کلیسای کوچک عمدتاً از دو فضای متوالی تشکیل شده است. اولی، یک دهلیز کوچک باز است که به عنوان یک انتقال و آماده سازی برای مکان مقدس عمل می کند، در حالی که عملکرد عملی نگهداری توالت ها را انجام می دهد. صف کوتاه سرو، منظره را به سمت فضای دوم، که خود نمازخانه دائمی است، همراهی می کند. از طریق یک دروازه فلزی جامد که از ابتدا تا انتها و در مرکز با یک صلیب هوشیار از شیشه کهربایی نیمه شفاف مشخص شده است، قابل دسترسی است. رنگ خنثی دروازه و دیوار کور جامد که در آن تعبیه شده است با حصار محیطی و داخل خود کلیسای کوچک یکی است. این محلول تک رنگ حس وحدت و آرامش را به ارمغان می آورد.

هنگامی که از آستانه عبور می کند، بازدیدکننده تنها داستانی را با سه ارتفاع مختلف کشف می کند: پایین تر به سمت ورودی و بالاتر هنگامی که فرد به سمت محراب حرکت می کند. سقف پلکانی اجازه ورود غیرمستقیم نور را می دهد که توسط فانوس های کهربایی فیلتر شده و در نتیجه آن را به سمت محراب هدایت می کند. یک هیولای باشکوه ساخته شده از چوب طبیعی، به شکل باکره گوادالوپ، وجود دارد که در سینه‌ی آن زنبور باز می‌شود و اجازه می‌دهد تا میزبان متعهد به طور مداوم در معرض دید قرار گیرد.

پشت محراب، یک دیوار منحنی نیم‌ارتفاع، مانند یک اپیس وجود دارد، که داستان کلیسای کوچک را از دو اتاق بعدی برای استفاده افرادی که شب‌ها نگهبانی می‌کنند جدا می‌کند (به یاد داشته باشید که نمازخانه دائمی به این دلیل نامیده می‌شود که ساکنان آن هستند. در طول سال به نوبت نماز شب و روز بخوانند، بنابراین فضا هرگز تنها نمی ماند).

سقف به طور کامل توسط طاق های کاتالانی که با آجر ظاهری تکمیل شده اند پوشیده شده است. اینها همراه با چوب نیمکت ها و صفحه هایی که آنها را بازتاب می دهند برجسته می شوند. بنابراین، از سقف تا کف، آجر و چوب ریتم را در وسط گچ کوبیده غالب نشان می‌دهند و فضایی هماهنگ، آرام و گرم ایجاد می‌کنند.

همانطور که قبلا ذکر شد، یک ویژگی مهم معماری مبتنی بر همکاری مستقیم جامعه در طول فرآیند ساخت و ساز است. همانطور که فرانسیس کر توانست تشخیص دهد، یک هویت بسیار ویژه با یک ساختمان وجود دارد که جامعه می تواند بگوید: “ما آن را ایجاد کردیم”.