در جهان انسان محور، چیزی جزئی فقط ابزاری از کل است. با این حال، در دنیای اکولوژیک، بخشی را می توان به بخش های دیگر گسترش داد، حتی اگر در یک کل قرار نگیرند. در دنیای اکولوژیکی، یک سلول به یک ماده تبدیل می‌شود، یک ماده تبدیل به جزئیات می‌شود، یک جزئیات به یک ساختار گسترش می‌یابد، گروه‌بندی می‌شود و در نهایت یک شهر را تشکیل می‌دهد. در الوار، مجموعه فیبر و سلول از همین قانون پیروی می کند. اجزا به واحدها تبدیل می شوند و سپس شکلی خاص به خود می گیرند. “ماتریس زیست محیطی، شبکه تنفس” نیز بر اساس این اصل از جهان زیست محیطی ساخته شده است. کل به جزء، جزء به کل.

“ماتریس زیست محیطی، شبکه تنفسی” دارای نظم هندسی سست است که روابط را به هم متصل می کند. ساختمان اولیه در جنگل سئول بسیار سفت و کاربردی بود. صحنه قدیمی برای جدا کردن مسیر و پارک، جلو و عقب استفاده می شد. با صحنه در مرکز، ساختمان جدید ۴ مسیر مختلف و ۲ نقطه استراحت را در اطراف ساختمان به هم متصل می کند. با جابجایی صحنه به مرکز، “ماتریس زیست محیطی، شبکه تنفس” مسیرها و نقاط استراحت زیر سقف آن را به هم متصل می کند. تسهیلات جدید اکنون به عنوان یک شکل خنثی شناخته شده است که روابط را ترکیب و ترکیب می کند.

چوب ماده ای است با دو ویژگی متضاد. سختی و نرمی ما از چوب به دلیل نرمی که دارد استفاده کردیم. سختی فولاد و بتن به تیزی تبدیل شده و برای ترساندن ما چرخیده است. برای مقابله با سختی با نرمی، مواد و ساختار کافی لازم بود. ماده ای که ما استفاده کردیم ترمووود است که به ساختمان اجازه می دهد در برابر هوا و تغییر شکل مقاومت کند. ساختار متخلخل همچنین چوب را قادر می سازد تا بر معایب خود غلبه کند.

ساختار متخلخل، سطح در معرض محیط خارجی را کاهش می دهد و طول عمر ساختار چوب را افزایش می دهد. ساختار متخلخل ۱ متر * ۱ متر ضخامت ۲۰۰ میلی متر یک سطح متخلخل ایجاد می کند و هویت منحصر به فردی را به “ماتریکس زیست محیطی، شبکه تنفسی” می بخشد. محوطه فضایی ۳۰ متری ۱۱٫۵ متری صحنه، راهرو و پله ها با سقفی ساخته شده از جرز در فاصله ۱ متری پوشیده شده است. به این ترتیب، صحنه را می توان تا یک فضای باز ۱۸ متری گسترش داد، که کاربرد بیشتری نسبت به یک صحنه معمولی ارائه می دهد.