش مهمی ایفا کردند. شهرهای غربی، به عنوان گره های کلیدی در کمربند اقتصادی جاده ابریشم، زیرساخت های شهری را تقویت کردند و سیستم های مالی را اصلاح و تقویت کردند و در نتیجه شکاف اقتصادی را با مناطق شرقی کاهش دادند. [۴,۵].

از قرن بیستم، شهرنشینی به عنوان مهمترین جنبه رشد انسان ظاهر شده است [۶,۷]. گسترش سریع شهرها عمیقاً بر پوشش گیاهی تأثیر گذاشته است که عمدتاً در تکه تکه شدن الگوهای چشم انداز و تغییرات ساختاری در کاربری زمین دیده می شود. [۸]. با توجه به رشد اقتصادی و مهاجرت از روستا به شهر و همچنین ایجاد زیرساخت های حمل و نقل مانند جاده و قطار [۹]، مناطق وسیعی از پوشش گیاهی به سطوح غیر قابل نفوذ تبدیل شده است [۱۰]. شرایط اقلیمی و هوای طبیعی به شدت تحت تأثیر این امر قرار گرفت که منجر به پدیده جزیره گرمایی شد [۱۱]. مناطق شهری دماهای بالاتری را نسبت به مناطق حومه ای و روستایی تجربه کردند که بر محیط زیست و فنولوژی رشد پوشش گیاهی تأثیر گذاشت. تغییرات فنولوژیکی بر فرآیندهای اکولوژیکی متعددی از جمله بهره‌وری خالص اولیه (NPP) تأثیر گذاشت. [۱۲]. جهان شاهد افزایش بی نظیر شهرنشینی بود. این شهرنشینی تغییرات اکوسیستم های زمینی را در چند دهه گذشته سرعت بخشیده است. [۱۳]. در نتیجه، منطقی است که بیشتر به پیامدهای شهرنشینی بر محیط طبیعی توجه شود [۱۴].

شهرهای گره داخلی در امتداد «کمربند و جاده» شامل ده شهر بزرگ در غرب و مرکز چین، از جمله هفی، نانچانگ، ژنگژو، ووهان، چانگشا، شیان، چونگ کینگ، لانژو، شینینگ و چنگدو هستند. [۱۵]. این شهرها به عنوان مروجین و مجریان اصلی این طرح، رشد جمعیت، گسترش تدریجی مناطق شهری، افزایش تولید ناخالص داخلی سرانه و تسریع قابل توجه در روند شهرنشینی را تجربه کرده اند که همگی ناشی از ارتقای توسعه اقتصادی است. [۱۶,۱۷,۱۸,۱۹]. گسترش شهری ناگزیر شامل تغییر در انواع کاربری اراضی شهری، با افزایش ساخت و ساز و توسعه زیرساخت‌ها، از جمله افزودن و گسترش جاده‌ها، راه‌آهن‌ها و بنادر، و همچنین افزایش سرمایه‌گذاری در بخش‌های صنعتی و مرتبط با انرژی است. [۲۰,۲۱]. این تغییرات به طور اجتناب ناپذیری استفاده از منابع طبیعی در مناطق شهری را تغییر داد و در نتیجه بر محیط زیست اکولوژیکی شهری تأثیر گذاشت.

بهره وری خالص اولیه (NPP) پوشش گیاهی به طور گسترده به عنوان یک شاخص ضروری برای ارزیابی محیط زیست محیطی یک مکان معین در نظر گرفته می شود. [۲۲]، که می تواند سلامت اکولوژیکی شهری را نیز مشخص کند [۲۳,۲۴]. این به عنوان بازتابی از ظرفیت تولیدی در یک اکوسیستم گیاهی عمل می کند و نقش اساسی در حفظ چرخه کربن و تعادل دارد. [۲۵,۲۶,۲۷]. عناصر زمین، از جمله شیب، جنبه و ارتفاع نقش تنظیمی در ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی محیط رشد گیاه دارند و در نتیجه بر NPP تأثیر می‌گذارند. [۲۸,۲۹]. گسترش جمعیتی همراه با توسعه اقتصادی شهری، همراه با گسترش شهری و تغییر کاربری زمین، به عنوان عوامل محوری مؤثر بر پویایی NPP در محیط های شهری ظاهر شد. [۳۰,۳۱,۳۲,۳۳]. مطالعات قبلی فقط بر روی عوامل طبیعی فردی متمرکز بود. به عنوان مثال، وی و همکاران تنها به چگونگی تأثیر محیط بر NPP در استان شانشی نگاه کردند. [۲۷]، در حالی که وو و همکاران. تنها به چگونگی تأثیر فعالیت انسانی بر تولید اولیه خالص در استان گوانگدونگ نگاه کرد [۳۴]. در این اسناد مطالعات جامعی در مورد تأثیر ترکیبی این عوامل وجود ندارد. با این حال، در طول فرآیند توسعه شهری، تغییرات در NPP ممکن است از اثرات ترکیبی عوامل مختلف ناشی شده باشد [۳۵]. تغییرات NPP در شهرهای مختلف احتمالاً توسط عوامل غالب متفاوتی کنترل می شود که منجر به روندهای متنوعی می شود. بنابراین، مطالعه ما با هدف بررسی تأثیر و تعامل چندین عامل مؤثر بر تغییرات دینامیکی در NPP شهری برای پر کردن این شکاف‌ها انجام شد. علاوه بر جلوگیری از به خطر انداختن پایداری زیست‌محیطی توسعه اقتصادی شهری، این امر برای یک بررسی کامل بسیار مهم بود، اما همچنین درک عمیق‌تری از چگونگی تأثیر متقابل بین عوامل مختلف بر ده شهر مختلف ارائه داد.

مدل آشکارساز جغرافیایی مبتنی بر پارامترهای بهینه (OPGD) دارای یک ماژول بهینه‌سازی پارامتر است که راه‌های مختلفی را برای گسسته‌سازی متغیرهای مستقل بر اساس ویژگی‌های آنها ممکن می‌سازد. در نتیجه، طرح گسسته سازی بهینه می تواند انتخاب شود که منجر به بهبود دقت در تحلیل فضایی می شود. [۳۶]. این رویکرد با مدل‌های ژئودیتکتور سنتی متفاوت بود، زیرا مدل‌های سنتی عمدتاً بر گسسته‌سازی داده‌ها تمرکز می‌کنند و اغلب تعداد سطل‌های گسسته‌سازی را بر اساس دانش تجربی تعیین می‌کنند و فاقد ارزیابی کمی هستند. OPGD یک روش تحلیلی ابتکاری است که بر محدودیت های مدل های سنتی غلبه می کند. از یک فرآیند بهینه سازی پارامتر شامل گسسته سازی فضایی و مقیاس فضایی برای آشکار کردن ویژگی ها و اطلاعات جغرافیایی اضافی استفاده می کند. [۳۷]. این پشتیبانی قوی برای تجزیه و تحلیل عوامل محرک NPP فراهم می کند.