گروهی از کهنه سربازان در مسیرهایی در سراسر آمریکا دوچرخه سواری می کنند تا به کشف تجربیات آسیب زا از جنگ کمک کنند – و از کنگره بخواهند برنامه ای را تأمین کند که این زیرساخت قدرتمند را برای هر ساکن ایالات متحده به ارمغان می آورد.

هفته گذشته، ائتلافی از طرفداران حمل و نقل پایدار و علاقه مندان به فضای باز گرد هم آمدند تا هفت سرباز کهنه سرباز را به یک تور بیش از ۳۷۰۰ مایلی دوچرخه سواری در مسیر راه آهن بزرگ آمریکا بفرستند، که جوامع را از واشنگتن دی سی به ایالت واشنگتن از طریق شبکه ای متصل می کند. مسیرهای ایمن و خارج از جاده متشکل از راهروهای راه آهن بازنشسته، که بسیاری از آنها به طور یکپارچه به شبکه های محلی مسیرهای دوچرخه سواری و پیاده روی می پیوندند.

این سفر که توسط Warrior Expeditions غیرانتفاعی سازماندهی شده است، امیدوار است به نیروهای ارتش و نیروی هوایی سابق فضا و زمان بدهد تا تجربیات دوران جنگ خود را باز کنند و در عین حال پیوندهای عمیقی با یکدیگر و میلیون ها آمریکایی ایجاد کند که از طریق جوامع آنها سوار خواهند شد.

با این حال، برای بنیانگذار شان گوبین، این موضوع همچنین به برجسته کردن قدرت مسیر به عنوان ابزاری برای پردازش تروما تبدیل شده است – چیزی که همیشه در دسترس کهنه‌کاران در اکسپدیشن‌های جنگجوی قبلی، که عمدتاً در جاده‌های معمولی بودند، نبود.

گوبین می‌گوید: «بازخوردی که از جانبازان دریافت می‌کردیم این بود: «بجز ترافیک، عالی بود». وقتی بیرون از ماشین جاخالی می دهید، نمی توانید از آرامش طبیعت لذت ببرید و از این تجربه لذت ببرید. من ناامیدانه به دنبال یک مسیر جدید برای استفاده بودم. … قرار گرفتن در مسیرهای مخصوص دوچرخه سواری و ترافیک پیاده، جایی که لازم نیست نگران رانندگان باشید – این یک نوع دستور العمل جادویی است. و ما آن بزرگراه‌های متحرک را نداشتیم.»

در حالی که مسیر راه آهن بزرگ آمریکا هزاران مایل رکاب زدن بدون وقفه را برای سوارکاران فراهم می کند، اما هنوز کاملاً بدون خودرو نیست. اگرچه Rails-to-Trails Conservancy بیش از ۱۳۰ بخش مسیر مختلف را در ۱۲ ایالت در پنج سال پس از اعلام این مسیر با موفقیت کنار هم قرار داده است، برخی از مسیرها بدون بودجه باقی می مانند و سواران را مجبور می کند تا کمی کمتر از نیمی از مسیر را به جاده های عمومی منحرف کنند. کل مسافت پیموده شده این نه تنها برای دوچرخه سوارانی مانند جانبازانی که برای سلامت روان و تفریح ​​رکاب می زنند، بلکه برای افراد بی شماری که برای حمل و نقل در داخل و بین جوامع خود به مسیرها تکیه می کنند، مشکل ساز است.

فکر می‌کنم ایده مسیر بزرگ آمریکایی به مردم الهام می‌بخشد [it communicates] این ایده می تواند کل کشور را به هم پیوند دهد. کوین میلز، معاون سیاست برای حفاظت از Rails-to-Trails، گفت: اما من فکر می کنم جایی که واقعاً زندگی بیشتر مردم را تحت تأثیر قرار می دهد، اتصالی است که در طول مسیر ایجاد می کند. “[This trail] شهرها و حومه ها و مناطق روستایی و شهرهای کوچک را به هم پیوند می دهد. شکاف سیاسی در کشور ما اغلب بین روستایی و شهری از بین می رود. این [issue] از اهمیت حمل و نقل فعال در تمام آن شکاف های سیاسی صحبت می کند.

میلز می‌گوید بسیاری از شکاف‌ها در مسیر راه‌آهن بزرگ آمریکا را می‌توان با برنامه سرمایه‌گذاری زیرساخت‌های حمل‌ونقل فعال فدرال پر کرد، برنامه‌ای که کنگره اجازه داد تا ۲۰۰ میلیون دلار برای تکمیل شبکه‌های راه‌آهن تحت قانون زیرساخت‌های دو حزبی ارائه کند. با این حال، تا کنون، قانونگذاران تنها ۴۵ میلیون دلار به این برنامه اختصاص داده‌اند، حتی در حالی که اولین دور درخواست‌ها برای این پول، مدیران را با تقاضا مواجه کرده است.

این تا حدی به این دلیل است که بسیاری از جوامع دریافته اند که بودجه برنامه حمل و نقل فعال می تواند وظیفه دو برابر دلار حمل و نقل را انجام دهد، زیرا ۳۰ درصد از بودجه برای تکمیل شبکه های درون شهر هزینه می شود و ۳۰ درصد دیگر برای ساختن ستون های مسیر اختصاص داده شده است. که شهرها را به یکدیگر پیوند می دهد.

میلز افزود: “ما واقعاً در تلاش هستیم تا گروه کر را جمع آوری کنیم تا بگوییم، “اکنون زمان مناسب سازی کامل برای این برنامه است، زیرا ما هنوز ۲۰۰ میلیون دلار کامل در سال را که مجوز درخواست می کند، دریافت نکرده ایم.”

گوبین فکر می کند که طرفداران سلامت روان باید در میان صداهای اصلی این گروه کر باشند. کهنه‌سربازانی که در سفرهای او شرکت کرده‌اند، مزایای روان‌شناختی قابل‌توجهی را گزارش کرده‌اند، تا حدی به این دلیل که فعالیت بدنی کم استرس مانند دوچرخه‌سواری طولانی می‌تواند انواع راهپیمایی‌هایی را که سربازان در طول تاریخ از جبهه جنگ به خانه می‌بردند تقلید کند – به آنها فرصتی حیاتی برای ادغام تجربیات دشوار ارائه می‌کند. که سربازان مدرن معمولاً وقتی با هواپیما از مناطق جنگی دور می شوند، متوجه نمی شوند. با این حال، او تأکید می‌کند که کسانی که هرگز خدمت نکرده‌اند، می‌توانند مزایای مشابهی را تجربه کنند – و این مسیرها حتی می‌توانند «ایمان شما را به انسانیت بازگردانند» اگر شما به ارتباطات شخصی که می‌توانند در ایجاد آنها کمک کنند باز باشید.

او افزود: «بدیهی است که این سواری به نفع جانبازان ما خواهد بود، اما تروما یک کارفرمای فرصت برابر است. “بسیاری از مردم با بسیاری از مسائل مختلف دست و پنجه نرم می کنند. این مسیرها برای مردم از هر طبقه بسیار مهم است. این یک مزیت بزرگ در سراسر شکاف فرهنگی است.”

کارشناسان می‌گویند که شبکه‌های مسیرهای متصل به خوبی می‌توانند یکی از رایج‌ترین و در عین حال نادیده گرفته‌شده‌ترین منابع آسیب در زندگی آمریکایی را به حداقل برسانند: یک سیستم حمل‌ونقل خشونت‌آمیز و تحت تسلط ماشین‌ها که بسیاری از افراد را به گزینه‌های جابجایی دسترسی کمی می‌دهد. یک جدید نظر سنجی از بیش از ۳۰۰۰ دوچرخه سوار از REI و People for Bikes دریافتند که تنها ۵۸ درصد دوچرخه برای حمل و نقل استفاده می کنند، اما ۶۸ درصد اگر خطوط، مسیرها یا مسیرهای مخصوص دوچرخه در جوامعشان وجود داشته باشد، این کار را بیشتر انجام می دهند.

میلز استدلال می‌کند که پروژه‌هایی مانند راه آهن بزرگ آمریکا می‌توانند این نیاز را برآورده کنند – و زمان آن است که پول فدرال را پشت سر بگذاریم، به‌ویژه در جوامع کم‌درآمد با بیشترین شکاف در شبکه‌هایشان.

میلز افزود: “در نسل قبلی، ما جوامع خود را با جاده ها وصل کردیم.” اکنون زمان انجام این کار برای آمریکای قابل پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری فرا رسیده است.»

برای ارسال پیامی به نمایندگان خود و درخواست از آنها برای تامین مالی کامل برنامه سرمایه گذاری زیرساخت های حمل و نقل فعال، اینجا کلیک کنید.