یادداشت سردبیر: مطلب زیر گزیده ای از ویرایش کمی است جنبش: چگونه خیابان های خود را پس بگیریم و زندگی خود را متحول کنیم. اکنون هر کجا کتاب فروخته می شود، آن را بخرید، و فردا برای مصاحبه با نویسندگان به Streetsblog مراجعه کنید.

تقریباً در همه جا، خیابان‌ها بر این اساس طراحی می‌شوند که کسانی که می‌توانند با بالاترین سرعت، در حجیم‌ترین وسایل نقلیه حرکت کنند، اولویت دارند. و این شامل هلند می شود.

ممکن است از دانستن این موضوع متعجب شوید، زیرا ما به بهشت ​​دوچرخه سواران شهرت داریم، با ۳۷۰۰۰ کیلومتر (نزدیک به ۲۳۰۰۰ مایل) مسیرهای دوچرخه سواری، که بسیاری از آنها از هم جدا شده اند. ما همچنین چراغ های راهنمایی دوچرخه، سنسورهای باران که زمان انتظار دوچرخه سواران را در چراغ های راهنمایی در هوای مرطوب کاهش می دهد، سرعت گیرهای مناسب دوچرخه، دوربرگردان با اولویت دوچرخه سواران، گاراژهای پارک دوچرخه، بزرگراه های دوچرخه (مسیرهای دوچرخه جدا شده برای حرکت سریع) توسعه داده ایم. مسافران) و خیابان های دوچرخه سواری (خیابان هایی که دوچرخه سواران برای یک بار هم که شده بر رانندگان اولویت دارند). عالی به نظر می رسد، درست است؟

با این حال، ما در هلند نیز در حال درک محدودیت های راه حل های خود هستیم. زیرساخت های ما که برای دوچرخه سواران در کنار رانندگان طراحی شده است، منجر به وضعیتی شده است که در آن همه اکنون می توانند با حداکثر سرعت و کارایی از A به B برسند. دوچرخه‌سواران می‌توانند با شیب کامل، درست مانند رانندگان، هر دسته ترافیکی را در کانال مجزای خود سوار کنند. اما آیا این امر خیابان های ما را امن تر کرده است؟

مطالعات نشان می‌دهند که نه – در هلند، نسبت بیشتری از مردم در تصادفات رانندگی در مقایسه با بریتانیا کشته می‌شوند، و در سال ۲۰۱۹، هر ششمین قربانی یک دوچرخه‌سوار بود که در اثر برخورد با شخصی که رانندگی می‌کرد، کامیون یا ون کشته می‌شد.

گذشته از این، در مورد افرادی که می خواهند با سرعت آرام حرکت کنند، چطور؟ بچه هایی که بیرون از خانه بازی می کنند چطور؟ خیابان به عنوان مکانی برای ملاقات با همسایه ها چه می شود. مکانی با سایه، گیاهان، آب؛ جای تعلق؟ اختصاص دادن کانال سریع به همه افراد، این تصور را تقویت می‌کند که خیابان‌ها برای جا دادن رانندگان یا دوچرخه‌سواران سریع‌السیر وجود دارند، نه به‌عنوان فضای عمومی برای اشتراک‌گذاری همه ما.

ما همچنین از این واقعیت غافل شده‌ایم که دوچرخه‌ها این مزیت را دارند که مردم را قادر می‌سازد تا در حین جابجایی حرکت کنند همچنین اجازه دادن به خیابان برای اهداف دیگر. و ما فراموش کرده‌ایم که انجام کار نباید یک کار طاقت فرسا باشد – همچنین می‌تواند یک فعالیت با ارزش خاص خود باشد.

هنوز هم ارزش صحبت در مورد هلند را دارد – آنچه می‌توانیم از فعالان دهه ۱۹۷۰ یاد بگیریم که با این باور که طراحی فضای عمومی باید حول محور ماشین و مسافر می‌چرخد مبارزه می‌کردند، و اینکه چگونه می‌توانیم امروز آن را به جلو ببریم تا خیابان‌هایمان در خدمت باشند. جوامع ما به روش های بیشتر از یک. اما ما همچنین می‌توانیم از کارهایی که کشورهای دیگر انجام می‌دهند – و می‌توانند انجام دهند – بیاموزیم تا نحوه استفاده از خیابان‌هایشان را متنوع‌تر کنیم و آنها را ایمن‌تر کنیم.

بسیاری از شهرهای بزرگ در سرتاسر جهان – تا حدی به دلیل همه‌گیری کووید-۱۹ – شاهد آگاهی فزاینده‌ای از این سؤالات هستند: خیابان‌های ما متعلق به چه کسانی هستند، می‌خواهیم از آنها برای چه استفاده کنیم، و چه کسی باید تصمیم بگیرد؟ ناگفته نماند که آنها باید نیازهای پایداری، زیست پذیری و ایمنی را برآورده کنند. این نتیجه نهایی است. اما به عنوان اهداف نهایی، اینها دقیقاً الهام بخش نیستند، درست است؟

با اراده کافی و شجاعت مدنی، مشکلات ناشی از ترافیک را می توان به چالشی فراتر از جنبه های فنی تبدیل کرد. آنچه در خطر است بسیار بزرگتر است: پرسش اجتماعی گسترده در مورد اینکه چگونه می خواهیم با هم زندگی کنیم. اگر فرصت را مغتنم بشویم که فضای عمومی برای چه چیزی است، چه کسی تصمیم می گیرد و ما می خواهیم با آن چه کنیم، می تواند تغییر واقعی ایجاد کند.

از جنبش اثر تالیا ورکاد و مارکو ته بروملستروت. حق چاپ © ۲۰۲۴ توسط
نویسندگان تکثیر شده با اجازه Island Press، واشنگتن، دی سی