اما اوری در مقاله‌ای برای «شهرهای قوی» پتانسیل «هم‌نشینی» را شرح می‌دهد: ترتیبات مسکن با امکانات مشترک که هزینه‌های مسکن را برای ساکنان کاهش می‌دهد و فرصت‌های بیشتری برای تعاملات اجتماعی ایجاد می‌کند.

اوری توضیح می‌دهد که ساکنان پروژه‌های هم‌نشینی، «واحدهای خصوصی خود را دارند، اما فضاهای مشترک گسترده‌ای دارند. آنها متعهد به فعالیت‌های اجتماعی منظم، مانند وعده‌های غذایی، و مدیریت ساختمان با هم هستند.»

ایوری نمونه ای از ونکوور را برجسته می کند، جایی که گروهی از ساکنان به یک توسعه دهنده محلی ملحق شدند تا جامعه اشتراکی رویایی خود را بسازند. طی چندین سال، Happy Cities با روستای شهری ما (که قبلاً خانه تومو نامیده می‌شد) و تیم طراحی برای کمک به ایجاد یک ساختمان فوق‌العاده اجتماعی کار کرد – و سپس اندازه‌گیری کرد که آیا ساکنان واقعاً پس از نقل مکان به خانه جدیدشان احساس ارتباط بیشتری می‌کنند یا خیر. نتایج بررسی‌های ساکنان کاهش چشمگیر تنهایی و انزوا و افزایش ارتباطات اجتماعی بین همسایگان را نشان داد.

ایوری با اشاره به موانع ساخت این نوع مدل مسکن، استدلال می‌کند که شهرها باید توسعه هم‌نشینی را آسان‌تر کنند. «این به معنای ارائه زمین عمومی برای مسکن مقرون به صرفه و مرتبط با اجتماعی است. قانونی کردن بیشتر تراکم در سطح شهر؛ ارائه مشوق هایی برای تشویق ویژگی های طراحی اجتماعی و جبران هزینه ها؛ و بیشتر.” بازگرداندن ارتباط اجتماعی به توسعه‌های مسکن و محله‌ها می‌تواند الگوهای توسعه پایدارتری ایجاد کند، به حل بحران مسکن کمک کند و «اپیدمی تنهایی» رو به رشد را کاهش دهد.