در مقاله‌ای برای High Country News، ماریسا اورتگا-ولش تاریخچه قانون فدرال وحشی در سال ۱۹۶۴ را شرح می‌دهد، «که سازمان‌های مدیریت زمین عمومی فدرال را ملزم می‌کرد تا مناطق بزرگ بدون جاده را برای سطح حفاظتی اضافی در نظر بگیرند – چیزی که برخی آن را بیابان بزرگ W می‌نامند. و رابطه آن با اولین وحش حفاظت شده کشور، وحش گیلا، قبل از قانون وحشی در سال ۱۹۲۴ محافظت می شد.

امروزه بسیاری از مناطق بیابانی از سوی منابع مختلف در معرض تهدید قرار دارند. «آتش‌سوزی‌های مکرر و مخرب و گونه‌های مهاجم، هر دو با تغییرات آب و هوایی تقویت شده‌اند، مسلماً طبیعی بودن آن را از بین می‌برند. افراد بیشتر و تلفن های هوشمند پینگ بیشتر پیدا کردن تنهایی را سخت تر می کنند. همانطور که ایده های ما در مورد بیابان تکامل می یابد، مناظر تعیین شده نیز به روش های عمیقی در حال تغییر هستند.

در همین حال، بومیان آمریکایی استدلال می کنند که این زمین ها خالی و دست نخورده نبوده اند. اورتگا-ولش خاطرنشان می کند که تعیین منطقه بیابان گیلا برای “حفاظت” همچنین هزاران آپاچی Chiricahua-Warm Springs را که در این زمین زندگی می کردند و آن را “استفاده، تغییر و تغییر” دادند، بیرون کرد. اکنون، دولت ایالات متحده شروع به تصدیق تاریخ بومی مناطق «بیابانی» کرده است و در برخی موارد (در موارد بسیار کمی)، زمین‌ها را به قبایل بومی بازگرداند یا موافقت‌نامه‌های مدیریت مشترک ایجاد کرده است. در سال ۲۰۲۱، در ساحل ملی پوینت ریس در شمال سانفرانسیسکو، خدمات پارک ملی با سرخپوستان فدرال گراتون رانچریا، دولت قبیله ای پومو جنوبی و سواحل میووک، قرارداد همکاری مشترک امضا کرد.