ترکیبی سمی از فاضلاب، زباله، روان‌اب شهری و زباله‌های شیمیایی که توسط کارخانه‌های واقع در کناره‌های رودخانه برانکس به‌طور بی‌رویه منتشر می‌شود، بیش از یک قرن است که اکولوژی آن را ویران کرده است. از دهه ۱۹۷۰، همسایگان برای جبران خسارت و بهبود دسترسی جامعه به رودخانه تلاش کردند. تعدادی از سایت های صنعتی سابق به عنوان بخشی از طرح گرین وی رودخانه برانکس به پارک های کنار رودخانه تبدیل شده اند. آنها نشان دهنده پیروزی های مهم در تاریخ طولانی فعالیت های اجتماعی برای بازسازی رودخانه هستند، رودخانه ای که در ۲۳ مایلی از مخزن Kensico در وستچستر از طریق محله های عمدتاً کم درآمد برانکس جریان دارد.

ادامه مطلب را بخوانید
که در اصلاح به عنوان فرآیند مداوم بازیابی و تعمیر (۲۰۲۱)، فرانچسکا جوهانسون و لسر گونزالس آلوارز تاریخچه پارک استارلایت و خانه رودخانه برانکس را روایت می کنند.
Sabina Sethi Unni از جنگل غذای خوراکی پارک Concrete Plant بازدید می کند برداشت جدید (۲۰۲۳)
آماندا شاختر و الکساندر لوی در مورد پروژه‌ها بحث می‌کنند بازپس گیری رودخانه برانکس (۲۰۱۳)

ما اغلب می گوییم که Cap the Cross Bronx فقط یک کمپین نیست، بلکه یک جنبش است. باید بین نسلی باشد. برخی از مردم هستند که به یاد می آورند زمانی که کراس برانکس هنوز در حال ساخت بود، و پس از آن شما افرادی مانند من دارید که زمانی که قبلاً اینجا بود متولد و بزرگ شده اند. بچه های دبیرستانی الان شاید فکر نمی کنند که شما می توانید معمار، مهندس و شهرساز شوید. ما می خواهیم آن بچه ها نیز بخشی از جنبش باشند، زیرا آنها کسانی هستند که ممکن است بتوانند درس بخوانند و این مشاغل را به دست آورند. این احساس خوبی به آن‌ها می‌دهد که بگویند: «وقتی نوجوان بودم، از این کار دفاع می‌کردم، و اکنون اینجا هستم، مهندس که بر این پروژه نظارت می‌کند.»
– نیلکا مارتل، جنگجوی جاده (۲۰۲۴)، با Urban Omnibus در مورد کار زندگی خود برای کاهش و ترمیم آسیب های بزرگراه Cross Bronx صحبت کرد.

ادامه مطلب را بخوانید
که در اسطوره زنده (۲۰۲۴)، ابیگیل مونتس و ماریانا موگیلویچ نگاهی دقیق به راهروی امروزی دارند.
کلاریسا دیاز با سازمان دهندگان صحبت می کند و به دنبال نقاط داغ آلودگی هوا در شهر می گردد شکایات هوایی (۲۰۲۱)

پیچیدگی قرارداد اجتماعی Co-op City در DNA توسعه است. این بزرگترین توسعه تعاونی مسکن در ایالات متحده است، و به همین دلیل خوراک بحث های عمومی در مورد شکل چنین توسعه هایی بوده است. در سال ۱۹۶۸، آدا لوئیز هاکستبل، منتقد معماری، آن را به طور دوسویه ارزیابی کرد: «اندازه و مقیاس آن بسیار دیدنی است. برنامه ریزی زیست محیطی و اجتماعی آن حداقل است. در همین حال، طراحان دنیس اسکات براون و رابرت ونتوری، همکاری را تشویق کردند و “یاد گرفتند که آن را دوست داشته باشند”. برای آنها، Co-op City به قول ساده خود عمل کرد: مسکن معمولی و عادلانه. بود تقریبا بسیار خوب، متعارف بودن آن نشانه واقع گرایی و عملی بودن آن است. البته، اسکات براون و ونتوری در استقبال از چیزهای پیش پا افتاده کار کردند، اما راه آنها ممکن است راه مولدتری برای نگریستن به Co-op City و درک گسترده تر مسکن مقرون به صرفه باشد: امکاناتی که به تعداد بی شماری از نیویورکی ها خدمت می کند، و داربستی که بر روی آن قرار دارد. شهروندان حس مکان خود را می سازند.»
– کیتلین بلانچفیلد تفاوت های ظریف را کشف کرد شهر تعاونی، جامعه تعاونی (۲۰۱۴)

ادامه مطلب را بخوانید
سوزان شیندلر و ژولیت اسپرتوس اهدا می کنند چند روز در برانکس (۲۰۱۲) و ما را در تاریخچه Co-op City و توسعه مسکن یارانه ای اطراف آن راهنمایی کنید
امانی ویلت از توسعه در نمونه کارها: Co-op City (2013) به عنوان بخشی از مجموعه ما Typecast
اندرو رایچر بحث می کند شرکت های سهامی محدود (۲۰۱۸) در سریال چوب برنجی مسکن
اوکسانا میرونوا به بررسی گذشته، حال و آینده اقتصاد تعاونی در برانکس می‌پردازد Co-Op City (2019)

تراست های زمین های اجتماعی (CLT) شرکت های غیرانتفاعی و تحت کنترل جامعه هستند که زمین را به طور دائم از بازار املاک خصوصی خارج می کنند و آن را برای منافع جامعه نگهداری می کنند. این سرپرستی می تواند منجر به مسکن مقرون به صرفه، فضاهای تجاری، مزارع، یا هر تعداد از دارایی های جامعه شود که برای نسل فعلی و نسل های آینده مفید است.

ادامه مطلب را بخوانید
ناندینی باغچی بحث می کند طراحی و حمایت در برانکس جنوبی (۲۰۱۷)
اوکسانا میرونوا تحقیق می کند چگونه تراست های زمین اجتماعی مقرون به صرفه بودن مسکن را حفظ می کنند (۲۰۱۴)
Mychal Johnson و Monxo López مزایای پیاده سازی را بیان می کنند امانت های اراضی جامعه (۲۰۱۸) در محله خود برونکس، قسمتی از سریال چوب برنجی مسکن

«در شهری به بزرگی، متراکم و متنوع مانند نیویورک، نیاز قابل توجهی به حمام‌های عمومی آسان، تمیز و ایمن وجود دارد. این موضوع جدیدی نیست: چهار مدیریت شهرداری و تعدادی از گروه‌های مدافع تلاش کرده‌اند در دهه‌های اخیر دسترسی بیشتری به امکانات حمام عمومی فراهم کنند. به نظر می رسد نیویورکی ها می دانند که یک نیاز برآورده نشده وجود دارد. با این حال، ابتکارات گذشته ناموفق بوده است. چرا این تلاش ها نتیجه نداده است؟»
– جولی چو، کوین گورلی و بویونگ هونگ می پرسند، حمام های عمومی در شهر نیویورک کجا هستند؟ (۲۰۲۰)

ادامه مطلب را بخوانید
جولی چو، کوین گورلی و بویونگ هونگ استراتژی هایی را برای یک شبکه سراسر شهر در حمام های عمومی در شهر نیویورک کجا می توانند بروند؟ (۲۰۲۳)
Rebekah Burgess و Mariana Mogilevich تاریخچه حمام های پارک شهر را بازگو می کنند. راحتی فهرست نویسی (۲۰۱۸)
که در بدنه های ناسازگار، فضای انطباق (۲۰۱۸)، جوئل سندرز در نظر می گیرد که چگونه جنسیت، تمایلات جنسی و قابلیت دسترسی بر طراحی حمام تأثیر می گذارد
کلر وایز می رود خارج از مسیر ضرب و شتم (۲۰۱۸) برای نگاهی به طراحی حمام ها در پارک های ایالتی نیویورک

«NORC کلمه خنده‌داری است، اما ما آن را درست نکردیم. برعکس، این کلمه توسط دولت محلی، ایالتی و فدرال به رسمیت شناخته شده است و از سال ۱۹۸۶ مورد استفاده قرار گرفته است. اساساً، NORC مکانی است (یک ساختمان، یک توسعه، یک محله) با یک جامعه بزرگ قابل توجه که به عنوان یک جامعه ارشد ساخته نشده است. هنگامی که یک جامعه معیارهای مربوطه را برآورده می کند، واجد شرایط دریافت وجوه دولتی به صورت عطف به ماسبق می شود تا خدمات حمایتی که معمولاً جمعیت سالمندان به آن نیاز دارند، به آن جامعه ارائه کند. این خدمات شامل مدیریت پرونده و خدمات مددکاری اجتماعی است. مدیریت مراقبت های بهداشتی و برنامه های پیشگیری؛ آموزش، اجتماعی شدن، و فعالیت های تفریحی؛ و فرصت های داوطلبانه.»
– توبیاس آرمبورست، دانیل دوکا و جورجین تئودور از شرکای اینتربورو در مورد عملکرد NORCS در نیویورک (۲۰۱۰)

ادامه مطلب را بخوانید
که در این شهر من شده است (قسمت اول) (۲۰۲۱)، Interboro و Riley Gold دوباره از Morningside Gardens بازدید می کنند و با مدیران NORC در مورد وضعیت جنبش صحبت می کنند.
که در این شهر من شده است (قسمت دوم) (۲۰۲۱)، Interboro و Gold با سه نفر از ساکنان باغ مورنینگ ساید مصاحبه می کنند تا ببینند که چگونه جامعه در طول زمان تغییر به حمایت از نیازهای آنها ادامه می دهد.
ویلا گرنجر تاریخ بیش از ۱۵۰ ساله خانه یهودی جدید را بررسی می کند در خانه (۲۰۲۰)
دیوید کلارک اسمیت و آیزاک تلیو-بجار در مورد سرمایه گذاری های مسکن سالمندان تحقیق می کنند که ساکنان LGBTQ+ مسن را در خط مقدم قرار می دهند. خانه افتخار (۲۰۱۸)

یک ساختمان از کجا شروع می شود؟ همانطور که ما عادت داریم خاستگاه معماری را در ذهن معمار قرار دهیم، ساختمان نیز نقطه پایانی فرآیندهای وسیع و ژئوفیزیکی است که از دل خورشید شروع می شود. ترکیب مواد شهر نیویورک محصول متابولیک ستاره نزدیک ما است: انرژی خورشیدی حرکات تکتونیکی را تحریک می کند که مواد معدنی و فلزات را ایجاد می کند و دینامیک اکولوژیکی را که موجودات زنده به آن وابسته هستند – و معماری مدرن از آن استخراج کرده است، هدایت می کند.

ادامه مطلب را بخوانید
کیل مو انرژی تجسم یافته در ساختمان سیگرام را در نظر می گیرد پایین به زمین (۲۰۲۰)
جین هاتون حرکت موادی را که مناظر نمادین شهر را تشکیل می‌دهند، ترسیم می‌کند دوبل دیدن (۲۰۲۰)
Matt Burgermaster پیامدهای تخریب ساختمان در مقیاس بزرگ را بررسی می کند از باقی مانده ها عبور کنید! (۲۰۲۰)
دن شانون بحث می کند به روز رسانی برج های اداری Midtown (2015)

در یک روز عادی، گل سرسبد خیابان ۴۲ کتابخانه عمومی نیویورک میزبان گردشگرانی است که بی سر و صدا از پلکان های مرمر عکس می گیرند و اشیای تاریخی نمایش داده شده را می گیرند. ضربه زدن به صفحه کلید در سراسر اتاق مطالعه طنین انداز می شود که با صدای جیر جیر متناوب صندلی مشخص می شود. بعدازظهر، ساختمان ممکن است میزبان کتابخوانی با رمان‌نویس ادبی پرفروش، یا جشنی با شامپاین و کوارتت‌های زهی باشد. اما در یک شب در ماه ژوئن هر سال، ساختمان توسط “Anti-Prom” که برای نوجوانان دگرباش و ترنس سازماندهی شده و با آنها طراحی شده است، یا هر نوجوانی که احساس می‌کند جشن برای آن‌ها نیست، جان می‌گیرد: شبی شاد که الگوی یک شهر پذیرنده تر

کتابخانه های عمومی Urban Omnibus ♥، همیشه و برای همیشه.

ادامه مطلب را بخوانید
الیزابت فلیسلا خلق می کند فهرستی از کتابخانه های شعبه شهر نیویورک (۲۰۱۴)
ییل فریدمن بحث می کند ریشه های عصر مترقی کتابخانه شعبه امروزی (۲۰۱۴)
که در چشم اندازهای لجستیک کتابخانه (۲۰۱۵)، شانون ماترن در مورد سیستم های نسبتا نامرئی که کتابخانه ها را به کار می اندازند یاد می گیرد
بن ورشبو و شانون ماترن آزمایشگاه NYPL و دسترسی به آرشیو در زیرساخت حافظه شهری (۲۰۱۷)
که در محیط یادگیری (۲۰۲۱)، جیسون رابرتز و آکاسیا تامپسون از کتابخانه گرین پوینت و مرکز محیطی بازدید می کنند.
هلنا نجم و فریدریک ویندل در “Anti-Prom” شرکت کردند و در نظر گرفتند که چگونه NYPL از جوانان دگرباش و ترنس حمایت می کند. رویای نوجوانی (۲۰۲۲)

مسکن عمومی در شهر نیویورک یک شهر در یک شهر را تشکیل می دهد. اداره مسکن شهر نیویورک (NYCHA) با ۱۷۶۰۶۶ واحد در ۲۴۶۲ ساختمان که در ۳۲۶ ساختمان در سراسر پنج منطقه توزیع شده است، بزرگترین صاحبخانه در آمریکای شمالی است. NYCHA جمعیت بیشتری نسبت به آتلانتا، میامی یا بوستون دارد. از آنجایی که ساختمان‌های NYCHA قدیمی می‌شوند و بودجه فدرال به تدریج کاهش می‌یابد، کمبود بودجه مزمن به یک امر عادی تبدیل شده است. تعمیرات اساسی در حال حاضر انجام نشده و بودجه اضطراری مهم از بین رفته است. از قضا، تعمیرات و نوسازی کامل سیستم را به میزان قابل توجهی ارزان‌تر می‌کند. این سازمان متوجه شده است که انتخاب های غیرممکنی در مورد نحوه جیره بندی منابع بسیار ناکافی برای اصلاح خواص عظیم خود دارد.

ادامه مطلب را بخوانید
ساریکا بانسال تحقیق می کند میراثی از کنشگری (۲۰۱۴) در خانه آلفرد ای. اسمیت
آنا بیک عکس می گیرد آلفرد ای. اسمیت و خانه های ولدک (۲۰۱۳) به عنوان بخشی از مجموعه ما Typecast
کاتالوگ امی هودن-چپمن برای محافظت از خانه های عمومی در برابر طوفان ها تلاش می کند قبل از موج (۲۰۲۰)
راسمیا کرمانی فرای با Urban Omnibus در مورد نقش منحصر به فرد مسکن عمومی در شهر صحبت کرد. NYCHA (2017) به عنوان بخشی از مجموعه چوب برنجی مسکن

زمانی که طوفان سندی وارد بندر نیویورک شد، منطقه مترو را با واقعیتی سرسخت بیدار کرد که کمتر کسی دوست دارد با آن روبرو شود. نیویورک سیتی با بیش از ۵۲۰ مایل خط ساحلی که بخش قابل توجهی از آن ۱۰۰ سال پیش تالاب بود، در میان شهرهایی است که در برابر تغییرات آب و هوایی آسیب پذیرتر است. امسال تعداد نیویورکی هایی که در دشت سیل ۱۰۰ ساله زندگی می کنند به بیش از ۴۰۰۰۰۰ نفر خواهد رسید. در حالی که خط حزبی «ساخت آن را برگردان» هنوز در بسیاری از محافل سیاست‌گذاری و جوامع تحت تأثیر قرار دارد، تعداد معدودی از محله‌ها در حال آزمایش راه‌حلی در مقیاس بزرگ‌تر هستند که اکثر طرح‌های پس از سندی با دقت از آن اجتناب می‌کنند: عقب‌نشینی.
– الیزابت راش تجربیات استاتن آیلندی ها با عقب نشینی مدیریت شده را شرح می دهد ترک دریا (۲۰۱۵)

ادامه مطلب را بخوانید
AF Brady تاریخچه خانه ییلاقی و وضعیت نیویورک را تشریح می کند ساختن پشت خانه ییلاقی (۲۰۱۶) پس از سندی
هنری گرابار معماهای پیش روی Canarsie را گسترش می دهد خانه ردیفی روی آب های خروشان (۲۰۱۶)
که در خطرات عمومی در سواحل خصوصی (۲۰۱۹)، Sankjukta Sen به انعطاف‌پذیری و دسترسی در امتداد مناظر جدید ساحلی شهر می‌پردازد.
دبورا گانز ما را از طریق «دادگاه‌های» خلیج شیپس‌هد در داخل می‌گذراند یک روستا طول می کشد تا طوفان را تحمل کند (۲۰۱۸)

در ۲۲ مارس ۲۰۰۱، آخرین بارج زباله از رودخانه هادسون به سمت ساحل غربی استاتن آیلند عبور کرد تا در محل دفن زباله Fresh Kills تخلیه شود. Fresh Kills به عنوان تنها محل دفن زباله در شهر نیویورک در ده سال قبل، تمام زباله های خانگی تولید شده در پنج منطقه را دریافت کرد. در اوج فعالیت خود در سال های ۱۹۸۷-۱۹۸۸، روزانه ۲۸۰۰۰ تن زباله با بارج و کامیون وارد می شد. تصویر محل دفن زباله فعال، با متراکم‌کننده‌های مکانیزه و دسته‌ای از مرغ‌های دریایی در بالای سر، هنوز در حافظه عمومی باقی مانده است، اما در طول سال‌های بعد این مکان تغییر کرده است. پارک Freshkills بزرگترین پارکی است که در بیش از ۱۰۰ سال اخیر در شهر نیویورک ساخته شده است. از زمان بستن و بسته شدن پنج تپه Fresh Kills، این گستره ۲۲۰۰ هکتاری از تالاب‌ها، باتلاق‌ها، زمین‌های پست خشک، جنگل‌ها و علفزارها به ترکیبی غیرعادی از زیبایی طبیعی و مهندسی تبدیل شده است.

ادامه مطلب را بخوانید
در گرفتن تغییر در این مجموعه، عکاسان تبدیل یک محل دفن زباله استیتن آیلند به پارک را مستند می کنند
جو رایلی و آدری اسنایدر مسیر زباله های نیویورک را دنبال می کنند جریان زباله (۲۰۱۹)
که در جاذبه های بعید (۲۰۲۱)، دیلان گوتیه، آجوآ گارگی نزینگا گریوز، ماری لورنز، اس تو لن، و کرت رود در مورد یک برنامه اقامت هنرمند تجربی در پارک Freshkills منعکس می‌کنند.

«وقتی هوس غذاهای بخارپز و سرخ‌شده خاصی می‌کنم، به دنبال وسایل آشپزی می‌گردم که در هنگ‌کنگ از آن‌ها استفاده می‌کردم و اغلب فقط در فروشگاه‌های ۹۹ سنتی می‌توانم پیدا کنم. Bensonherst یکی از بالاترین مراکز فروش تخفیف و مهاجران از هنگ کنگ را در شهر دارد. فروشگاه‌های ۹۹ سنت متعلق به چین در راهروی تجاری خیابان ۸۶ قرار دارند. انواع جارو و گل مصنوعی (شکوفه های آلو باقی مانده از سال نو قمری) جلوی فروشگاه می رود. راهروهای تنگ که به سختی می توانند دو نفر را در کنار هم قرار دهند، فضای داخلی را به ردیف هایی تقسیم می کنند. چهارپایه های پلاستیکی رنگارنگ، ظروف پخت و پز استیل ضد زنگ، و گیره های لباس بامبو، حس آشنایی را در میان کرایه سنتی ظروف غذا و جعبه های دستمال کاغذی در فروشگاه های دلاری به ارمغان می آورد.
– گلوریا لاو معانی بسیاری از فروشگاه ۹۹ سنت را با دافنه لوندی در گاراژ خدا (۲۰۲۳)

ادامه مطلب را بخوانید
Quizayra Gonzalez در حال پرس و جو در مورد bodegas شهر به عنوان شبکه های اجتماعی در اتصال در پیشخوان (۲۰۱۹)
پائولا ویلاپلانا د میگل ما را به سفری فضایی، مادی و متافیزیکی در صنعت روانی شهر می برد. نشانه های چیزهایی که می آیند (۲۰۲۱)
دایانا بادز می رود پشت پرده (۲۰۲۴) از سالن های ماساژ شهر با گروه فعال Red Canary Song برای در نظر گرفتن محل کار مراقبت از نور جدید

«آتلانتیک یاردز که در دسامبر ۲۰۰۳ اعلام شد، قرار بود «شغل، مسکن و حلقه‌ها» را ظرف یک دهه به بروکلین بیاورد: ۱۶ برج به‌علاوه یک میدان در زمینی به مساحت ۲۲ جریب که از تقاطع خیابان‌های آتلانتیک و فلت‌بوش، جایی که مرکز شهر بروکلین شروع می‌شود. به Prospect Heights نزدیک می شود. حامیان فکر می‌کردند آتلانتیک یاردز یک توسعه شهری با کاربری مختلط ایجاد می‌کند که برجستگی بروکلین را حفظ می‌کند. مخالفان می ترسیدند که همسایگان خود را مغلوب کند و بر دموکراسی غلبه کند. بیش از ۲۰ سال بعد، در حالی که این عرصه یک نقطه کانونی جدید را ارائه می دهد، پروژه کمتر از نیمه کامل است و به سختی “مرکز همه چیز” است.
– نورمن اودر حماسه چند دهه آتلانتیک یاردز را در آن باز می کند این فضا را تماشا کنید (۲۰۲۴)

ادامه مطلب را بخوانید
اودر تلاش‌های رسانه‌های شهروندی برای ردیابی توسعه‌های بزرگ را توضیح می‌دهد ساعت آتلانتیک یاردز (۲۰۱۱)
دانیل کاردوسو لاچ در مورد ساخت و ساز مدولار و انتزاع دیجیتال در برج آتلانتیک یاردز بحث می کند. بیت های سرکش (۲۰۱۹)
شانون ماترن در مورد چشم انداز کلی شهرهای هوشمند در هادسون یاردز و فراتر از آن گزارش می دهد جایی که کد با بتن ملاقات می کند (۲۰۱۹)

در حال حاضر در بحبوحه یک لیفتینگ سطح بالا، پروژه‌های مختلف بازسازی و توسعه مجدد که در امتداد Gowanus در حال انجام است، یک ماشین رشد شهری با هماهنگی قدرتمندی را در بر می‌گیرد: آن ائتلافی از بانکداران، مشاوران املاک، برنامه‌ریزان شهری و مقامات دولتی شهری که پروژه‌های توسعه مجدد در مقیاس بزرگ را هدایت می‌کنند. به سمت رشد اقتصادی، اغلب بیش از منافع جامعه. این ماشین رشد به طور خودآگاه بر روی «جناب‌سازی سبز» متمرکز است و عمیقاً متعهد به رویکرد بازارمحور برای ایجاد جوامع جدید «پایدار» است. موافقان پتانسیل آینده این پروژه ها را برای افزایش پایه های مالیاتی شهرداری و ارتقای «قابلیت زندگی» شهری جشن می گیرند، در حالی که منتقدان خاطرنشان می کنند که نابرابری های اجتماعی و زیست محیطی موجود احتمالاً در پی این پروژه ها برای ساکنان فعلی عمیق تر می شود.
– اسکات فریکل فاش می کند بیماری های پنهان و درمان های نابجا (۲۰۲۱) در پروژه های اصلاح محیط زیست معاصر

ادامه مطلب را بخوانید
ماریانا موگیلویچ، لسر گونزالس آلوارز و لنا هوپلامازیان تحقیق می کنند اصلاح به عنوان جانشینی صنعتی (۲۰۲۳) در توسعه Powerhouse Arts
آلیسون هنری نقش کارتوگرافی و تجسم را در فرآیند اصلاح کانال در نظر می گیرد. نقشه برداری Gowanus امروز، تصور Gowanus فردا (۲۰۱۶)
آفرین بر این آشغال (۲۰۲۱) – مقدمه سری ما تمیز کردن؟ – تناقضات بین جذابیت مجدد Gowanus و سمیت پایدار را بررسی می کند

«مردم زیادی هستند که در تاریخ خود کشاورزی داشتند و این سرزمین را دیدند، بنابراین مردم محله باغ‌ها را شروع کردند. اکنون بیش از ۶۰ مورد وجود دارد و همه آنها اهداف متفاوتی دارند. بسیاری از آنها مراکز اجتماعی هستند، بسیاری از آنها غذا می کارند، بسیاری از آنها مکان های پاتوق هستند.”
– دبورا گریگ داستان رشد مزارع شهر را به عنوان بخشی از یک سری فیلم کوتاه به نام کشاورزی شهری: شرق نیویورک (۲۰۰۹)

ادامه مطلب را بخوانید
Urban Omnibus با New Roots Community Farm در مورد چگونگی صحبت کرد مزرعه برانکس به پناهندگان کمک می کند تا ریشه یابی کنند (۲۰۱۶)
که در چه چیزی در حال رشد است؟ (۲۰۲۴)، ملودی استین و کیانا میکی با اولین تزار کشاورزی شهری نیویورک مصاحبه می کنند.

Riis دقیقاً به این دلیل خاص است که در انظار عمومی شکوفا می شود. بر خلاف مناطق عجیب و غریب نخبگان در Fire Island و Provincetown، یا استخرهای خصوصی در چلسی، Riis هیچ هزینه ورودی، بدون باونسر، و کد لباس ندارد. فضاهای عمومی مانند Riis – که از چشمان کنجکاو تماشاچیان حذف شده و از نظر فیزیکی برای پلیس به چالش کشیده می‌شوند – محلی برای آن نوع تجمعات عجیب و غریب است که می‌تواند یک آگاهی سیاسی مشترک ایجاد کند. برنامه ریزی برای آینده Riis می تواند جامعه تاریخی و رو به رشد دگرباشان را در آنجا تقویت کند. با این حال، برنامه‌ریزی کنونی به شدت به ورودی‌های ساکنان محله اطراف اهمیت می‌دهد، نه افراد عجیب و غریبی که از خارج از منطقه شورا به ساحل می‌آیند.»
– دین لابوویتز از خط ساحلی Riis Beach در مورد مسیرهای پیش رو برای حفظ حیاتی ترین فضای عمومی عجیب و غریب شهر نیویورک گزارش می دهد. چرخاندن جزر و مد (۲۰۲۳)

ادامه مطلب را بخوانید
تقاطع ها تلاش‌ها را برای بازیابی و حفظ تاریخ‌های عجیب و غریب حک شده در مکان‌های سراسر شهر بررسی می‌کند

از جاه‌طلبی‌های المپیکی رابرت موزس، مداخلات «تاکتیکی» در زمان شهردار جان لیندسی، برنامه‌های مبتنی بر عدالت و پایداری که توسط نوسازی‌های معاصر و پیشنهادهای جدید مطرح شده‌اند، استخرهای عمومی شاهد رابطه بین زیرساخت و فرهنگی که ثابت کرده است به لغزندگی خود لبه انتهای عمیق است.

ادامه مطلب را بخوانید
که در جریان های زیرزمینی (۲۰۲۱)، کارولینا چک استخرهای عمومی را در تکامل بزرگتر سیستم تامین آب نیویورک قرار می دهد و نقش آنها را به عنوان یک زیرساخت سازگار و حیاتی برای سلامت و فضای عمومی تأیید می کند.
چکزک با مورخان صحبت می کند تا ساخت سیستم استخر عمومی شهر را روایت کند آموزش شنا (۲۰۲۱)
که در آب های خارج شده (۲۰۲۱)، چک، نیکلاس کمپر و آل هو به رشد استخرهای خصوصی شهر و آنچه این روند برای زیرساخت های عمومی شهر پیش بینی می کند نگاه می کنند.

اگرچه با تکرار و یکنواختی همراه است، اما ردیف خانه تنوع شگفت انگیزی را نشان می دهد. توسعه‌دهندگان به ندرت یک بلوک کامل می‌سازند و اغلب تنها چند خانه متصل را در یک زمان می‌سازند. قدیمی شدن و نوسازی تکینگی هر خانه را افزایش داده است. زیور آلات از بین رفته، یک لایه رنگ اضافه شده، یک خانه ویران شده، دو خانه تخریب شده است – همه شخصیت فرد و مجموعه را تغییر می دهند.

ادامه مطلب را بخوانید
رافائل هرین-فری مسکن بومی معاصر کوئینز را در آن مستند می کند همه خانه های کوئینز (۲۰۱۵)
امیلی اشمیت نوع شناسی خانه ردیفی را فهرست می کند Typecast: The Row House (2016)، مقدمه بر سریالی به همین نام
جوزف هیتکات معانی پشت سبک های احیای هلندی کوئینز را بررسی می کند و می پرسد: در خط پشت بام چیست؟ (۲۰۱۷)

زمانی که گرما در شهر نیویورک به اوج خود می رسد، نیاز به برق نیز افزایش می یابد. برای تأمین این انرژی اضافی، شهر نیروگاه‌های بسیار آلاینده خود را روشن می‌کند. این تأسیسات که عمدتاً از گاز به اصطلاح «طبیعی» تغذیه می‌شوند، در سراسر پنج منطقه یافت می‌شوند. برخی از آنها در پایین جاده های بن بست در مناطق صنعتی قرار دارند، مانند کارخانه آرتور کیل در لبه غربی استاتن آیلند. اما برخی دیگر در نزدیکی زمین‌های بازی، پارک‌ها و ساختمان‌های مسکونی با تراکم بالا، مانند ایستگاه تولید Ravenswood، واقع در مجاورت خانه‌های کوئینزبریج اداره مسکن شهر نیویورک قرار دارند. همه گیاهان اوج شهر برای سلامت ساکنان نیویورک خطرناک تلقی می شوند و به طور فزاینده ای به عنوان نمادهای بارز اقتصاد انرژی انرژی بر کربن در نظر گرفته می شوند که دیگر در عصر بحران آب و هوا قابل دوام نیست.
– ایمی هاودن چپمن و اندرو گورین، مشکلات اوج (۲۰۲۱)

ادامه مطلب را بخوانید
نیکلاس پوزنر شبکه پنهان زیرساخت های سوخت فسیلی را بررسی می کند گاز در زیر جریان دارد، کینه های مدفون، و مناطق خط لوله (۲۰۱۸)
که در آخر خط (۲۰۲۰)، آدا تولا مسیر خط لوله بروکلین شمالی و جوامعی را که بر آن تأثیر می گذارد ردیابی می کند.
Lourdes Pérez-Medina و Elizabeth Yeampierre درباره Sunset Park Solar و نقش آن در A Just Transition صحبت می کنند. قدرت مردم (۲۰۱۹)
که در اصلاح به عنوان عدالت جبرانی (۲۰۲۱)، فرانچسکا جوهانسون و لسر گونزالس آلوارز در مورد طرح هایی برای Rikers تجدیدپذیر و ارتباط آن با جنبش های عدالت زیست محیطی بحث می کنند.
جک راسک مسیر کابل های انتقال از آستوریا به کانادا و تناقضات در انتقال انرژی سبز را ترسیم می کند. در سراسر جریان (۲۰۲۲)