معماری این بخش از یک سو جریان ها، برخوردها و تلاقی ها و از سوی دیگر بریدگی ها، فواصل و تکه تکه هایی که این قلمرو را شکل می دهد، ارائه می دهد. این طرح خوانش ناهمگون زمینه‌هایی را که در کارائیب روی هم قرار می‌گیرند، از طریق فضاهایی که گسترش می‌یابند و فشرده می‌شوند، در طرح‌بندی پیکربندی شده از طریق دیوارهایی که هندسه‌های صلب و مواج را ترکیب می‌کنند، ترجمه می‌کند. این پیکربندی مکالمه بین آثار را امکان پذیر می کند و فضاهای پوششی را برای پیش بینی ها و انجمن تعریف می کند. فضای داخلی را از طریق بازشوهایی در اطراف محیط خود با بقیه فضای نمایشگاه مرتبط می کند. بر روی این هندسه ها، نوعی نمودار دریایی که از پرتوهای شبکه ای تشکیل شده است، خطوط نوری را در خود جای داده است که بازدیدکننده را در توالی روایی نمایشگاه راهنمایی می کند، نماهای متقاطع را مشخص می کند و گردش های مورب همراهی را که بر دید رابطه ای از فضا پیشنهاد شده توسط متصدیان تاکید می کند. .

پیشنهاد معماری به طور قاطع مادی بودن فضای نمایشگاه را بسیج می کند، که از طریق دیوارهای پانل شده از چوب و تا حدی با فرش منصف پوشانده شده است، با استفاده از سطوح برش خورده، تا شده و پیچ خورده. این سطوح به دور از تعریف یک بازنمایی پایدار و خوانش واحد، فضاهایی را می سازند که متصدیان آن را به عنوان “گریزان، نشان دهنده آسیب پذیری و ناپایداری” توصیف می کنند. رنگ‌های صورتی فرش‌ها و خانواده‌ای از مبلمان که با عایق بازیافتی کرکی پوشیده شده‌اند، به طرز عجیبی شبیه سنگ، کلیشه‌های پخش شده در نمایش کارائیب را به چالش می‌کشند و به زیر سوال بردن این قلمرو که نمایشگاه پیشنهاد می‌کند کمک می‌کند.