مایکل گلدبرگ در مقاله‌ای برای واشنگتن پست، شکست سد راپیدان در نزدیکی مانکاتو، مینه‌سوتا را توصیف می‌کند که تا حدی در روز دوشنبه فروریخت و باعث قطع برق و خسارت از جمله حداقل یک خانه ویران شد. سطح آب روز دوشنبه با ۳۴۸۰۰ فوت مکعب در ثانیه به اوج خود رسید و مقامات شهرستان Blue Earth هشداری برای تهدید قریب الوقوع صادر کردند. گلدبرگ خاطرنشان می کند که این ارقام باعث می شود این سیل به دومین سیل بزرگ در تاریخ سد تبدیل شود.

این شکست برای مقامات محلی شوکه کننده نبود. حتی قبل از اینکه سد در اواخر همان سال یکی از بالاترین سیل‌های خود را تجربه کند، ارزیابی سال ۲۰۱۹ نشان داد که خرابی سد منجر به از دست دادن اموال خواهد شد.

یک مطالعه در سال ۲۰۲۱ نشان داد: «پس از سیل سال ۲۰۱۹، از ژانویه تا مارس ۲۰۲۰، جمجمه‌های یخی در خم باریک رودخانه در پایین دست سد ایجاد شد. این جمجمه‌ها به ساخت خود ادامه دادند و باعث بالا آمدن آب و جاری شدن سیل شدند.» ارزیابی سال ۲۰۲۳ از سد، که در سال ۱۹۱۰ ساخته شد، آن را در “وضعیت بد” یافت.

این مقاله خاطرنشان می کند: «سدهای قدیمی و ناامن، بمب ساعتی هستند. همانطور که گلدبرگ توضیح می دهد، “سدها اغلب برای عمر ۵۰ سال ساخته می شوند و مانند سایر زیرساخت ها، با افزایش سن خراب می شوند.” سدهایی مانند راپیدان در سراسر کشور بسیار فراتر از عمر پیش بینی شده خود در حال پیر شدن هستند و جوامع پایین دستی را در معرض خطر قرار می دهند.