از طریق پیش بینی های دیجیتال بر روی سازه های دائمی

اخیراً حرکت قابل توجهی به سمت جذب مخاطبان از طریق تصاویر دیجیتال و معماری یادبود صورت گرفته است. این در ظهور آشکار است تئاترهای کروی در مقیاس بزرگ که از هنر ۳۶۰ درجه و پیش بینی های دیجیتالی بر روی ساختمان های نمادین استفاده می کنند. این ترکیب عناصر دیجیتال و فیزیکی می تواند موسیقی را به فرم بصری تبدیل کند و به اجراهای موسیقی عمق دهد.

یک نمونه طرح ریزی بود کار رفیک آنادول به سوی گری's سالن کنسرت در لس آنجلس به آهنگ فیلارمونیک لس آنجلس. در طول اجرا، تماشاگران شاهد تغییر سریع زمینه های هندسی، انفجارهای درخشان نور و توالی هایی شبیه به مناظر شهری و مسیرهای عصبی بودند. آنادول با بازگویی داستانی که توسط اشعار به صورت انتزاعی و بصری بیان می‌شود، عناصر موسیقی را به عناصر بصری تبدیل کرد.

این پروژه با تبدیل نمادهای موسیقی به لحظات تجلی بصری، داستانی را که وارز در قطعه‌اش ارائه می‌کند، بازگو می‌کند. واریس ابتدا قصد دارد «جهان‌های جدید روی زمین» را کاوش کند، و من با ترکیب ساختار معماری فضای داخلی با پیش‌بینی نمایش لحظه حسی زمانی که وارز برای اولین بار با نیویورک مواجه شد، هاله‌ای زودگذر از نیویورک ایجاد می‌کنم… این تونل‌ها به من امکان می‌دهند. تا معماری داخلی را به عنوان یک بوم و نور را به عنوان یک متریال دوباره تصور کنیم. – رفیک آنادول

فضا برای گرد هم آوردن افراد بسیار مهم است و زمینه ای فراهم می کند که می تواند آنها را در یک داستان مشترک غوطه ور کند. با وجود انتقادات سنگین با توجه به ردپای کربن تاسیسات موقت موسیقی، اقداماتی برای ایجاد این تجربیات در حال انجام است پایدارتر. همانطور که بشریت خود را با چالش های تغییرات آب و هوایی وفق می دهد، ما باید حفظ عناصری که ما را انسان می کنند، مانند توانایی جمع آوری و لذت بردن از هنر در کنار هم، در اولویت قرار دهیم. این تجربیات مشترک برای رفاه و هویت جمعی ما ضروری است.