۱٫ معرفی
ویتنام از اواخر دهه ۱۹۸۰ توسعه شهری چشمگیر و عمیقی را به عنوان بخشی از تحول اجتماعی-اقتصادی گسترده خود تجربه کرده است. [
۱,
۲,
۳,
۴,
۵,
۶,
۷,
۸,
۹]. آمارهای رسمی حاکی از آن است که نسبت ساکنان آن در مناطق شهری از ۲۰ درصد در سال ۱۹۹۰ به نزدیک به ۴۰ درصد در سال ۲۰۲۰ افزایش یافته است. [
۱۰]. با این حال، این رقم هنوز بسیار پایین‌تر از میانگین منطقه‌ای است و کمتر از آنچه در اسناد سیاستی اخیر، از جمله استراتژی توسعه اجتماعی-اقتصادی ملی ۲۰۱۱-۲۰۲۰ و قطعنامه شماره ۰۶-NQ/TW در مورد برنامه‌ریزی، ساخت و ساز، مدیریت بیان شده است، است. و توسعه پایدار مناطق شهری در ویتنام تا سال ۲۰۳۰، با چشم اندازی نسبت به سال ۲۰۴۵، نشان می دهد که ادامه شهرنشینی اجتناب ناپذیر است. [
۱۱,
۱۲,
۱۳,
۱۴].
افزایش روزافزون گفتمان‌های دانشگاهی و برنامه‌های بین‌المللی از جمله اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد (SDGs)، توافق سندای در مورد کاهش خطر بلایا، دستور کار جدید شهری Habitat III، و توافقنامه تغییرات آب و هوایی پاریس، همگی شهرها و محیط‌های ساخته شده آنها را به رسمیت می‌شناسند. به عنوان عناصر حیاتی در گذار به سمت پایداری و ایجاد تاب‌آوری [
۱۵,
۱۶]. در حالی که به خوبی درک شده است که فرآیند شهرنشینی منجر به تغییرات عمیق در اندازه، تراکم و ناهمگونی سکونتگاه‌ها و کاربری‌های کاربردی زمین می‌شود، در مورد تغییرات مقیاس کوچکتر در شکل شهری و پیامدهای زیست‌محیطی و اجتماعی-اقتصادی آنها اطلاعات کمتری وجود دارد. [
۱۷,
۱۸,
۱۹,
۲۰,
۲۱,
۲۲,
۲۳,
۲۴,
۲۵,
۲۶,
۲۷].
برنامه ریزان و سیاست گذاران به طور فزاینده ای نیاز به درک تحول مکانی-زمانی شهرها در چارچوب گفتمان سیاستی گسترده تر در مورد توسعه پایدار شهری برای طراحی چارچوب های برنامه ریزی مناسب دارند. [
۲۸,
۲۹,
۳۰,
۳۱,
۳۲]. با این حال، سرعت و وسعت تغییر در فضاهای شهری و حومه شهری به این معنی است که ویتنام برای نظارت بر الگوهای سکونتگاهی در حال تغییر خود و تولید مجموعه داده های قابل اعتماد برای توسعه سیاست و اقدامات برنامه ریزی مناسب با چالش های بزرگی مواجه است. نتیجه این است که شهرنشینی اغلب از فرآیندهای برنامه ریزی شهری پیشی گرفته است، و الگوهای سکونتگاهی ناپایدار را ایجاد می کند که جایگزین یا تحت فشار خدمات اکوسیستم است، زیرساخت های کافی را فراهم نمی کند، و جمعیت و دارایی ها را در معرض خطرات اضافی قرار می دهد. [
۳۳,
۳۴,
۳۵,
۳۶,
۳۷,
۳۸,
۳۹,
۴۰].
شهر هوشی مین (۱۰ درجه و ۴۹ دقیقه شمالی، ۱۰۶ درجه و ۳۷ دقیقه شرقی) (تا
۱۹۷۵ سایگون)—از این پس HCMC—پرجمعیت ترین شهر ویتنام و شهر بندری مهم برای جنوب شرقی آسیا و مناطق آسیا و اقیانوسیه است. [
۴۱]. این شهر دارای جمعیت رسمی کمی بیش از ۹ میلیون نفر است که ۹٫۱ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهد [
۴۲]. برآوردها حاکی از آن است که این تعداد به احتمال زیاد کمتر گزارش شده است و زمانی که کارگران مهاجر شناور ثبت نام نشده و مسافران روزانه از استان های مجاور را شامل می شود، نزدیک به ۱۳ میلیون نفر است. پیش بینی ها نشان می دهد که جمعیت شهر تا سال ۲۰۳۰ به بیش از ۱۲ میلیون نفر افزایش خواهد یافت [
۴۲].
با مساحت اداری کلی حدود ۲۰۹۵ کیلومتر
۲ (۰٫۶٪ از کل مساحت ویتنام)، HCMC نیروگاه اقتصادی ویتنام است، و کانونی برای سرمایه گذاری مستقیم خارجی است که ۲۴٫۸٪ از تولید ناخالص داخلی ملی را در سال ۲۰۲۰ ایجاد می کند، با افزایش تولید ناخالص داخلی به ازای هر سرمایه از ۲۸۰۰ دلار در سال ۲۰۱۰ به ۶۳۲۸ دلار در سال ۲۰۲۰٫ [
۴۲]. رشد اقتصادی بالا در سه دهه اخیر منجر به شهرنشینی سریع، صنعتی شدن و تحولات اجتماعی-اقتصادی شده است. [
۴۳,
۴۴,
۴۵]. در کنار رشد اقتصادی، این شهر اهمیت سیاسی و اداری پیدا کرده است و جمعیت آن از سال ۱۹۹۰ بیش از دو برابر شده است و در دهه ۲۰۱۰-۲۰۲۰ به میزان ۲۴٫۷ درصد رشد کرده است. [
۴۲].
شکل ۱ موقعیت شهر را در سیستم رودخانه دونگ نای-سای گون برجسته می کند. با توجه به جغرافیا، توپوگرافی و مسیر رشد شهری، چندین مطالعه قبلی این شهر را به عنوان یکی از در معرض خطرات متعدد مرتبط با آب و هوا شناسایی کرده اند. [
۳۸,
۴۶,
۴۷,
۴۸,
۴۹,
۵۰,
۵۱,
۵۲,
۵۳,
۵۴,
۵۵].
میز ۱ نشان می دهد که HCMC به ۲۲ ناحیه تقسیم می شود که ۵ ناحیه روستایی، ۱۶ ناحیه شهری یا حومه شهری و ۱ شهر، شهر Thu Duc است که ادغام مناطق قبلی ۲، ۹، و Thu Duc است. این شهر جدید به عنوان یک شهر شهری تعیین شده است که معمولاً یک شهر در داخل یک شهر تحت HCMC نامیده می شود.
این شهر متعلق به یک شهر مرکزی است). نوع جدیدی از واحد اداری سطح دوم در ویتنام، معادل یک منطقه، شهر، و شهر استانی. شهرهایی که قبلاً به صورت مرکزی اداره می شدند مانند HCMC فقط شامل واحدهای اداری مناطق شهری می شد (
ناحیه) به بخش های فرعی (
بخش، با مناطق روستایی تقسیم شده به کمون (
کمون) و شهرستان ها (
شهر). در پاسخ، برای تطبیق با جمعیت رو به رشد، شهر شکل خود را تغییر داده و به سرعت گسترش یافته است، صنایع و جمعیت‌ها را حومه‌نشین کرده و همچنین زیرساخت‌هایی ایجاد کرده است که در نتیجه باعث کاهش فضای سبز، تجاوز به زمینهای زراعی حاصلخیز و باتلاق‌های کم ارتفاع و افزایش وسعت می‌شود. سطوح آب بندی شده [
۵۶,
۵۷,
۵۸,
۵۹]. خو و همکاران (۲۰۱۹) گزارش داد که مساحت ساخته شده شهری HCMC بزرگ بیش از ۱۰ برابر از ۵۵۰۰ هکتار در سال ۱۹۹۰ به ۶۳۵۰۰ هکتار تا سال ۲۰۱۳ افزایش یافته است. [
۳۰]. از این رو، شهرنشینی سریع و رشد جمعیت به چالش‌های برنامه‌ریزی شهری برای شهر تبدیل شده است [
۶۰]. در حالی که در مقیاس منطقه ای، افزایش تقاضا برای شن و ماسه برای پروژه های ساخت و ساز و پر کردن را نشان می دهد [
۶۱].
در طول استعمار فرانسه در اواسط قرن ۱۹، برنامه‌ریزی بلوک‌های شهری شبکه‌ای و ساختار خیابان‌های وسیع شهری از طریق سه طرح اصلی متوالی ایجاد شد، که همگی میراثی عمیق و ماندگار در طرح‌بندی شهر داشتند. در سال ۱۸۶۲، مهندس فرانسوی – سرهنگ لوسین فلورنت پل کافین – شهری کاملاً جدید را ابداع کرد که در آن از بلوک‌های سبک اروپایی استفاده می‌کرد، در طرح خود با عنوان “
پروژه شهر ۵۰۰۰۰۰ روح در سایگون” (پروژه شهری با ۵۰۰۰۰۰ نفر در سایگون) [
۳۴]. این طرح با هدف فروش زمین، بلوک های شهری را با محیط شبکه مانند در مناطق ۱ و ۳ و بخشی از منطقه ۵ ترسیم کرد و سپس
چو لون. پس از اینکه شهر در سال ۱۸۸۷ به پایتخت حکومتی کل شبه جزیره هندوچین تبدیل شد، سرمایه گذاری ها افزایش یافت و ارنست هبرارد و سروتی به ترتیب در سال های ۱۹۲۳ و ۱۹۴۲ دو طرح جامع دیگر را پیشنهاد کردند. [
۳۴,
۶۲]. این دو طرح به دنبال انتقال از برنامه‌ریزی شبکه جاده‌ای سابق و قرار دادن کوچه‌ها در داخل بلوک‌ها در فواصل زمانی معین برای دسترسی بیشتر به بلوک‌های داخلی بودند. این منجر به توسعه طرح های بسیار پیچیده کوچه برای فضای داخلی بلوک و افزایش تعداد هر دو کوچه شد.
کوچه) و بلوک های شهری (نگاه کنید به
شکل ۲).
HCMC از اوایل دهه ۱۹۹۰ هر پنج سال یک بار برنامه های جامع ساخت و ساز و برنامه های کاربری زمین خود را به روز و تعدیل کرده است. با این حال، با گذشت زمان، تغییرات قابل توجهی در جهت های توسعه برنامه ریزی شده قابل مشاهده است. طرح جامع ۱۹۹۳ رشد را به سمت شمال شرق هدایت کرد، با کریدورهای رشد ثانویه به سمت جنوب و شمال غرب. [
۶۳]. طرح جامع ۲۰۱۰ توسعه را در دو دالان رشد اولیه، به سمت دریا پیش بینی کرد: از شرق به سمت منطقه شهری جدید Thu Thien و از جنوب به سمت منطقه شهری Phu My Hung در ناحیه ۷٫ این طرح همچنین شامل دو دالان رشد ثانویه به سمت دریا بود. شمال غربی و جنوب غربی.
طرح جامع ساخت و ساز فعلی تا سال ۲۰۲۵، با چشم انداز بلندمدت برای سال ۲۰۵۰، یک مدل متمرکز و چند قطبی را برای توسعه شهری پیش بینی کرده است. [
۶۴]. هدف ایجاد توازن توسعه فضایی و هدایت HCMC به روشی چندمرکزی با گسترش، ایجاد مناطق شهری ماهواره‌ای که شامل توسعه‌های با کاربری مختلط با تراکم بالا می‌شود، در عین حال کاهش تراکم موجود منطقه هسته شهری و افزایش اتصال به اطراف بود. استان ها در مرحله ای این طرح مسیرهای مشخصی را برای آینده در مسیرهای حمل و نقل جدید تعیین کرد که باید اجرا شوند.
جدیدترین طرح جامع ساخت و ساز برای HCMC تا سال ۲۰۴۰، با چشم انداز ۲۰۶۰، مصوب ۲۰۲۱، با هدف محدود کردن جمعیت شهر به ۱۳ تا ۱۴ میلیون نفر تا سال ۲۰۴۰ و به ۱۶ میلیون نفر تا سال ۲۰۶۰، و انتقال کلیه صنایع تولیدی به مناطق صنعتی یا استانهای همجوار [
۶۵]. این طرح همچنین وسعت زمین های ساخته شده را بین ۱۰۰۰۰۰ تا ۱۱۰۰۰۰ هکتار تا سال ۲۰۴۰ در نظر گرفته است. [
۶۵].
ویتنام مدت‌هاست به عنوان کشوری با ساختارهای مسکونی تک‌خانواری خودساخته شناخته شده است [
۶۶,
۶۷,
۶۸,
۶۹,
۷۰]. تا قبل از تصویب قانون زمین در سال ۱۹۹۳، پروژه های توسعه املاک تجاری قبلاً ممنوع بود و توسعه خودساخته بر بخش مسکونی مسلط بود. [
۶۳]. این در ابتدا منجر به سریع (
خود جوش) گسترش خود به خود شهری و تراکم شهری درون شهری [
۴۴,
۶۶]در حالی که زمینهای زراعی و روستایی نیز از طریق اقدامات غیررسمی به مناطق مسکونی با تراکم بالا تبدیل شده‌اند.
تقسیم قطعات و جداسازی قطعات) [
۷۱,
۷۲]. دولت فعالانه بخش خودسازی را برای رفع کمبود مسکن ارزان قیمت ارتقا داد. این موضوع اخیراً در سال ۲۰۱۲ با فرمان شماره ۶۴/۲۰۱۲/ND-CP نشان داده شد که معافیت هایی را برای مجوزهای ساخت و ساز در مقیاس کوچک ارائه می کرد. [
۷۳].
از سال ۱۹۹۳ به بعد، به تدریج توسعه های مسکونی جدید مانند پروژه های سایت و خدمات و تقسیم اراضی در شهر محقق شد. اینها صرفاً قطعه‌های زمین تقسیم‌بندی شده با اتصالات زیرساختی اولیه را ارائه می‌کردند که خریداران به‌طور خصوصی، کهن‌الگوهای مغازه‌ای را بر روی آنها می‌ساختند. این روند تا دهه ۲۰۰۰ ادامه یافت و مغازه‌های تراس دار همچنان بر آن حاکم بودند. داونز و همکاران (۲۰۱۶) نشان داد که کهن الگوهای فروشگاهی که در ادبیات اغلب به عنوان خانه های ردیفی یا لوله ای نیز نامیده می شود و معمولاً نامیده می شود.
خانه لوله در ویتنامی، سازه های مسکونی غالب در HCMC هستند که بیش از ۹۵٪ از سهام ساختمان را در سال ۲۰۱۰ تشکیل می دهند. [
۴۴]. با الهام از آداب و رسوم و سیاست‌های معماری محلی محلی که خانوارها را به پرداخت مالیات بر دارایی بر اساس عرض طبقه اول و نه کل مساحت تشویق می‌کند، کهن الگوهای مغازه معمولاً در یک قطعه مستطیل شکل قرار می‌گیرند که معمولاً بسیار طولانی‌تر از عرض آن است. از ۳ تا ۵ متر عرض و ۱۲ تا ۲۰ متر طول دارد [
۷۴,
۷۵,
۷۶,
۷۷]. با سمت باریک، روبروی یک خیابان یا کوچه، اصطلاح “فروشگاه” به عنوان کل یا بخشی از طبقه همکف ساختمان به طور معمول برای فضای خرده فروشی یا اداری در نظر گرفته شده است. در نتیجه، “فروشگاه” فضایی را برای فعالیت اقتصادی ارائه می دهد در حالی که “خانه”، محل زندگی، در پشت یا طبقه بالا قرار دارد. سبک معماری تک خانواده به خوبی با نیازهای ساکنان سازگار است و به آنها اجازه می دهد در همان منطقه زندگی کنند و مشاغل کوچک را اداره کنند. نماهای باریک امکان تراکم جمعیت بالا و فعالیت های تجاری متمرکز را فراهم می کند. کهن الگو به‌طور قابل ملاحظه‌ای سازگار است و امکان تغییر تدریجی در طول زمان را فراهم می‌کند تا تغییر نیازها و توانایی‌های اقتصادی ساکنان را منعکس کند. معمولاً سه تا پنج طبقه ارتفاع دارند و می توانند تا نه طبقه هم برسند. در حالی که، بسته به مکان آنها، فعالیت های تجاری ممکن است شامل هتل ها در داخل شهر تا مسکن های مسکونی و کارگاه ها در حاشیه شهری باشد.
شکل ۳).
از پایان جنگ ویتنام (به نام جنگ آمریکا در ویتنام)، HCMC تحت ۷ دوره تقسیم و ادغام واحدهای اداری قرار گرفته است. در سال ۱۹۹۷، پنج منطقه شهری جدید از محله های حاشیه شهری و روستایی موجود ایجاد شد. این شهر مناطق ۲، ۷، ۹، ۱۲ و دوک را بر اساس تقسیم جزئی Thu Duc، Nha Be و Hoc Mon ایجاد کرد. در سال ۲۰۰۳، منطقه Tan Phu، جدا از منطقه Tan Binh، و Binh Tan جدا شده از Binh Chanh، به عنوان منطقه شهری تاسیس شد. یکی از پدیده های قابل توجه ظهور مناطق جدید شهری (
مناطق شهری جدید) و آغاز مشارکت بخش خصوصی در توسعه املاک و مستغلات [
۷۸]. پس از آن، توسعه دهندگان خصوصی املاک و مستغلات، با افزایش جریان سرمایه گذاری مستقیم خارجی، به طور فزاینده ای بر توسعه مسکن لوکس، آپارتمان های سطح بالا، ویلاها، و مغازه های مدرن متمرکز شدند.
شکل ۴).
در مقابل این زمینه، تمایل به پرداختن به یک شکاف دانش مهم در درک شهرنشینی اخیر HCMC در وضوح‌های فضایی خوب انگیزه کار ما را فراهم کرد. به طور خاص، ما کاربرد یک طبقه‌بندی نوع ساختار شهری را برای تعیین کمیت الگوهای ناهمگن فضایی صریح و زمانی شهرنشینی و تشخیص فرآیندهای اصلی توسعه شهری در طول دوره ۱۰ ساله، ۲۰۱۰-۲۰۲۰، در HCMC بررسی کردیم. در صورت امکان، نیروهای محرک تغییرات مشاهده شده و پیامدهای خط مشی آنها را توضیح می دهیم.
۲٫ بخش روش ها
۲٫۱٫ نقشه برداری سازه های شهری
ما یک مطالعه تشخیص تغییر دو روزه را برای ترسیم و تشخیص تغییرات اصلی در انواع ساختار شهری (USTs) HCMC برای دوره ۱۰ ساله ۲۰۱۰-۲۰۲۰ در سطح بلوک کاداستر انجام می دهیم. این بلوک‌ها کوچک‌ترین و کاربردی‌ترین واحدهای اداری را نشان می‌دهند که برای استفاده از زمین هنجاری از بالا به پایین و برنامه‌ریزی جامع ساخت و ساز استفاده می‌شوند. بلوک ها یا از قطعات زمین منفرد یا مجموعه ای از چندین قطعه تشکیل شده اند که از نظر اندازه و عملکرد متفاوت هستند. به طور معمول، شبکه جاده بیرونی به عنوان محیط اطراف هر بلوک عمل می کند و چارچوب زمینه را فراهم می کند.
در مطالعه قبلی مربوط به سال ۲۰۱۰، داونز و همکاران. (۲۰۱۶) ۸۰ UST منفرد را در ۱۶۲۹۲ چند ضلعی نقشه کاربری رسمی شهر در سال ۲۰۱۰ طبقه بندی کرد. [
۴۴]. بر اساس این نتایج، ما UST ها را برای سال ۲۰۲۰ طبقه بندی کردیم و آنها را به ۷۷۴۷۶ چند ضلعی از جدیدترین برنامه رسمی کاربری اراضی تعدیل شده برای HCMC برای سال ۲۰۲۰ اختصاص دادیم که در سال ۲۰۱۸ تصویب شد (۸۰/NQ-CP 2018) [
79]. هر چند ضلعی در این طرح قبلاً یک نوع کاربری زمین برنامه ریزی شده تعیین شده بود.
با استفاده از همان طرح طبقه بندی و روش تفسیر بصری که توسط داونز و همکارانش توضیح داده شده است. (۲۰۱۶)، ما بلوک ها را بر اساس ویژگی فیزیکی و کاربرد عملکردی طبقه بندی کردیم [
۸۰]. طبقه بندی بر اساس طبقه بندی مسکن قبلی انجام شده توسط [
۶۷,
۸۱,
۸۲] و همچنین سرشماری رسمی دسته بندی ویتنام. با این حال، برای بررسی انتقال‌های شهری متنوع در سطح بلوک، طبقه‌بندی برای منعکس کردن کهن‌الگوهای غالب ساختمان، مصالح ساختمانی، هندسه، تراکم ساخته‌شده درک‌شده، و پیکربندی‌های فضایی، یعنی سطح برنامه‌ریزی، گسترش یافت.
علاوه بر این، به‌جای داده‌های ماهواره‌ای تجاری در دسترس، از تصاویر با وضوح بالا و رایگان در دسترس عموم از ابزار Google Earth برای انجام تجزیه و تحلیل بصری و نقشه‌برداری دستی هر بلوک استفاده کردیم. این اجازه می دهد تا اطلاعات طیفی بلوک های جداگانه با اطلاعات زمینه ای اضافی مشاهده شود. برای تشخیص تغییر، نتایج ۲۰۱۰ را با هندسه جدید تداخل کردیم تا از مشکل واحد منطقه ای قابل تغییر جلوگیری کنیم زیرا هندسه بلوک های برنامه ریزی خاصی تغییر کرده است. برای اطمینان از سازگاری و دقت طبقه بندی، یک تیم کارآمد برای کار بر روی داده ها سازماندهی کردیم. تیم تحقیقاتی در حین تفسیر دستی تصاویر سنجش از دور برای سال ۲۰۲۰، به طرح‌های کاربری رسمی اراضی به عنوان مکمل اشاره کرد و علاوه بر آن مصاحبه‌های کارشناسی و بررسی‌های محلی محلی را برای مشاهده و اعتبارسنجی زمین انجام داد.
شکل ۵ نقشه گردآوری شده UST ها برای سال ۲۰۲۰ را نشان می دهد. منطقه نقشه برداری شده ۱۵۳۹۵۷ هکتار را پوشش می دهد که معادل ۷۳٫۴ درصد از مساحت سطح HCMC است. این مساحت سطح بدنه‌های آبی (رودخانه‌ها، کانال‌ها)، شبکه‌های جاده‌ای موجود و زمینهای اختصاص‌یافته برای پروژه‌های برنامه‌ریزی حمل‌ونقل پیشنهادی و تعریض جاده‌ها را مستثنی کرد.
۲٫۲٫ بکارگیری رویکرد نوع ساختار شهری برای خوشه بندی نواحی بر اساس الگوهای مختلف توسعه آنها در دوره ۲۰۱۰-۲۰۲۰
ما UST های طبقه بندی شده در سطح بلوک شهری را به عنوان موجودیت های فضایی فردی که پیکربندی فضایی عملکردی منطقه شهری HCMC را تعریف می کنند، درک می کنیم. در پس زمینه، ما تلاش می کنیم تا موازی ها و تفاوت های بین پیکربندی های شهری و الگوهای توسعه را در هر دو سال ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰، با استفاده از شاخص های مرحله اولیه دو شناسایی کنیم: نسبت فضایی UST ها در هر سال و سهم فضایی تغییر UST بین سال های ۲۰۱۰٫ و ۲۰۲۰٫ برای ارائه و برقراری ارتباط هر دو شاخص، از نمودارهای جریان آبرفتی استفاده می کنیم.
در مرحله دوم، ما تنها بر روی UST های مسکونی تمرکز می کنیم، با استفاده از نمودارهای وافل برای ارائه نسبت های فضایی آنها در هر دو سال ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰٫ با استفاده از داده های رسمی جمعیت برای دو سال، ما علاوه بر این چهار شاخص کلیدی را محاسبه می کنیم: نرخ رشد مصرف زمین مسکونی. (RLCR)؛ تراکم خالص مسکونی، با ارائه داده های جمعیتی صرفاً به منطقه مسکونی هر منطقه؛ نرخ رشد جمعیت مسکونی (RPGR)؛ و در نهایت نسبت RLCR به RPGR به عنوان شاخصی برای توصیف مسیرهای توسعه تراکم گسترده تر یا فشرده تر [
۸۳].
در مرحله سوم، ما شاخص‌های محاسبه‌شده فوق را برای شناسایی خوشه‌های درون شهری مختلف با سهم‌های مشابه USTs در سال ۲۰۱۰ و الگوهای توسعه فضایی مشابه در دوره ارزیابی ۲۰۱۰-۲۰۲۰ اعمال می‌کنیم. برای شروع فرآیند تعریف خوشه های درون شهری، ابتدا باید خوشه هسته شهری مناطق را تعریف کنیم. با توجه به شاخص های محاسبه شده، ما خوشه هسته شهری را شامل ۱۴ منطقه (منطقه، ۱، ۲، ۳، ۴، ۵، ۶، ۸، ۱۰، ۱۱، تان بین، تان فو، فو نهوان، بینه تان و گو) تعریف کردیم. Vap)، اساساً بر اساس الگوهای توسعه نسبتاً راکد آنها از نظر نرخ رشد جمعیت (هر دو تراکم و مطلق) تنها ۷٪ و نرخ رشد زمین های مسکونی تنها ۷٪ در مقایسه با مناطق باقی مانده. . این خوشه هسته شهری حدود ۴ میلیون نفر را شامل می شود که تقریباً نیمی از جمعیت شهر در سال ۲۰۲۰ در مساحت بلوکی تنها ۱۰۰ کیلومتر است.۲، با تراکم خالص جمعیت مسکونی بسیار بالا و ثابت حدود ۶۵۰۰۰ نفر در هر کیلومتر۲.
در گام چهارم، هدف ما این است که مناطق باقی مانده را بر اساس اصول کلی شناخته شده نظم سلسله مراتبی به الگوهای توسعه شهری، از هسته شهری تعریف شده به سمت بیرون تا حاشیه شهری، گروه بندی کنیم. به طور معمول، جهت‌های توسعه شهری به شرایط توپوگرافی و طبیعی مرتبط است که منجر به ایجاد موانعی برای انواع خاصی از توسعه‌ها می‌شود و جهت توسعه فضایی آنها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. برای منطقه شهری در یک منطقه ساحلی کم ارتفاع، در شمال شرقی دلتای مکونگ، ارتفاع توپوگرافی بسیار مهم است. علاوه بر این، رودخانه سایگون و رودخانه دونگ نای هر دو موانع طبیعی مهمی را ایجاد می‌کنند که HCMC را به ترتیب به بخش‌های غربی و شرقی جدا می‌کند، در حالی که ذخیره‌گاه زیست‌کره حرا حفاظت‌شده Can Gio که توسط یونسکو فهرست شده است نیز بر توسعه به سمت جنوب تأثیر می‌گذارد.
برای گروه‌بندی مناطق باقیمانده، ابتدا سعی می‌کنیم یک درک مدل شهر تک‌مرکزی بسیار ابتدایی را اعمال کنیم که ما را قادر می‌سازد تا فرضیه اصلی کاهش تراکم با افزایش فاصله از خوشه هسته شهری را بر اساس تغییرات رایج UST بررسی کنیم. بر اساس فرض اولیه مدل شهری تک‌مرکزی، ما توانستیم یک جهت کهن‌الگوی توسعه را در جهت شمال غربی از هسته شهری طبقه‌بندی شده قبلی تا مرز اداری پیرامونی روستایی تشخیص دهیم. با شروع از مرز هسته شهری، ما می‌توانیم خوشه‌های زیر را ایجاد کنیم: یک قوس داخلی شامل دو ناحیه (بین تان و ناحیه ۱۲)، یک قوس بیرونی شامل دو ناحیه (منطقه‌های Hoc Mon و Binh Chanh)، و یک قوس روستایی نشان‌دهنده توسط منطقه Cu Chi. در امتداد این کریدور توسعه، شیب تراکم فزاینده از هسته روستایی به شهری عمدتاً در تراکم سلسله مراتبی USTهای طبقه‌بندی‌شده مبتنی بر فروشگاه‌های ما از روستایی به حومه شهری و از کلاس‌های UST مبتنی بر مغازه‌های حومه شهری به شهری منعکس می‌شود. ما می‌توانیم این الگوی توسعه فزاینده را به‌عنوان کهن‌الگوی طرح‌به‌طرف یا به‌عنوان طرح شهری‌سازی، و به‌عنوان نتیجه‌ای از استراتژی سنتی در ویتنام برای تأمین مسکن در دوره‌های رشد سریع شهری و مهاجرت توصیف کنیم.
در آخرین گام پنجم، ما سعی می کنیم مناطق باقی مانده را در جهت توسعه جنوب و توسعه شرقی از هسته شهری خوشه بندی کنیم. ویژگی‌های توسعه‌ای مشاهده‌شده در این مناطق با مفروضات اساسی مدل توسعه شهری تک‌مرکزی مطابقت ندارد. الگوهای UST مسکونی در مقایسه با مناطق خوشه‌ای قبلی با سهم بالاتری از انواع UST مدرن مانند آپارتمان‌ها، ویلاها و ساختارهای مدرن (مبتنی بر طرح‌های سایت و خدمات) مغازه‌های شهری متفاوت است. علاوه بر این، آنها سهم بیشتری از USTهای عمومی، تجاری و صنعتی مربوط به ساختار کلی ساخته شده خود را نشان می دهند. بدیهی است که این تحولات مبتنی بر یک طرح جامع تفصیلی در سطح منطقه است. با توجه به وضعیت توسعه و جهت گیری فضایی متفاوت آنها، منطقه ۷ و نابه را در منطقه جهت توسعه جنوبی طبقه بندی کرده ایم، در حالی که ناحیه Thu Duc و مناطق ۲ و ۹ تحت جهت توسعه شرقی قرار می گیرند. ما هر دو این الگوهای توسعه را به عنوان شهرنشینی دور زدن طبقه‌بندی کردیم، که هدف آن افزودن دو مرکز شهری جدید به هسته شهری تک‌مرکزی غالب است.
۳٫ الگوهای فضایی و زمانی شهرنشینی ۲۰۱۰-۲۰۲۰
جدول ۲ بیان می کند که کل منطقه ساخته شده طبقه بندی شده شامل بلوک های مسکونی، تجاری، عمومی و صنعتی، اما به استثنای شبکه جاده، ۴۶۵۱۹ هکتار یا ۲۲٫۲ درصد از کل مساحت اداری در سال ۲۰۱۰ را تشکیل می داد. تا سال ۲۰۲۰، منطقه مسکونی دارای به ۴۹۹۶۱ هکتار یا ۲۳٫۸ درصد از مساحت شهر افزایش یافت. به طور همزمان، مناطق عمومی، تجاری و صنعتی به ترتیب ۳٫۱ درصد و ۳٫۴ درصد افزایش یافتند. به طور کلی، مساحت ساخته شده تا سال ۲۰۲۰ به ۳۰٫۴٪ یا ۶۳۶۷۷ هکتار رسید که ۳۶٫۹٪ افزایش یافته است. بیشتر این افزایش در گستره فضای سبز و باز که اکثریت قریب به اتفاق آن را زمین های زراعی تشکیل می داد، تسهیل می شد.
پیوست اول خلاصه ای از UST های طبقه بندی شده برای سال ۲۰۲۰ را ارائه می دهد، در حالی که
ضمیمه B تغییرات مطلق سطح را برای تمام ۸۰ UST طبقه بندی شده بین سال های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ نشان می دهد.
از دست دادن زمین های زراعی قابل توجه است، زیرا نه تنها کاهش زمین برای تولید مواد غذایی را برجسته می کند [
۸۴,
۸۵,
۸۶,
۸۷] بلکه بازار کار و چشم انداز اشتغال در حال تغییر است [
۴,
۸۸,
۸۹] و مهمتر از همه، از دست دادن خدمات اکوسیستم – به ویژه خدمات مرتبط با تنظیم سیل [
۹۰]، تولید هوای تازه [
۹۱,
۹۲,
۹۳]و ترسیب کربن [
۹۴,
۹۵]. تعداد خانوارهای کشاورزی-جنگل-شیلات در طول دوره ارزیابی ما سالانه ۶٫۳۸٪ کاهش یافت، در حالی که سهم کشاورزی، جنگلداری و شیلات در عملکرد کلی اقتصادی HCMC از ۱٪ در سال ۲۰۲۰ به ۰٫۶٪ تا سال ۲۰۲۰ کاهش یافت. [
۴۲]. در مطالعه قبلی که بر روی تشخیص سطح غیرقابل نفوذ با استفاده از داده‌های ماهواره‌ای لندست در دسترس است، Schaefer و Thinh (2019) دریافتند که برای دوره ۲۰۱۰-۲۰۱۷، مساحت ساخته شده HCMC، از جمله خیابان‌های شناسایی‌شده، ۵۰٫۲ درصد از ۳۷۸۴۰ هکتار افزایش یافته است. در سال ۲۰۱۰ به ۵۶۸۵۰ هکتار تا سال ۲۰۱۷، با کاهش بیش از ۷۰ درصدی زمین های زراعی [
۹۶]. با این وجود، مطالعه آنها ناحیه شمالی Cu Chi و ناحیه جنوبی Can Gio را حذف کرد و تنها ۹۵۶۶۰ هکتار یا ۴۵٫۶٪ از کل منطقه اداری شهر را پوشش داد.
در یک مطالعه گسترده تر که به ۷۸۵۳۹۸ هکتار گسترش یافته است، Kontgis و همکاران. (۲۰۱۴) شعاع مصنوعی ۵۰ کیلومتری را در اطراف مرکز شهر به عنوان HCMC بزرگ مشخص کرد [
۹۷]. همچنین با استفاده از داده های Landsat برای مطالعه رشد شهری برای دوره ۱۹۹۲-۲۰۱۲، آنها خاطرنشان کردند که مساحت ساخته شده ۴٫۸ برابر رشد کرده و بیش از ۶۶۰۰۰ هکتار از زمین های زراعی را از دست داده است. [
۹۷]. با این حال، این مطالعه تا حدی شامل مناطقی از شش استان مجاور است که دیدگاه‌ها و جهت‌گیری‌های برنامه‌ریزی زیرمنطقه‌ای متفاوت و اغلب متناقض را نشان می‌دهند.
هر دو مطالعه فوق الذکر فقط می توانند رشد شهری دوتایی را تشخیص دهند. به دلیل محدودیت‌های وضوح تصویر استفاده شده از سری لندست، آنها قادر به تمایز زیر کلاس‌های توسعه ساخته‌شده یا کهن‌الگوهای فردی ویژگی‌های مورفولوژیکی، عملکردی و اجتماعی-اقتصادی نیستند که برای درک فرآیندهای انتقال شهری و برنامه‌ریزی عملی حیاتی هستند. ارتباط مدیریت
شکل ۶ به صورت گرافیکی تعاریف گروه‌بندی UST غالب مشاهده شده در HCMC را به تصویر می‌کشد.
با تاکید بر جهت گیری های اخیر توسعه شهری،
شکل ۷ توزیع فضایی ۱۶ گروه UST غالب را در هر دو سال ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ نشان می دهد.
نتایج ما نشان می‌دهد که شهر در طول دوره ۲۰۱۰-۲۰۲۰ در دو کریدور توسعه اولیه توسعه یافته است، یعنی در شمال غربی (منطقه‌های Binh Chanh، Hoc Mon، و Cu Chi) و به سمت شرق (Thu Duc City، از جمله Thu Thien New Urban). حوزه). این در توافق با طرح جامع ساخت و ساز فعلی است که رشد به سمت یک ماهواره و مرکز منطقه ای بزرگ در شمال غرب، همراه با دو مرکز منطقه ای دیگر در غرب و شرق را پیش بینی می کند. این طرح همچنین با توجه به توپوگرافی کم ارتفاع و تشدید نگرانی‌های ناشی از سیل به دلیل پیش‌بینی افزایش سطح دریا، تنها پیشرفت‌های اندکی را در جنوب پیش‌بینی می‌کرد.
بارزترین ویژگی از
شکل ۷ رشد شمال غرب و غرب هسته شهری است که توسط اضافات مغازه‌های حومه‌شهری تسلط داشت. اینها مسکن‌هایی هستند که توسط مالکان خانه یا توسعه‌دهندگان خرد غیررسمی برای طبقات کم درآمد یا متوسط ساخته شده‌اند که بر اساس قطعه به قطعه توسعه یافته‌اند. [
۶۶,
۶۹]. در مجموع، توسعه های حومه شهری بیش از ۱۰۰۰۰ هکتار و توسعه های نامنظم شهری بیش از ۵۱۴۲ هکتار افزایش یافته است. توسعه در شرق هسته شهری در مقایسه با پراکندگی، فاصله و منزوی تر بود. در این راستا، برخی از ویژگی‌های رشد شهری اخیر، الگوی «منظم‌تر» را نشان می‌دهد، به‌عنوان مثال، افزودن‌های برنامه‌ریزی‌شده توسط دولت به املاک و مستغلات سطح بالا، که حاکی از افزایش طرد اجتماعی یا تفکیک فضایی است. [
۸۱,
۹۸,
۹۹]. از نظر بخش مسکونی طبقه بندی شده، توسعه مغازه های منظم بیش از ۱۶۷۰ هکتار افزایش یافته است که ویلاها و آپارتمان ها به ترتیب ۱۴۸ هکتار و ۵۳۱ هکتار افزایش یافته اند.
سهم زمین در حال ساخت در سال ۲۰۱۰ بین سال های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ به میزان ۴۲٫۴ درصد کاهش یافت. نتایج ما نشان می دهد که در اکثریت قریب به اتفاق این زمین به ترتیب در مغازه های معمولی (۱۰۰۸ هکتار)، توسعه ویلایی (۲۸۸ هکتار) و آپارتمان (۱۹۹ هکتار) توسعه یافته است. این مربوط به پروژه های املاک و مستغلات پیشرفته در امتداد رودخانه سایگون و در شرق هسته شهری است تا نیازهای سبک زندگی مرفه و طبقه متوسط و انتظارات رو به افزایش را برآورده کند. یک تصویر برجسته در منطقه Binh Thanh در بازسازی کارخانه کشتی سازی تاریخی Ba Son برای ساخت آپارتمان های مسکونی بلندمرتبه دیده می شود.
درک پویایی جمعیت به دلایل مختلفی برای پایداری و تاب‌آوری حیاتی است. تعداد زیادی از نویسندگان پیشنهاد کرده اند که نگاشت مقیاس دقیق جمعیت و الگوها و پویایی جمعیت در طول زمان نشانه دقیقی از فرآیندهای انسانی و محیطی مرتبط با شهرنشینی ارائه می دهد. [
۱۰۰,
۱۰۱,
۱۰۲].
شکل ۸ تراکم جمعیت نقشه برداری شده HCMC را برای سال های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ در سطح بلوک نشان می دهد. در اینجا، داده‌های جمعیت سطح کمون از سرشماری سال ۲۰۰۹ و ۲۰۱۹ نسبت به مناطق مسکونی طبقه‌بندی‌شده برای سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ نقشه‌برداری می‌شوند. توزیع داده‌های جمعیت سطح کمون تنها در مناطق مسکونی هر کمون، نمایش بهتری از واقعیات ارائه می‌دهد. تراکم خالص جمعیت، زیرا داده های جمعیت در مناطق غیر مسکونی توزیع نمی شود. این امر نمایش کلی جمعیت را در مقیاس بلوک با محدود کردن دست کم‌گرفتن سیستماتیک تراکم‌ها در امتداد پیوستار شهری-روستایی بهبود می‌بخشد و به‌ترتیب شناخت نقاط حساس مسکونی و الگوهای توسعه را در مناطق روستایی و حومه‌شهری تسهیل می‌کند.
مجموعه ای از مطالعات تحقیقاتی گذشته در مورد HCMC بر مدل های رقومی ارتفاع برای محاسبه نقشه های خطر سیل شهری در غیاب اقدامات پیشگیرانه فنی برنامه ریزی شده تکیه کرده اند. [
۳۷,
۴۹,
۵۴,
۱۰۳].
شکل ۹ نشان می‌دهد که رشد فضایی شهری در طول سال‌های ۲۰۱۰-۲۰۲۰ با توجه به توپوگرافی و خطر سیل رخ داده است، با بیشتر رشد اخیر در مناطق مرتفع شمال غرب و شمال شرق بدون تجاوز به زمینهای مستعد سیل رخ داده است. همانطور که توسط گزارش شده است، اینها همچنین مکانهای پایدارترین خاکهای ژئوتکنیکی برای ساخت و ساز هستند [
۱۰۴].
شکل ۹ همچنین تاکید می کند که هر گونه توسعه بیشتر در هر دو شهر Thu Duc و Nha Be، که هر دو خارج از دایک حلقه برنامه ریزی شده هستند، مستلزم بالا بردن زمین پرهزینه است، به عنوان مثال، بالا بردن سطح زمین با شن و ماسه. [
۴۹,
۱۰۵,
۱۰۶]. این چیزی است که انجام آن برای سازندگان خصوصی کوچک قبل از ساخت امکان پذیر نیست و تنها به صورت واقع بینانه گزینه ای برای توسعه دهندگان املاک تجاری بزرگ است.
۴٫ مسیرهای توسعه شهری همزمان
توضیح و نظارت بر شهرهایی که به سرعت در حال تغییر هستند، یک تلاش دشوار است. برای تعیین کمیت بیشتر تغییرات شهری،
شکل ۱۰ انتقال سطح بلوک در سطح شهر و سود و زیان ناخالص UST تعیین‌شده اصلی را از وضعیت اولیه در سال ۲۰۱۰ تا سال ۲۰۲۰ به تصویر می‌کشد. عرض جریان‌های افقی متناسب با مجموع انتقال زمین است. برای خوانایی، و برای کاهش سردرگمی بصری و حذف اطلاعات غیر ضروری، مقدار آستانه انتقال را روی ۱۸۰ هکتار تنظیم کردیم تا تغییرات کوچکتر بین USTها حذف شود. نمودار ۲۱۵ جریان بین ۱۶ گروه اصلی را برجسته می کند. در مجموع، تحلیل ما یک ساختار شهرنشینی را ارائه می‌کند که در آن گسترش به عنوان دور شهرنشینی غالب بود، در حالی که پر شدن و متراکم شدن مناطق نامنظم نیز دیده می‌شود.
حجم فزاینده ای از ادبیات، مسیرهای توسعه شهری را با تمرکز بر تبدیل مناطق روستایی و حومه شهری به مناطق ساخته شده مورد بحث قرار می دهد. [
۱۰۷,
۱۰۸]. تا حدی، نتایج ما از مدل هم‌وقوع متوالی حمایت شده توسط Novotný و همکاران پشتیبانی می‌کند. (۲۰۲۲) [
۱۰۹]. با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای برای مطالعه الگوهای توسعه اخیر ۴۳ کلان شهر در سراسر جهان، آنها دریافتند که گسترش حاشیه‌های حاشیه‌شهری حالت غالب رشد و به دنبال آن پر کردن قطعات خالی و متراکم‌سازی است. [
۱۰۹]. چاکرابورتی و همکاران با بررسی الگوهای رشد شهری ۳۳ کلان شهر. (۲۰۲۲) نتایج مشابهی پیدا کرد و نتیجه گرفت که گسترش لبه بیشترین رشد شهری در سراسر جهان را به خود اختصاص داده است. [
۱۱۰].
مشخص کردن گسترش شهری برای ۴۷۸ شهر با بیش از ۱ میلیون نفر جمعیت، مهتا و همکاران. (۲۰۲۰) به این نتیجه رسیدند که هر شهر چندین مسیر رشد شهری را به طور همزمان نشان می دهد [
۱۱۱]. بنابراین، در حالی که مسیر توسعه شهری غالب آن ممکن است یک شهر را توصیف کند، یک طبقه‌بندی دقیق‌تر و دقیق‌تر شامل ترکیبی از مسیرها خواهد بود. به گفته مهتا و همکاران. (۲۰۲۰)، گسترش شهری در شهرهای بزرگتر بیشتر به دلیل تبدیل مناطق روستایی به سازه های ساخته شده کم ارتفاع است، در مقابل تراکم مناطق شهری از قبل موجود. [
۱۱۱]. به طور مشابه، چاکرابورتی و همکاران. (۲۰۲۲)، با بررسی مسیرهای رشد شهری در ۴۶۶ شهر، دریافت که شهرهای جنوب جهانی نسبت به متراکم شدن پر، گسترش بیشتری به بیرون از خود نشان می دهند. [
۱۱۲]. فولمن و همکاران (۲۰۲۳) همچنین پیشنهاد می‌کند که فرآیندهای دگرگونی حومه شهری در جنوب جهانی دارای چندین ویژگی رایج است، به ویژه تکه تکه شدن و جهش [
۱۱۳]. اینها توسط سوداگری زمین و همچنین اهداف توسعه تحت رهبری دولت شکل می گیرند که اغلب از طریق پروژه های مقیاس بزرگ آشکار می شوند.
در حالی که بخش‌های بعدی شرایط پویای انتقال‌های شهری و واریانس مورفولوژیکی در HCMC را تشریح می‌کنند، توجه به این نکته مهم است که برای درک ساختارهای شهری در طول زمان و مکان از دریچه‌ای بیشتر علوم اجتماعی، روش‌های مادی- نشانه‌شناختی اضافی مانند نظریه شبکه کنشگر. (ANT)، تحقیق مجموعه شهری [
۱۱۴,
۱۱۵,
۱۱۶,
۱۱۷,
۱۱۸]و همچنین ایده‌های تکامل همزمان با الهام از جغرافیاهای شهری تکاملی و اقتصاد اخیراً به مطالعات شهری ترجمه شده‌اند. [
۱۱۹,
۱۲۰]. ما معتقدیم رویکرد سطح بلوک ما همچنین می‌تواند خود را به این رویکردها در درک هنجارها، پیش‌بینی‌ها و ساختارهای شهری به‌طور صریح آشکار کند و چگونه تداعی‌ها و ترجمه‌هایی از چگونگی توسعه عناصر شهری را نشان دهد.
۴٫۱٫ حوالی شهرسازی پلات به پلات
نتایج ما نشان می‌دهد که تا سال ۲۰۲۰، بیش از ۶۲۰۰ هکتار از زمینهای زراعی به مناطق حاشیه‌شهری فروشگاه‌های ارگانیک تبدیل شده است. علاوه بر این، تراکم بیش از ۸۰۰۰ هکتار از مناطق روستایی سابق منجر به طبقه‌بندی مجدد آنها به عنوان حاشیه‌شهری تا سال ۲۰۲۰ شد. (۲۰۲۰)، که از این اصطلاح برای توصیف چنین تغییرات تدریجی و جزئی روستایی-شهری استفاده کرد. [
۱۲۱]. در حالی که کارامان و همکاران. (۲۰۲۰) اغلب نمونه‌های غیرقانونی از چنین توسعه‌های حومه‌شهری را ارائه می‌دهند، در چارچوب HCMC، اجرای طرح‌ها و مقررات برای این پیشرفت‌ها، به‌طور گسترده به صورت آزادانه یا خودسرانه به منظور ترویج یا در همان زمان انجام شده است. حداقل در ارائه مسکن ارزان قیمت خودساخته به جمعیت رو به رشد و ورود مهاجران با درآمد کمتر اختلالی ایجاد نکنید. [
۱۲۲,
۱۲۳]. ارائه نمونه‌هایی از ساختمان‌های یک طبقه در لاگوس، نیجریه، ساختمان‌های آپارتمانی در استانبول، ترکیه و بلوک‌های برج بلند در شنژن، چین، کارامان و همکاران. (۲۰۲۰) به تفصیل تاکید می کند که کهن الگوهای مسکونی غالب برای توسعه قطعه به قطعه در سطح جهانی متفاوت است و به شدت به بافت تاریخی و فرهنگی مکان وابسته است. [
۱۲۱]. در مورد HCMC توسعه پلات به پلات در کهن الگوهای فروشگاهی ما دیده می شود.
شکل ۱۱ نشان می دهد که دور شهرنشینی در زمین های زراعی سابق و تراکم مناطق روستایی عمدتاً در نواحی چو چی (۵۸۰۸ هکتار)، بین چاان (۵۸۹ هکتار)، Hoc Mon (510 هکتار) و ناحیه ۱۲ (۳۳۴ هکتار) رخ داده است. رانندگان حوالی شهرنشینی ممکن است با پیشرفت‌های نواری در امتداد شریان‌های حمل‌ونقل اصلی یا مسیر تعیین‌شده پروژه جاده کمربندی تاخیری شماره ۳ مرتبط باشند. چی و همکاران (۲۰۱۶) همچنین در مورد توسعه اخیر فعالیت های تولیدی در مقیاس کوچک، تغییر به سمت کشاورزی تجاری تجاری، و توسعه غیرقانونی خود به خود مسکن در این مناطق بحث می کند. [
۷۲]. گمانه زنی ها همچنین ممکن است به افزایش شهرنشینی در امتداد رودخانه سایگون در مناطق Cu Chi، District 12 و Hoc Mon منجر شده باشد. [
۱۲۴,
۱۲۵]. این ذخیره زمین ساحلی در امتداد رودخانه به طور فزاینده ای به عنوان یک محور جدید توسعه مورد بحث قرار می گیرد.
مناطق پیرامون شهری، مناطق انتقالی بین مناطق شهری و روستایی هستند که سیستم‌های زیرساختی مانند آب، فاضلاب، برق و حمل‌ونقل در بسیاری از این مناطق ضعیف هستند و معمولاً به‌جای پیش از توسعه، به دنبال توسعه هستند. این معمولاً منجر به بارگذاری بیش از حد زیرساخت های مهندسی و سازمانی و از دست دادن زیرساخت های طبیعی و اجتماعی می شود [
۱۹,
۱۰۲,
۱۲۶,
۱۲۷,
۱۲۸,
۱۲۹,
۱۳۰]. مطالعات قبلی هشدار داده اند که چنین چشم اندازهای ناهمگون و تکه تکه می تواند منجر به فرآیندهای توسعه ناکافی، تخصیص نابرابر خدمات و سرمایه گذاری، نادیده گرفتن حفاظت از محیط زیست و حفظ فرهنگی شود. [
۱۳۱,
۱۳۲,
۱۳۳,
۱۳۴].
شکل ۱۱ همچنین نشان می دهد که شهرنشینی قابل توجهی در نزدیکی مناطق صنعتی موجود یا اخیراً توسعه یافته رخ داده است. تا پایان سال ۲۰۲۰، ۱۹ منطقه صنعتی، مناطق فرآوری صادراتی و مناطق با فناوری پیشرفته در این شهر وجود داشت. چنین تحولاتی به دلیل جمعیت زیاد مهاجری که در اینجا کار می کنند و خواستار مسکن و امکانات رفاهی مقرون به صرفه هستند، افزایش می یابد. [
۶۹,
۱۳۵,
۱۳۶,
۱۳۷,
۱۳۸,
۱۳۹]. توسعه پلات به قطعه در مجاورت پارک های صنعتی مشاهده می شود، به عنوان مثال، در اطراف پارک صنعتی تان تائو در منطقه بین تان و اطراف پارک صنعتی فونگ فو در منطقه بین چاان. این پدیده همچنین در شمال شهر در اطراف شهرک صنعتی فو ترنگ، شهرک صنعتی دونگ نام و منطقه صنعتی شمال غرب در منطقه کو چی، غرب شهرک صنعتی وین لوک، شهرک صنعتی تان بین و در منطقه بین تان دیده می شود. .
جدیدترین طرح جامع ساخت و ساز برای توسعه HCMC، توسعه حمل‌ونقل محور و تبدیل مناطق حاشیه شهری باقیمانده Hoc Mon، Binh Chanh، و Nha Be، Cu Chi و Can Gio را به مناطق شهری یا شهرهای شهری در نظر می‌گیرد. طبق ماده ۶ فرمان ۶۲/۲۰۱۱، معیار تبدیل شدن به منطقه شهری شامل دستیابی به تراکم متوسط جمعیت ۱۰۰۰۰ نفر در هر کیلومتر است.
۲۹۰ درصد نیروی کار غیرکشاورزی و ۹۰ درصد ساختار اقتصاد غیرکشاورزی. به عنوان یک منطقه شهری، همه کمون ها به بخش تبدیل می شوند و سیاست HCMC را اداره می کنند [
۱۴۰].
در مقابل، طبق قطعنامه شماره ۱۲۱۱/۲۰۱۶/UBTVQH13 برای تبدیل شدن یک منطقه به شهر شهرداری، یک منطقه باید حداقل ۱۵۰۰۰۰ نفر جمعیت داشته باشد و مساحت اداری بیش از ۱۵۰ کیلومتر باشد.
۲. یک محل همچنین باید دارای واحدهای اداری وابسته باشد، با نسبت بخش به واحدهای کمون ۶۵٪ یا بالاتر. [
۱۴۱]. این محل همچنین باید استانداردهای منطقه شهری کلاس I یا کلاس II یا کلاس III، ۸۰ درصد نیروی کار غیرکشاورزی و ۸۰ درصد ساختار اقتصاد غیرکشاورزی در محدوده درون شهری مطابق با مصوبه ۴۲/ را برآورده کند. ۲۰۰۹/ND-CP در طبقه بندی شهری [
۱۴۲]. به عنوان یک شهر شهری، یک منطقه دارای استقلال بیشتری برای بهره برداری از فرصت های سرمایه گذاری و تامین مالی زمین کشاورزی خواهد بود، در حالی که همچنان می تواند سهم بیشتری از اقتصاد روستایی را حفظ کند. به عنوان مثال، آنها می توانند مستقیماً گواهی حق استفاده از زمین را صادر کنند (
کتاب قرمز) بدون گذر از اداره منابع طبیعی و محیط زیست. در هر صورت، در آینده قابل پیش‌بینی، یارانه‌هایی برای تبدیل زمینهای زراعی به زیرساخت‌ها و زمینهای مسکونی به منظور برآورده کردن الزامات نیروی کار، بهره‌وری، مسکن، زیرساخت‌های حمل‌ونقل و افزایش کارایی سرمایه‌گذاری به این مناطق اعطا خواهد شد. به عبارت دیگر، برای تبدیل شدن به یک واحد اداری شهری، این جوامع باید کارکردها و زیرساخت های اقتصادی و کاربری اراضی خود را به دور از کشاورزی بازسازی کرده و توسعه شهری را تسریع بخشند.
هم گسترش شهری و هم تراکم ساختارهای شهری موجود، دو راه مکمل برای انطباق جمعیت رو به رشد در شهرها هستند.
شکل ۱۲ به صورت گرافیکی، آرایه انتقال UST را بین سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ برای کریدور توسعه شمال غربی به چهار بخش جغرافیایی، یعنی قوس روستایی، قوس بیرونی، قوس داخلی و هسته خارجی برجسته می‌کند.
شکل ۱۳ علاوه بر این، ترکیب مسکونی در حال تغییر را برای هر بخش در امتداد همان راهرو برجسته می کند.
شکل ۱۳ همچنین به طور موثر تغییر نرخ مصرف زمین مسکونی (RLCR) و نرخ رشد خالص جمعیت مسکونی (RPGR) و همچنین نسبت نرخ مصرف زمین مسکونی به نرخ رشد جمعیت (RLCR/RPGR) را برای هر بخش برای دوره ۲۰۱۰ نشان می دهد. -۲۰۲۰٫ این نشان می دهد که آیا هر بخش در طول دوره ارزیابی ما کم و بیش فشرده شده است. همانند شاخص SDG 11.3.1، مقادیر زیر یک دلالت بر کاربری مسکونی با درجه تراکم بالاتر دارد، در حالی که مقدار بالاتر از یک دلالت بر کاربری مسکونی با درجه تراکم کمتر دارد. مقدار نزدیک به یک نشان دهنده تراکم مسکونی است که به سمت ثبات می رود [
۱۴۳,
۱۴۴].
هم مرز با استان تای نین و لانگ آن، در منتهی الیه شمال غربی، ناحیه کو چی هنوز هم سهم بالایی از زمین های زراعی و روستایی UST دارد.
شکل ۱۲). با این حال، سهم بالای توسعه قطعه به قطعه حومه شهرنشینی در منطقه Cu Chi مشهود است. نتایج ما همچنین نشان می‌دهد که بین سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰، کل منطقه مسکونی در منطقه Cu Chi از ۷٪ به ۲۹٪ افزایش یافته است در حالی که تراکم کلی جمعیت کاهش یافته است. (
شکل ۱۳). در آینده، منطقه کو چی قصد دارد منطقه شهری شمال غربی را به یک منطقه مدرن زیست شهری توسعه دهد، در حالی که همچنان کمون های کشاورزی موجود را حفظ کرده و مدل های روستایی جدید را برای جذب گردشگران توسعه می دهد. [
۱۴۵]. این منطقه همچنین مایل به توسعه پارک‌های صنعتی Tan Phu Trung، Tay Bac و Dong Nam، مناطق تولید کشاورزی با فناوری پیشرفته، اکوتوریسم در کنار رودخانه، و همچنین مدل‌های کشاورزی شهری است. تجدید ساختار اقتصادی کشاورزی، یعنی روی آوردن به محصولات با ارزش بالا، که محصولات غیرمولد مانند برنج و نیشکر را کاهش می دهد، بخشی از هدف گسترده شهر برای ایجاد شغل در مناطق روستایی در ارتباط با برنامه هدف ملی توسعه نوین روستایی برای این دوره است. ۲۰۱۰-۲۰۲۰، برنامه یک کمون یک محصول (
یک محصول در هر کمون) و در راستای طرح تجدید ساختار کشاورزی [
۱۴۶,
۱۴۷]. هدف تبدیل بخش کشاورزی از مقیاس کوچک به کشاورزی تجاری تجاری، توسعه زیرساخت ها، بهبود ظرفیت های تولید، افزایش حفاظت از محیط زیست و ترویج ارزش های فرهنگی است. [
۱۴۶].
مناطق Hoc Mon و Binh Chanh که قوس بیرونی را تشکیل می دهند، به ترتیب نرخ رشد پوشش زمین مسکونی ۱۰۰٪ و نرخ رشد بالای جمعیت ۶۲٪ را در طول پنجره ارزیابی نشان می دهند. مقدار نسبت RLCR/RPGR نشان می‌دهد که افزایش جمعیت با گسترش خفیف مسکونی تطبیق داده شده است. این در تضاد کامل با نواحی شهری موجود قوس داخلی، بین تان، و ناحیه ۱۲ است که از طریق متراکم شدن ردپاهای مسکونی موجود، محل سکونت واضحی از افزایش جمعیت را نشان می دهد. سهم بالای مغازه‌های معمولی شهری در بخش مرکزی شهری نشان‌دهنده نحوه برنامه‌ریزی این منطقه از اواخر دهه ۱۸۰۰ به بعد است. به طور کلی، توسعه در امتداد این کریدور از هسته شهری تا منطقه روستایی چو چی نمونه ای از یک الگوی توسعه تک محور است. نتایج ما همچنین نشان می دهد که خوشه هسته شهری نواحی حداکثر تراکم تقریباً اشباع شده را برای تراکم جمعیت نشان می دهد. کاهش تراکم، با توسعه مجدد، تقریباً به طور قطع منجر به اصیل‌سازی در خوشه هسته شهری می‌شود که بخش‌های درآمد پایین‌تر مجبور به نقل مکان می‌شوند در حالی که ساختارهای بلوک نامنظم دوباره توسعه می‌یابند و کوچه‌های بلوک داخلی تعریض می‌شوند.
علیرغم رشد بالای جمعیت، ولسوالی‌هایی که قوس بیرونی را تشکیل می‌دهند، همچنان از زیرساخت‌های توسعه نیافته، توزیع نابرابر جمعیت، و مسائل مربوط به تخلفات زمین و ساخت‌وساز، به‌ویژه مناطق مسکونی که مطابق با برنامه‌ریزی شهرک‌های صنعتی نیستند، رنج می‌برند. [
۷۲,
۱۳۲,
۱۴۸,
۱۴۹]. برای کاهش شکاف توسعه بین مناطق شهری و مناطق روستایی، Binh Chanh قصد دارد به یک شهر تبدیل شود. تا سال ۲۰۲۰، Hoc Mon در حال حاضر سطح مشابهی از جمعیت و در بخش‌هایی توسعه زیرساخت‌ها را مانند مناطق شهری مجاور، ۱۲، Go Vap و Binh Tan به نمایش گذاشته است. برای هر دو منطقه، باید بر مکانیسم‌ها و سیاست‌های حمایت از کشاورزی صنعتی و شهری با فناوری پیشرفته مرتبط با بازسازی کشاورزی و ساخت مدل‌های جدید روستایی پیرامون گونه‌های پرمحصول مانند زردآلو زرد، گیاهان زینتی، سبزیجات سبز، تأکید شود. و باغ های ارکیده تراکم بالای جمعیت (
شکل ۸) و سرعت رشد (
شکل ۱۳) نشان می دهد که مدل حکومت اداری فعلی نواحی و کمون های روستایی به طور فزاینده ای برای سرعت شهرنشینی و توسعه اجتماعی-اقتصادی هم در Binh Chanh و هم Hoc Mon مناسب نیست.
۴٫۲٫ تراکم پلات به پلات
با برجسته کردن سازگاری کهن الگوی غالب ساختمان مغازه و فرآیندهای ساختمانی خصوصی، دومین انتقال غالب مشاهده شده، تراکم (گسترش به سمت بالا، جایگزینی یا پر کردن) مناطق پیشین حومه شهری است. تجزیه و تحلیل ما نشان می‌دهد که وضعیت توسعه بالغ‌تر تحت تسلط USTهای نامنظم و دور شهری خوشه‌ای است. رشد مستمر رادیو محور از مناطق حاشیه شهری به مناطق شهری نامنظم باعث بزرگ شدن هسته شهری شد.
شکل ۱۱). به طور کلی، ۳۱۱۴ هکتار از مناطق دور شهری سابق تا سال ۲۰۲۰ به مناطق شهری نامنظم تبدیل شد. ۹ (۳۱۱ هکتار)، منطقه Binh Chanh (279 هکتار)، Nha Be (130 هکتار)، و Cu Chi (294 هکتار) بیشترین انتقال را به شهرنشینی نامنظم نشان دادند. مانند فرآیند حومه شهرنشینی فوق، ما همچنین شاهد تراکم در مجاورت توسعه شهرک صنعتی و مشهود در امتداد مسیرهای ترافیکی مرکزگرا هستیم.
شکل ۱۱).
مطالعات قبلی تمایل به نادیده گرفتن الگوهای سکونتگاهی نامنظم داشتند، زیرا شناسایی آنها در غیاب اطلاعات زمینه ای اضافی چالش برانگیز است.
شکل ۱۴). با این حال، این توسعه‌های شهری نامنظم با ساختارهای فضایی ارگانیک به ارث رسیده، قابل توجه هستند و ماهیت گذرا رشد اولیه حومه شهری را برجسته می‌کنند. آنها همچنین فرآیندهای پایین به بالا و منطق سوداگرانه ساکنان و مالکان زمین ها را در تقسیم زمین ها و ساخت مسکن ارزان قیمت برای منفعت مالی یا برای اسکان کارگران به اندازه کافی نزدیک به محل کار و همچنین تأخیر اجرا برجسته می کنند، که همگی همچنان بر روی آنها تأثیر می گذارد. الگوی فضایی فعلی شهری کارامان و همکاران (۲۰۲۰) توضیح می دهد که چگونه زمانی که افراد قصد دارند بهره برداری از زمین های خاص را به حداکثر برسانند، اغلب منجر به کمبود فضاها و خدمات عمومی می شود، زیرا محله های متراکم با زیرساخت های سنگین، فضای سبز محدود و چیدمان نامناسب ویژگی مشترک قطعه هستند. توسعه فرعی [
۱۲۱]. برای HCMC، بهره‌برداری و تقسیم زمین منجر به تشکیل کوچه‌های داخلی کوچک با عرض ۱ تا ۱٫۵ متر می‌شود که نمونه‌ای از USTهای نامنظم شهری فروشگاه‌های ارگانیک است. چنین ساختاری به معنای دسترسی ضعیف و زمان پاسخ اضطراری به هر قطعه ای غیر از آنهایی است که به سمت جاده اصلی (یعنی مرز بلوک) هستند. این به نوبه خود مانع از جمع آوری زباله های جامد مدرن و خروج فاضلاب و زهکشی آب طوفان می شود. همانطور که مناطق حاشیه شهری قبلی از نظر اقتصادی و جمعیتی بالغ تر می شوند، مشکلات ممکن است عمیق تر شوند. چنین پیشرفت‌هایی بدون کنترل برنامه‌ریزی کافی، و در غیاب زیرساخت‌های پشتیبانی، فضای سبز و تدارکات خدمات شهری، تراکم ساخته شده را افزایش می‌دهند. زیرساخت‌ها و برنامه‌ریزی ضعیف عواقب آن را در صورت وقوع حوادث شدید تشدید می‌کند.
چالشی که برای شهر وجود دارد این است که چنین پیشرفت‌هایی علاوه بر ایجاد تنگناهایی که اجرای توسعه‌ها و زیرساخت‌های برنامه‌ریزی‌شده را متوقف می‌کند. آکولین و کیم (۲۰۱۷)، با مطالعه مناطق غیررسمی در HCMC بیان می‌کنند که در چنین مناطق توسعه‌یافته نامنظم، تأمین زیرساخت‌های زیادی به طور فزاینده‌ای عقب می‌افتد و در نتیجه مشکلات سیستم‌های ترافیکی بیش از حد، سرویس‌های بهداشتی و افزایش سیلاب افزایش می‌یابد. [
۳۵,
۱۵۰]. مسئله مهم دیگر از دست دادن مناطق مهم اکولوژیکی باقی مانده است [
۱۸,
۱۵۱]. نتایج ما بر لزوم برنامه‌ریزی فعالانه در مدیریت توسعه شهری و حفاظت از فضاهای باقیمانده که خدمات اکوسیستمی را ارائه می‌کنند، تأکید می‌کند. هاکن و همکاران (۲۰۲۱) تاکید می کند که توسعه سریع شهری معمولاً نابرابری را در مناطق شهری تشدید می کند و این به خدمات اکوسیستم کشیده می شود. [
۱۵۲]. این مهم است زیرا طرح جامع فعلی با سناریوهای پیش‌بینی‌شده افزایش سطح دریا ادغام نشده است و شهر همچنان برنامه‌ای قابل اجرا برای سازگاری و کاهش تغییرات آب و هوا ندارد. تداوم از دست دادن فضای سبز و زمین های زراعی ظرفیت (دوباره) سازگاری با تغییرات آب و هوایی در آینده را به شدت محدود می کند. [
۱۵۳,
۱۵۴].
۴٫۳٫ دور زدن شهرسازی
در نهایت، نتایج ما نشان می‌دهد که توسعه دولتی، محرک توسعه‌های دور زدن است. ساویر و همکاران (۲۰۲۱) اصطلاح “شهرسازی کنارگذر” را ابداع کرد که مستلزم اجرای یک سری پروژه های مقیاس بزرگ است که با هم شروع به توسعه یک پیکربندی شهری کاملاً جدید در لبه یک منطقه شهری می کند. [
۱۵۵].
در مورد HCMC، توسعه تحت رهبری دولت، ساخت پروژه های بزرگ مقیاس را با هدف قرار دادن طبقات متوسط در حال ظهور، و همچنین توسعه صنعتی و عمومی هدایت کرد. توسعه‌دهندگان ملی و بین‌المللی سرمایه‌گذاری‌ها را به مجتمع‌های مسکونی سطح بالا هدایت می‌کنند، زیرا بر خلاف توسعه مسکن مقرون‌به‌صرفه، از نظر مالی سود بیشتری دارند. [
۱۳۵]. این را می توان در امتداد کریدورهای توسعه جنوبی و شرقی مشاهده کرد. که بیشتر آنها پراکنده هستند یا نشان دهنده توسعه پیشتاز هستند. ما می توانیم توسعه و توسعه برنامه ریزی شده بلوک های بزرگ را به عنوان بازتابی از سیاست و توسعه زیرساخت قوی درک کنیم. تعدادی از مطالعات نقدی از ثروت طبقه متوسط و بالا ارائه می کنند که این کانال رشد خاص را هدایت می کند. [
۱۵۶,
۱۵۷]. از سوی دیگر، کیم (۲۰۱۷) پیشنهاد می کند که این تحقق تکه تکه پروژه ها نتیجه مستقیم فرآیند بسیار بوروکراتیک و در عین حال انعطاف پذیر سرمایه خارجی است که توسعه شهری را تولید می کند. [
۱۲۴].
بین سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰، بیشترین سهم سرمایه‌گذاری سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی به HCMC به کریدور رشد شرقی مناطق ۲، ۹ و Thu Duc سابق، در شرق رودخانه سایگون اختصاص یافت. [
۴۲]. شامل شهر تازه تأسیس Thu Duc، آنها ۳۵٪ از تولید داخلی منطقه ای HCMC، ۷٪ از تولید ناخالص داخلی ملی را نشان می دهند، در حالی که تنها ۱۰٪ از کل مساحت شهر و ۱۲٪ از کل جمعیت را پوشش می دهند. [
۴۲]. در مجموع، شش منطقه کاربردی کلیدی (منطقه شهری جدید Thiem، Rach Chiec، Truong Tho، Tam Da، خوشه دانشگاه ملی و پارک فناوری پیشرفته) برای این منطقه برنامه ریزی شده است، با یک سری پروژه های زیرساختی و حمل و نقل، از جمله مترو. خط ۱، بزرگراه‌های جدید و پل‌هایی که مناطق را با یکدیگر و با استانهای همجوار به هم متصل می‌کنند.
شکل ۱۵ اسناد UST بین سال های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ برای مناطقی که این کریدور توسعه شرقی را تشکیل می دهند، جریان دارد.
سایر پیشرفت‌های جهشی مبتنی بر توسعه‌دهنده در مقیاس بزرگ در مناطق ۲، ۹ و Thu Duc ناپیوسته به نظر می‌رسند. مناطقی که به عنوان در دست ساخت طبقه بندی شده اند را می توان به عنوان پیش درآمدی برای شهرنشینی در نظر گرفت، و از قضا، ۷۲۵ هکتار از زمین طبقه بندی شده در سال ۲۰۱۰ در سال ۲۰۲۰ در دست ساخت باقی ماند. به ویژه، در سال ۲۰۲۰، منطقه بزرگی از منطقه شهری جدید Thu Thiem برنامه ریزی شده توسعه نیافته باقی ماند. . این موضوع مسائل مربوط به زمین های خارج شده از تولیدات کشاورزی، قطعه بندی شده برای توسعه، و چالش های مقابله با مسائل اسکان مجدد و توسعه های متوقف شده را برجسته می کند – در نتیجه رفتار سوداگرانه توسعه دهندگان و افراد، سرمایه یا مدیریت ناکافی توسعه، و همچنین پراکنده بودن. حقوق مالکیت زمین توسعه بیشتر از هسته شهری اتفاق می‌افتد، زیرا سرمایه‌گذاران دیگر نمی‌توانند زمینهای بزرگ در دسترس نزدیک به مرکز را بدون مانع از سیاست‌های موجود، حقوق مالکیت و اقتصاد محلی خریداری کنند. [
۹۹,
۱۵۸,
۱۵۹]. بسیاری از ساخت و سازهای دور از مرکز نتوانسته ساکنان را جذب کند و خریداران زمین و واحدها را صرفاً به عنوان سرمایه گذاری در نظر می گیرند. این خطر پروژه های رها شده را ایجاد می کند که اغلب مجدداً فروخته می شوند. همانطور که Labbé و Musil (2014) اشاره کردند، ماهیت جهشی همچنین به این معنی است که پروژه ها از پشتیبانی از ارتباطات زیرساختی اساسی به هسته شهری، خدمات و امکاناتی مانند بیمارستان ها، بازارهای مرطوب، امکانات سرگرمی و رستوران ها فاصله دارند. [
۱۶۰]. برای رفع کمبود خدمات در چنین محلاتی، توسعه‌دهندگان تمایل به ایجاد مجتمع‌های آپارتمانی دارند که شامل خدمات جامع و پیشرفته برای ساکنان می‌شود. [
۹۹] (دیدن
شکل ۱۶).
شکل ۱۷ انتقال UST در امتداد کریدور توسعه جنوبی در جهت به سمت دریا، که شامل منطقه ۷، Nha Be، و Can Gio است را برجسته می کند. توسعه در امتداد این کریدور با هدف بهبود زیرساخت های ترافیکی برای استفاده از پتانسیل اجتماعی-اقتصادی اقتصاد دریایی برای گردشگری و تجارت است. برای توسعه طرح جامع سایگون جنوبی، منطقه شهری جدید Phu My Hung، منطقه پردازش صادراتی Tan Thuan و پارک صنعتی Hiep Phuoc همگی توسعه یافته اند. در سال ۱۹۹۷، کمون Phu My، سپس منطقه Nha Be، جدا شد و منطقه ۷ را تشکیل داد. این منطقه باتلاقی که قبلاً کم ارتفاع بود با رودخانه‌ها و کانال‌های درهم تنیده احیا شد و به منطقه شهری جدید، Phu My Hung (همچنین به عنوان Saigon South شناخته می‌شود) تبدیل شد. . این پروژه شهرسازی و ساخت و ساز شهری که در سطح ملی شناخته شده است، شامل ساخت آپارتمان و ویلای سرپوشیده است که همچنان به عنوان یک الگوی ملی برای توسعه شهری برای طبقه متوسط رو به رشد شهری در حال ظهور است. [
۱۳۳,
۱۶۱,
۱۶۲,
۱۶۳,
۱۶۴,
۱۶۵,
۱۶۶] (دیدن
شکل ۱۸).
با عبور رودخانه‌های سایگون، دونگ نای، نها به، لانگ تاو و سوآی رپ از قلمرو آن، توسعه در نابه به دلیل جغرافیا، ارتفاع، تپش سیل مکرر و نرخ بالای فرونشست محدود شده است. [
۱۶۷,
۱۶۸,
۱۶۹,
۱۷۰,
۱۷۱,
۱۷۲,
۱۷۳]. دو کمون شمالی منطقه Nha Be، Phuoc Kien و Nhon Duc، با هدف بهره‌برداری از منابع زمینی در امتداد رودخانه‌ها و کانال‌های منطقه و ارتقای توسعه مداوم بندر آب‌های عمیق Hiep Phuoc، برنامه‌ریزی شده‌اند تا مناطق شهری جدید باشند. .
توسعه‌های اخیر Can Gio بازتابی از شهرسازی دور گذر نیست، بلکه حفاظت اجباری از جنگل حرا و ذخیره‌گاه زیست‌کره یونسکو است که در سال ۲۰۰۰ تأسیس شد. پروژه منطقه شهری Can Gio Sea Encroachment. انتظار می رود توسعه بیشتر بر استراحتگاه های با کیفیت بالا و اکوتوریسم متمرکز شود. این منطقه هنوز هم تراکم مسکونی پایینی دارد. عمده فعالیت های اقتصادی مردم محلی مدیریت جنگل، کشاورزی، ماهیگیری، آبزی پروری و تولید نمک است. [
۱۷۴,
۱۷۵].
نمونه‌های قابل‌توجه دیگر شهرسازی کنارگذر نیز بسیاری از مناطق اسکان مجدد جدید ساخته شده است که بسیاری از آنها محله‌های خالی باقی می‌مانند، به ویژه در منطقه اسکان مجدد Vinh Loc B در منطقه Binh Chanh، منطقه اسکان مجدد Phu My در منطقه ۷، و منطقه اسکان مجدد Binh Khanh در منطقه شهری جدید Thu Thiem. دلایل مستند برای مناطق خالی اسکان مجدد به سیاست های اصلاح شده در مورد جبران خسارت و اسکان مجدد در قانون زمین اصلاح شده ۲۰۱۳ و کمبود مکرر زیرساخت ها و امکانات اجتماعی و فنی مربوط می شود. [
۱۷۶].
۵٫ نتیجه گیری ها
به نظر می رسد ادامه شهرنشینی در زمینه توسعه اجتماعی-اقتصادی مستمر اجتناب ناپذیر باشد. HCMC شهرنشینی عمیقی را تجربه کرده است و همچنان نقش مهمی در بافت کلی اقتصادی و اجتماعی کشور ایفا می کند. نتایج ما به درک بهتری از شکل شهری ناهمگن HCMC و فرآیندهای دگرگونی جاری شهر کمک می‌کند. نتایج UST مبتنی بر بلوک شهری ما امکان کمی سازی فضایی صریح الگوهای ناهمگن شهرنشینی و همچنین توصیف فرآیندهای اصلی توسعه شهری را فراهم می کند. چنین طبقه‌بندی دقیق مسکونی از آرشایپ‌های فروشگاهی نمونه‌ای از بسیاری از شهرهای جنوب شرقی آسیا با رویکردهای عمومی‌تر UST امکان‌پذیر نخواهد بود. برای برنامه ریزان و معماران محلی، آرشایپ های ما قابل درک هستند و می توانند به راحتی به تصمیم گیرندگان منتقل شوند، در حالی که نقشه های مبتنی بر بلوک در مقیاس مربوط به برنامه ریزی فضایی و ترسیم گذارهای روستایی-شهری تولید می شوند.
شکل ۹ فرآیندهای اصلی شهرنشینی HCMC بین سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ را برجسته می‌کند و نشان می‌دهد که تحول اخیر یک مسیر واحد را دنبال نمی‌کند. انواع مختلف توسعه‌های سبز در شهر، تفاوت قابل توجهی را در مکان مناطق مسکونی جدید بر اساس نوع UST نشان می‌دهد. علاوه بر این، با استفاده از داده‌های رسمی جمعیت، ما توانستیم چهار شاخص کلیدی را محاسبه کنیم: (۱) نرخ رشد مصرف زمین مسکونی (RLCR)، (۲) تراکم خالص مسکونی، (۳) نرخ رشد جمعیت مسکونی (RPGR)، و (۴) نسبت نرخ مصرف زمین مسکونی به نرخ رشد جمعیت، به عنوان یک شاخص برای توصیف مسیرهای توسعه گسترده تر یا فشرده تر.
با اعمال این شاخص‌ها در سطح تفکیک درون شهری منطقه، ما توانستیم مناطق شهر را بر اساس سهم‌های مشابه USTs و الگوهای توسعه فضایی مسکونی مشابه در طول دوره ارزیابی ۱۰ ساله در سه کریدور توسعه اصلی دسته‌بندی کنیم. بر اساس فرض اصلی مدل شهری تک‌مرکزی، ما توانستیم یک جهت توسعه کهن‌العاده را در جهت شمال غربی از هسته شهری تا منطقه کوچی روستایی تشخیص دهیم. در اینجا، شیب تراکم فزاینده از هسته روستایی به مرکزی شهری عمدتاً در تراکم USTهای مبتنی بر مغازه از روستایی به حومه شهری و از کلاس‌های UST مبتنی بر مغازه‌های حومه شهری به شهری منعکس می‌شود. ما می‌توانیم این الگوی توسعه تدریجی را به‌طور مؤثرتر به‌عنوان طرح‌های کهن‌الگوی طرح‌به‌طرف یا به‌عنوان طرح شهری‌سازی توضیح دهیم، جایی که سازه‌های ساخته‌شده خصوصی شیوه رایج شهرنشینی باقی می‌مانند.
مشاهده شد که ویژگی‌های توسعه مشاهده‌شده در مناطق باقیمانده مطابق با فرض اصلی مدل توسعه شهری تک‌مرکزی نیست. الگوهای UST مسکونی این مناطق در مقایسه با مناطق خوشه‌ای قبلی با سهم بالاتری از انواع UST مدرن مانند آپارتمان‌ها، ویلاها، و ساختمان‌های فروشگاهی شهری مبتنی بر سایت و خدمات مدرن و سهم‌های بالاتری از عمومی، تجاری و ساختارهای شهری متفاوت بود. UST های صنعتی مربوط به ساختار کلی ساخته شده آنها است. با توجه به وضعیت توسعه و جهت گیری فضایی متفاوت آنها، منطقه ۷ و نابه را در کریدور جهت توسعه جنوبی طبقه بندی کرده ایم، در حالی که منطقه Thu Duc و مناطق ۲ و ۹ تحت جهت توسعه شرقی قرار می گیرند. ما هر دو الگوی توسعه را به‌عنوان شهرنشینی دور گذر طبقه‌بندی کردیم که در آن برنامه توسعه منظم با هدف افزودن دو مرکز شهری جدید به هسته شهری تک‌مرکزی غالب موجود است.
در حالی که مختص یک جغرافیای خاص است، نتایج ما به دانش فعلی در مورد پویایی شهری در یک کلان شهر در حال گسترش می‌افزاید و یک توصیف زمینهای مکانی-زمانی از شهر را ارائه می‌دهد. روند شهرنشینی و جمعیت به روز و دقیق از عوامل حیاتی برای برنامه ریزی شهری و منطقه ای است. نتایج ما آگاهی فضایی بسیار فراتر از بازرسی منفرد شهرنشینی از دیدگاه ساخت‌شده/غیر ساخته‌شده باینری ایجاد می‌کند، و واقعیت‌های ناهمگن فضایی-زمانی و مسیرهای توسعه را تجسم می‌کند. از آنجایی که مسیرها با واقعیت‌های جمعیتی و اجتماعی-اقتصادی متفاوتی مرتبط هستند، که ارتباطات و وابستگی‌های متقابل خاصی را نشان می‌دهند، این امکان را می‌دهد که فرآیند شهرنشینی به صورت سیستمی در طراحی سیاست‌های پیشگیرانه جدید برای جلوگیری از آینده‌های شهری نامطلوب بازنگری شود. این می تواند به ایجاد آگاهی، شناسایی پیوندهای متقابل و طرح سؤالات جدید در طیف گسترده ای از رشته ها کمک کند. به طور خاص، ارزیابی در سطح بلوک یک واحد فضایی معنادار برای مطالعه، و کمکی به گفتمان‌های جاری محلی در مورد مسکن ارزان قیمت، تأمین زیرساخت‌ها از جمله فضای سبز عمومی یا موضوعات در حال ظهور تفکیک اجتماعی، و فضایی و اجتماعی است. نابرابری ها
علاوه بر این، نتایج ما بر اهمیت درک شکل کنونی شهری، و مسیرها و فرآیندهای شهرنشینی، هنگام انجام ارزیابی‌های مختلف در سطح شهری مرتبط با اقدامات، ریسک‌ها و سرمایه‌گذاری‌های آتی تأکید می‌کنند. مطالعاتی که معمولاً بر تحدید گستره شهری فعلی، مرزهای رشد و همچنین قضاوت در مورد مرزهای ارزیابی آتی متکی هستند، باید به جای تمرکز یا محدود شدن صرفاً به درک واقعیت‌های فعلی و آینده شهری و روندهای اجتماعی-اقتصادی توجه کنند. طبقه بندی های اداری فعلی یا هسته تاریخی شهری. فرآیندهای شناسایی کلیدی شهرنشینی و کریدورهای توسعه می تواند به هدایت مرزهای ارزیابی آینده کمک کند. برای نتیجه‌گیری، نتایج مستند، چالش‌های رو به رشد برای برنامه‌ریزان، سیاست‌گذاران و محققان محلی را در مدیریت، تعادل، و ارزیابی رشد شهری آینده و پرداختن به مسائل گسترده‌تر مرتبط با توسعه شهری پایدار نشان می‌دهد.
