نتایج نشان داد که مواد بسته بندی بیوچار پس از پیرولیز در دمای ۳۰۰ درجه سانتی گراد، ۴۰۰ درجه سانتی گراد، ۵۰۰ درجه سانتی گراد و ۶۰۰ درجه سانتی گراد و چگالی مخصوص ظاهری ۶۶ کیلوگرم بر متر^۳۶۷ کیلوگرم بر متر^۳۶۸ کیلوگرم بر متر^۳و ۶۹ کیلوگرم بر متر^۳به ترتیب مشاهده شد که به نتایج نزدیک است [۱۴] (۷۱ کیلوگرم بر متر^۳۷۹ کیلوگرم بر متر^۳و ۷۹ کیلوگرم بر متر^۳ به ترتیب برای ۴۵۰ درجه سانتیگراد، ۵۰۰ درجه سانتیگراد و ۵۵۰ درجه سانتیگراد). با افزایش دمای پیرولیز، چگالی ظاهری نیز افزایش یافت. دمای بالاتر ذرات بیوچار را فشرده می کند و رطوبت را کاهش می دهد و آنها را در فضای کمتری متمرکز می کند. نتایج مواد بسته‌بندی بیوچار را پس از پیرولیز در دمای ۳۰۰ درجه سانتی‌گراد، ۴۰۰ درجه سانتی‌گراد، ۵۰۰ درجه سانتی‌گراد و ۶۰۰ درجه سانتی‌گراد نشان داد که به ترتیب منجر به تخلخل‌های ۳۵، ۴۲، ۶۷ و ۷۵ درصد شد. نتیجه به‌دست‌آمده مشاهدات دیگر نویسنده (Altikat) را تأیید می‌کند که ساختار متخلخل‌تری در دماهای پیرولیز بالاتر زمانی که دمای تجزیه در اثر حرارت بیوچار ۴۰۰-۶۰۰ درجه سانتی‌گراد بود مشاهده شد. [۳۷]. علاوه بر این، تخلخل تقریباً مشابهی به دست آمد (به ترتیب ۶۱٪ و ۷۱٪ برای ۵۰۰ درجه سانتیگراد و ۶۰۰ درجه سانتیگراد). تخلخل های مشابه با توجه به ذرات بیوچار مغناطیسی که در دمای ۱۰۰ درجه سانتیگراد، ۲۰۰ درجه سانتیگراد و ۳۰۰ درجه سانتیگراد (به ترتیب ۳۰، ۳۱ و ۳۵ درصد) پیرولیز شده بودند، مشاهده شد. با افزایش دمای پیرولیز، تخلخل نمونه‌ها متعاقباً افزایش یافت. با توجه به اندازه‌گیری سطح ویژه (بر اساس روش استاندارد ASTM C1069-09)، از داده‌های به‌دست‌آمده از ارزیابی تخلخل استفاده شد. [۳۸]. دمای حمام تجزیه و تحلیل شده در هر دو آزمایش -۱۸۶٫۸۹۸ درجه سانتیگراد بود. نتیجه نشان داد که مواد بسته‌بندی بیوچار پس از تجزیه در اثر حرارت در دمای ۳۰۰ درجه سانتی‌گراد، ۴۰۰ درجه سانتی‌گراد، ۵۰۰ درجه سانتی‌گراد و ۶۰۰ درجه سانتی‌گراد دارای سطح ویژه ۱۰٫۹۷ متر هستند.^۲/ گرم، ۲۲٫۲۸ متر^۲/ گرم، ۲۹٫۷۶ متر^۲/ گرم، و ۳۴٫۶۶ متر^۲/g به ترتیب. علاوه بر این، مساحت سطح ویژه ۱۰ متر^۲/ گرم و ۲۰ متر^۲/ گرم برای بیوچار پس از تجزیه در اثر حرارت در ۳۳۰ درجه سانتی گراد و ۳۸۰ درجه سانتی گراد، به دست آمد. فلورنت و همکاران، در حین بررسی تأثیر دمای تجزیه در اثر حرارت بر عملکرد بیوچار، مشاهده کردند که دمای ۹۵۰ درجه سانتیگراد به بافت نمونه آسیب می رساند. [۳۹]. نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که با افزایش دمای پیرولیز از ۳۰۰ درجه سانتی‌گراد به ۶۰۰ درجه سانتی‌گراد، مقادیر ۸٫۸۵، ۹٫۱۲، ۹٫۲۹، و ۹٫۷ نیز ارزش نمونه‌های بیوچار قلیایی و تأثیر آن‌ها بر تقویت راندمان حذف را نشان می‌دهند. [۴۰,۴۱,۴۲]. هنگامی که دمای پیرولیز افزایش می یابد، pH کلی نمونه تحت تاثیر قرار می گیرد، به همین دلیل است که ذرات در دماهای بالاتر قلیایی تر بودند. علاوه بر این، با افزایش دمای پیرولیز نمونه‌های بیوچار، اختلاف pH کل (شکاف) بین نمونه‌های ارائه‌شده افزایش می‌یابد. در واقع، مطالعات بر روی بسترهای بیوچار تهیه شده از لجن و الیاف فاضلاب غیرهوازی هضم شده، اهمیت قلیائیت سطح را با توجه به H برجسته کرده است._۲حذف S، زیرا ماهیت قلیایی آن مشکوک به تسهیل H₂تفکیک S. تغییرات pH در نمونه ها ممکن است به دلیل ترکیب (مواد آلی و معدنی) نمونه های تجزیه شده در دماهای مختلف تجزیه در اثر حرارت باشد. برخی از ترکیبات، مانند همی سلولز و سلولز، در دمای زیر ۴۰۰ درجه سانتیگراد تجزیه می شوند. نتایج نشان داد که با افزایش دمای پیرولیز، هدایت الکتریکی نمونه‌های بیوچار در دمای ۳۰۰ درجه سانتی‌گراد تا ۶۰۰ درجه سانتی‌گراد به ۳۱۰ میکرو ثانیه بر سانتی‌متر، ۲/۲۹۱ میکرو ثانیه بر سانتی‌متر، ۱/۲۸۷ میکرو ثانیه بر سانتی‌متر و ۹/۲۸۵ میکرو ثانیه بر سانتی‌متر رسید. ما مقادیر هدایت الکتریکی ۲۷۱ میکروثانیه بر سانتی‌متر و ۲۹۹ میکرو ثانیه بر سانتی‌متر را برای نمونه‌های بیوچار با دمای ۶۰۰ درجه سانتی‌گراد و ۷۰۰ درجه سانتی‌گراد به دست آوردیم. با افزایش دما برای به دست آوردن ذرات بیوچار با پیرولیز بالاتر، هدایت الکتریکی نمونه های مربوطه به طور قابل توجهی کاهش می یابد. اکسیدهای فلزات (فلزات سنگین) مانند کلسیم، منیزیم، آل و آهن و عناصر دیگر مانند فسفر می توانند به عنوان H عمل کنند._۲محل های جذب S و برای تبدیل H تحت اکسیداسیون کاتالیزوری قرار می گیرند_۲S به گوگرد و سولفات های عنصری تبدیل می شود. نتایج به‌دست‌آمده با استفاده از روش‌های Kjeldahl، Walkley-Black و SEM در ارائه شده‌اند میز ۱ زیر

در دمای ۳۰۰ درجه سانتیگراد، ۴۰۰ درجه سانتیگراد، ۵۰۰ درجه سانتیگراد و ۶۰۰ درجه سانتیگراد، بازده بیوچار به طور تدریجی کاهش یافت و به ترتیب تقریباً ۲۸٪، ۲۲٪، ۱۷٪ و ۱۳٪ بود. علاوه بر این، محتوای نیتروژن (N) که از طریق روش Kjeldahl ارزیابی شد، در طول فرآیند پیرولیز ۱٪ کاهش یافت. با این حال، گوگرد (S) و پتاسیم (K₂O) سطوح قبل و بعد از تجزیه در اثر حرارت ثابت باقی ماند. جالب توجه است که مقادیر کربنات کلسیم (CaO)، اکسید آلومینیوم (Al)₂O₃پنتوکسید فسفر (P₂O₅اکسید آهن (Fe₂O₃اکسید منیزیم (MgO) و اکسید سیلیکون (SiO₂) پس از پیرولیز اولیه در دمای ۴۰۰ درجه سانتیگراد، درصد افزایش قابل توجهی را تجربه کرد. این روند برای اکسید سیلیکون ادامه یافت و نشان می‌دهد که نسبت آن با کاهش نیتروژن و کربن بزرگ‌تر می‌شود و این احتمالاً به دلیل فعل و انفعالات شیمیایی است. قابل ذکر است که کلسیم (Ca)، منیزیم (Mg) و پتاسیم (K) به عنوان مواد فعال برای سولفید هیدروژن (H) شناخته می شوند._۲S) جذب و فعل و انفعالات شیمیایی، با سطوح آنها ثابت در تمام نمونه های بیوچار پس از تجزیه در اثر حرارت. به گفته یی و همکاران، علاوه بر تجزیه کاتالیزوری H₂ترکیبات S به گوگرد، آهن و کلسیم در نمونه ها نیز می تواند تبدیل آنها به سولفید و سولفات را افزایش دهد. [۴۳].