این پروژه محیط حومه شهر را بخشی از زندگی روزمره می داند و هدف آن حذف تفاوت های شهر و محل سکونت با حکاکی حفره ها در یک توده بسته است. برای انجام این کار، طبقه همکف هم به روی محیط بیرونی شهری و هم برای مناطق مشترک داخل باز است. ساختمان. سپس تقسیمات منطقه که قبلاً به وضوح به عنوان محیط شهری و همچنین فضای خصوصی و مشترک تعریف می شد به درجه بندی تبدیل شده است. این بازنگری مفهوم زنده را آغاز خواهد کرد. این درجه‌بندی‌ها به‌منظور ایجاد صحنه‌ای تکه‌تکه‌شده است که در آن زندگی افراد به داخل شهر نفوذ می‌کند: با «زندگی مشترک»، آن‌ها شروع به ایجاد یک موجودیت واحد می‌کنند و منظره جدیدی را در منطقه شهری ایجاد می‌کنند.

پلکانی که در مرکز پلان قرار گرفته است می‌خواهد احساسی شبیه به میدان عمومی را در طبقه اول بازسازی کند، با سطح شیبدار از یک تریبون بتنی که می‌تواند به عنوان یک نیمکت مناسب برای نشستن افراد و اشتراک‌گذاری فضا در کنار هم استفاده شود. برای تقویت احساس درجه بندی، راه پله رو به آسمان باز است و اجازه می دهد نور، صداها و محیط بیرون به داخل وارد شوند.

همانطور که قبلاً ذکر شد، نقطه شروع طراحی ایجاد یک انتقال تدریجی از فضای عمومی بیرونی به فضای خصوصی محصور بود: دیوارها و ورودی های هر واحد از شیشه ساخته شده است که مقدار بیشتری از نور طبیعی را به فضای داخلی می بخشد. همچنین منزوی بودن آپارتمان ها را نفی می کند. همچنین کف بتنی در داخل آپارتمان ها و راهروهای عمومی یکسان است. بدیهی است که حفظ حریم خصوصی همچنان با اتاق های کفپوش چوبی دیواری در هر واحد ارائه می شود، اما آنها به عنوان یک فرآیند تدریجی از بیرون می آیند.

نما به وضوح بین دال های بتنی و دیوارهای سفید رنگ تمایز قائل می شود: دال باید از نظر ساختاری تیرها را شامل می شد، بنابراین تصمیم گرفتیم آنها را نمایان کنیم و از آنها همراه با بازشوها برای جداسازی واحدها استفاده کنیم.