بدنه اصلی اسپاسیو با ساختاری به شکل “U” باز می‌شود که انشعاب آن باعث ایجاد یک هسته مرکزی می‌شود که به یک میدان در طبقه همکف تبدیل شده است. با طراحی استراتژیک، به پناهگاهی در برابر خورشید تبدیل می شود و فضایی محافظت شده برای تعامل با جامعه ارائه می دهد. در زیر سایه حجم اصلی، یک پل به میدان دوم منتهی می شود که برای “غرفه لذیذ” در نظر گرفته شده است. این فضا، با زبان معماری مبتنی بر منحنی ها، در گفتگوی بصری با خطوط مستقیم حجم اصلی، نماهایی از آسمان کارائیب را قاب می کند. در طبقه همکف، سنگ در مرکز قرار می گیرد و به عنوان پایه عمل می کند، به صورت بصری سازه را به زمین متصل می کند و یک اتصال محکم که ریشه در رابطه ساختمان با بافت طبیعی آن دارد، برقرار می کند. این ژست در تضاد با سبکی مشبک چوبی است که سطوح بالایی را مانند پوست دوم در بر می گیرد و رقصی دائمی از نور و سایه ها را ایجاد می کند.

شفافیت سطوح بالایی را تعریف می‌کند، اجازه می‌دهد نور به فضای داخلی سرازیر شود، بر منظره‌های پانوراما تأکید می‌کند و ساختمان را به طور ارگانیک با جنگل‌های حرا و محیط دریایی اطراف متصل می‌کند. این رویکرد به ارتباط بصری، هویت منحصربه‌فرد اسپاسیو را به عنوان منطقه‌ای که در آن معماری و طبیعت در مرکز شهر جدید در هم تنیده می‌شوند، تقویت می‌کند.