پیش از استقلال، اکثر آثار معماری توسط افراد محلی با درک عمیق نیازها و زمینه های منطقه انجام می شد. با این حال، ورود تأثیرات غربی در دوران استعمار، نحوه نگاه و عمل به معماری را تغییر داد. شروع دوره پس از استقلال در سطح جهانی بود معماران مشهوری مانند لوکوربوزیه و لوئیس اول خان دعوت به همکاری در تلاش های ملت سازی، معرفی مدرنیسم و ​​فن آوری ها و اصول مرتبط با آن به این کشورها. در دهه‌های اخیر، با تأکید فزاینده بر ارتباط فرهنگی با بافت و جامعه، بازگشتی به سرپرستی محلی صورت گرفته است. در حال حاضر روش استاندارد برای معماران این است که بومی کشوری باشند که در آن کار می کنند و درک عمیقی از مناطقی که در آن کار می کنند را ایجاد کرده اند.

در پاسخ به انتقال آسیای جنوبی در حال انجام است، تحولی در شیوه های عملکرد معماری برای انطباق با چالش های منحصر به فرد منطقه وجود داشته است. شاه خاطرنشان می کند: «ادراک تاریخی معماران به عنوان نویسندگان و تصمیم گیرندگان تنها در حال بازتعریف است. بسیاری از شیوه‌ها اکنون به سمت ساختارهای سازمانی غیرسنتی، موقعیت‌سازان، همکاران و متخصصان به‌عنوان شرکای ارزشمند با عاملیت بیشتر در فرآیند طراحی، جذب می‌شوند. چنین چارچوب های مشترکی امکان طراحی های غنی تر و ریشه دارتر را فراهم می کند. نویسندگان در مقاله خود به تغییر شیوه های ارتباطی اشاره می کنند. شاه تاکید می‌کند: «در ابتکارات توسعه اجتماعی که معماران به‌عنوان تسهیل‌کننده عمل می‌کنند و خلاقانه از ابزارهای ارتباطی حساس به کاربران مختلف و زمینه‌های فرهنگی آن‌ها استفاده می‌کنند، موجی وجود داشته است». معماران نیز به طور فزاینده ای برای ارائه خدمات طراحی متحد برای تکمیل کسب و کار خود منشعب می شوند.

ادراک عمومی

که در آسیای جنوبیمجموعه مهارت های معماران در جایی که ساختمان های عمومی نیاز به فراتر رفتن از عملکرد و ارائه تصویری از یک کشور توسعه یافته داشتند، برجسته شد. با این حال، همانطور که از دوره پسا آزادسازی مشاهده شد، معماران شروع به حذف از صنعت ساختمان کردند، که مهندسان سازه و پیمانکاران را برای اجرای کارهای ساختمانی استخدام می کردند. معماری به ارائه «جذابیت زیبایی شناختی» صرف به ساختمان ها تنزل داده شد. در این کشورها، این حرفه در درجه اول به نخبگان یا دولت در پروژه‌های عمومی خدمت می‌کرد و باعث ایجاد ارتباط بین معماری و تجمل یا امتیاز می‌شد.

این تلقی از معماری به عنوان وسیله ای برای مصرف ثروتمندان، مانع از توانایی آن در پایین آمدن و سود بردن دیگر بخش های جامعه شده است. بازار املاک و مستغلات در کشورهای جنوب آسیا در درجه اول برای برآوردن نیازهای طبقه مرفه در حال رشد توسعه یافته است. با این حال، امروزه معماران به طور فزاینده ای نگران استفاده از توانایی های خلاقانه خود برای حل مشکلاتی هستند که مردم عادی با آن مواجه هستند. توجه فزاینده به فقدان معماری در قلمرو عمومی در موقعیت‌یابی این عمل به عنوان نیرویی برای خیر عمومی بسیار مهم است. فقدان آگاهی و قدردانی گسترده در میان عموم مردم در کشورهای جنوب آسیا در مورد مزایای ارائه شده توسط معماران حرفه ای و پذیرش راه حل های معماری با طراحی خوب وجود دارد. نویسندگان کتاب تشخیص می‌دهند که شرکت‌های جوان در انتقال ارزش خود با چالش‌هایی مواجه هستند. با این حال، افزایش آگاهی آنها نسبت به زمینه‌های محلی و نیازهای مردم به تثبیت آنها به عنوان مشارکت‌کنندگان ارزشمند در جامعه کمک می‌کند.

مدل های نوظهور تمرین

مدل های نوظهور عمل معماری در آسیای جنوبی با احساس دوباره مسئولیت و تعامل عمیق با واقعیت های اجتماعی-اقتصادی و فرهنگی منطقه مشخص می شود. شیوه های جوان تر رویکردی را اتخاذ می کنند که بر صرفه جویی، حساسیت و مناسب بودن در استفاده از مصالح و روش های ساخت و ساز تأکید دارد. این احساس خود تحمیلی از اقتصاد و به کارگیری معقول منابع نشان دهنده یک ویژگی قابل توجه در میان نسل جدید شیوه های سرپرستی شده است.

تلاش فعالی برای تعامل و رسیدگی به نابرابری های اجتماعی-اقتصادی عمیق موجود در منطقه وجود دارد. انتظارات از معماران برای مسئولیت پذیری اجتماعی چندین برابر شده است، و متخصصان جوان تر به طور فعال به این مسائل می پردازند و با حساسیت و همدلی پاسخ می دهند. این امر در تعامل آنها با مکان‌های درگیری، جوامع دورافتاده و چارچوب‌هایی برای مسکن مقرون به صرفه مشهود است. علاوه بر این، بازاندیشی از نهادها و کاوش در اشکال جدید زیرساخت ها و فضای عمومی در شهرها وجود دارد که منعکس کننده رویکردی کل نگر برای پرداختن به چالش های پیچیده شهرنشینی سریع و تغییرات جمعیتی است.

تعدد عوامل فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و فناوری در آسیای جنوبی به سنت ها و گذارهای جدید در عملکرد معماری دامن می زند. معماران این تعدد را به عنوان یک کاتالیزور برای تغییر می شناسند، و آن را به عنوان فرصتی برای ایجاد معماری که نه تنها با زمینه در حال تحول سازگار می شود، بلکه به تحول اجتماعی مثبت نیز کمک می کند، پذیرفته اند. معماران در جنوب آسیا با پرداختن به مسائل نابرابری، فقر، نابرابری اقتصادی و شرایط اضطراری آب و هوایی از طریق کار خود، نقش مهمی در تسهیل این انتقال و پاسخگویی به چالش‌های متنوع پیش روی منطقه ایفا می‌کنند.

جنوب آسیا به عنوان مخزن حافظه جمعی عمل می کند که در آن هر جامعه و لایه فرهنگی با پشتکار هویت منحصر به فرد خود را در طول هزاران سال حفظ کرده است – معماری های گذار، شیوه های نوظهور در جنوب آسیا

“معماری های گذار، شیوه های نوظهور در جنوب آسیا” یک نشریه مهم است که برای بیان عاملیت معماری در جریان جنبش های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی گذرا تنظیم شده است. این نشریه به بررسی روندهای نوظهور در شیوه های معماری جنوب آسیا می پردازد. این کتاب از مجموعه سخنرانی‌های «عملکردهای اضطراری در جنوب آسیا» که یک رویداد مجازی بین سال‌های ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۳ با عنوان پروژه “وضعیت معماری در جنوب آسیا”.تی

این پروژه جاه طلبانه توسط راهول مهروترا، Devashree Shah و Pranav Thole شامل چندین مؤلفه، از جمله یک مجموعه سخنرانی، انتشارات، یک کنفرانس، یک نمایشگاه سیار، پادکست ها، و یک آرشیو دیجیتال است که همه با هدف ثبت تحقیقات در حال انجام در مورد این موضوع هستند. این پروژه تشخیص می‌دهد که در حالی که برخی از بحث‌ها در مورد معماری و شیوه‌های مختلف مشارکت در عمل در یک نسل خاص بیشترین مولد بودن را دارند، برخی دیگر در میان نسل‌های شاغل پربارتر هستند. این رویکرد جامع منعکس کننده ماهیت چند وجهی گفتمان معماری در منطقه و نیاز به بررسی کل نگر شیوه های در حال تحول آن است.

این مقاله بخشی از مجموعه ArchDaily با عنوان است هند: ساختمانی برای میلیاردها، جایی که ما بحث در مورد اثرات جمعیت افزایش، شهرنشینی و رشد اقتصادی ادامه دارد هندوستانمحیط ساخته شده از طریق این مجموعه، نوآوری‌های محلی و بین‌المللی را بررسی می‌کنیم هندوستانرشد شهری ما همچنین با معمار، سازندگان و جامعه صحبت می‌کنیم تا بر تجربیات شخصی آنها تأکید کنیم. مثل همیشه، در ArchDaily، ما از نظرات خوانندگان خود بسیار قدردانی می کنیم. اگر فکر می کنید ما باید پروژه خاصی را ارائه دهیم، لطفا پیشنهادات خود را ارسال کنید.