این هفته در Talking Headways مایکل باتی، استاد برنامه ریزی در دانشگاه کالج لندن به ما ملحق شده است.

درباره کتابش گپ می زنیم شهر قابل محاسبه: تاریخ ها، فناوری ها، داستان ها، پیش بینی هاکه شامل تاریخچه‌های محاسباتی، نقدهای شهر هوشمند، آنچه که گفتمان در مورد هوش مصنوعی باید واقعاً درباره آن باشد و بحث‌هایی در مورد آینده اشکال شهری است.

برای یک متن ویرایش شده جزئی از مکالمه ما به زیر پخش کننده صوتی پیمایش کنید، یا اینجا کلیک کنید برای یک بازخوانی ویرایش نشده و با هوش مصنوعی کل قسمت.

جف وود: ما همه این نقشه‌برداری‌ها را داریم و در کتاب شما در مورد مدل‌سازی نیز زیاد صحبت می‌کنید، و اینکه چقدر تلاش‌های مدل‌سازی اولیه برای درک شبکه‌های حمل‌ونقل و تلاش برای درک شهرها و ایده Vorhees مبنی بر اینکه شما نمی‌توانید بدون اتصال یک مدل انجام دهید. حمل و نقل و کاربری زمین من تعجب می کنم که چگونه به آن متصل است.

مایکل باتی: خوب، تا حدودی، در تمرکز بر مدل‌هایی که برای درک شهرها می‌سازیم، استفاده از زمین و حمل‌ونقل به نوعی عناصر کلیدی هستند که فکر می‌کنم احتمالاً باید به شهرها به‌عنوان از نقطه نظر نگاه کنیم. نمایش مکان هایی که اشیا در آن قرار دارند، جایی که زمین هستند، و همچنین روابط بین آنها، که شبکه ها هستند. بنابراین به طور معمول، می دانید که مردم در کجا زندگی می کنند و کجا کار می کنند از نظر مکان کاربری زمین و ساختمان ها و غیره. و البته پیوندهای بین آنها، که چیزهایی مانند محل زندگی و کار مردم، اساساً سفر به محل کار، یا پیوندهایی به هر نوع فعالیت متفاوتی است.

بنابراین، و دوباره، این به این مدل استاندارد برمی گردد، اگر دوست دارید، به نوعی، زیرا می دانید، ما در آنجا در مورد مکان، آنچه در مکان های خاص اتفاق می افتد و همچنین شبکه هایی که واقعا به آنها خدمات می دهند صحبت می کنیم. منظورم این است که شبکه های شهرها کمی شبیه کانال های انرژی هستند. می دانید، می توانید تصور کنید که سیستم حمل و نقل راهی است که انرژی در داخل سیستم توزیع می شود.

جف وود: ما همچنین شاهد یک همگرایی عظیم در لایه‌بندی همه این فناوری‌ها با هم هستیم. آنهایی که همانطور که در کتاب اشاره کردید در ۸۰ سال گذشته اختراع شده اند. چه معنایی برای هر انقلابی در آینده با مردمی که واقعاً چگونه کار می کنند چیست؟

همچنین، کنجکاو هستم که آیا امکان دارد عصر تاریک دیگری داشته باشیم، زیرا ما همه این چیزها را روی هم قرار داده ایم. آیا ممکن است همه آنها ناپدید شوند و بعد کسی نداند چگونه دوباره آن را جمع کند؟

مایکل باتی: فکر می کنم کتاب بسیار خوبی توسط سی اس فاستر نوشته شده در سال ۱۹۰۹ به نام ماشین متوقف می شود. این صد سال پیش است که او کتاب را نوشت، خوب، ۱۲۰ سال پیش که کتاب را نوشت. او دنیایی را متصور شد که در آن همه به هم متصل هستند و ماشین‌هایی برای اتصال همه ساخته شده‌اند. همه در خانه یا زیر زمین یا چیزی شبیه به آن زندگی می کنند. مردم حرکت نمی کنند همه چیز به نوعی پایدار است. و البته از آنجایی که کتاب نام دارد ماشین متوقف می شود، وقتی دستگاه متوقف می شود چه اتفاقی می افتد؟ وقتی چنین دنیایی دارید چه اتفاقی می افتد؟ و از برخی جهات چندان دور از ذهن نیست. منظورم این است که ما تغییرات بسیار جدی در نحوه استفاده از انرژی در جامعه مدرن داشته‌ایم، و این می‌تواند به عنوان مثال از طریق تغییرات آب و هوایی رخ دهد.

ما در حال حاضر شواهدی از آن را در مقیاس محلی می بینیم، اما ممکن است از طریق تغییرات آب و هوایی رخ دهد، سپس می توانیم به این نوع فروپاشی دست پیدا کنیم. و البته ما به ساخت شبکه بر روی شبکه ادامه می دهیم. هیچ طرح بزرگی وجود ندارد. اساساً به یک معنا همه چیز از پایین به بالا رشد می کند. و با پیچیده‌تر شدن جهان، شهرها پیچیده‌تر می‌شوند، سپس همه این احتمالات، خوب، سخت است که بگوییم احتمال آن‌ها بیشتر می‌شوند یا نه. ما به سادگی نمی دانیم. اساساً بخشی از این تصور است که ما واقعاً نمی دانیم انقلاب صنعتی بعدی چه خواهد بود. آنها همیشه در حال وقوع هستند. البته زمانی که آن را «انقلاب صنعتی» می نامیم، احتمالاً از اصطلاحات اشتباهی استفاده می کنیم.

آنها فقط انقلاب های تکنولوژیکی هستند که به یکدیگر می چرخند. و البته می توان تصویری از این که چگونه این سیستم ها می توانند اساساً خود را نابود کنند یا از هم بپاشند، ترسیم کرد. میتونه خیلی سریع هم باشه آن چیز دیگر است. ما هیچ حس واقعی از سرعت این تغییرات نداریم.

جف وود: ایده اصلی این است که شما معتقدید که آینده غیرقابل پیش بینی است، در واقع چیزی نیست که بتوانید آن را پیش بینی یا مدل سازی کنید یا هر چیز دیگری در این راستا.

مایکل باتی: درست است. کاملا. منظورم این است که این موضوع دیگری است که در کتاب وجود دارد. این به این مفهوم مربوط می‌شود که غیرقابل پیش‌بینی‌ترین چیز، کل این سؤال است که در مورد انقلاب دیجیتال بعدی چه می‌آید، عنصر بعدی چیزی است که ما می‌توانیم اساساً آن را جهان قابل محاسبه یا «شهر محاسبه‌پذیر» بنامیم.

ما اغلب از زبان خوش بینانه استفاده می کنیم که اساساً پیش بینی آن بسیار دشوار است. خوب، پیش بینی غیرممکن است. چیزهایی وجود دارد که می‌توانیم پیش‌بینی کنیم، چیزهای بسیار معمولی که می‌فهمیم و در چرخه‌هایی کار می‌کنند که به خودمان مربوط می‌شوند. و این چیزها را می توان پیش بینی کرد، اما اختراعات فناورانه را نمی توان پیش بینی کرد، اگرچه این ما را از تلاش برای کاوش در آینده و دیدن آنچه ممکن است در این معنا رخ دهد باز نمی دارد.

بنابراین اگر به نوعی بگوییم، خوب، نمی‌توانیم پیش‌بینی کنیم، می‌دانیم که به معنای فلسفی یا منطقی، می‌دانیم، اما با این وجود، ما هنوز باید تلاش کنیم و آینده را حدس بزنیم. این خودمان را از مسئولیت تلاش برای پیش بینی مبرا نمی کند، اگرچه می دانیم که نمی توانیم. این یک پارادوکس است، این یک معضل است، واقعاً، جامعه مدرن، خوب همه جوامع، مجبور بوده اند با آن زندگی کنند و به زندگی با آن ادامه دهند.

جف وود: به نظر من از اینجا در ایالات متحده جالب است زیرا ما همچنان به ساخت زیرساخت های جاده ای بیشتر، زیرساخت های بیشتر برای اتومبیل ها ادامه می دهیم، و از این مدل ها استفاده می کنیم که پیش بینی می کنند شما به این ظرفیت بسیار بیشتری نیاز خواهید داشت. ما همین الان با مگان کیمبل درباره کتابش، درباره تعریض بزرگراه ها در تگزاس صحبت کردیم و، می دانید، فقط میزان مدل سازی و نوع بحث «ما بهتر از شما می دانیم» که اتفاق می افتد از برخی جهات منطقی نیست، زیرا مدل‌ها در گذشته گفته‌اند که تمام این VMT تا ماه به این شکل خطی خواهد بود، در حالی که در واقعیت صاف است. و بنابراین، ما همچنان از این به عنوان دلیلی استفاده می‌کنیم تا اساساً این یک ابزار سیاستی برای قرار دادن نوعی اطلاعات یا داده یا نوعی محاسبات پشت خط‌مشی است که به عنوان یک جامعه انتخاب کرده‌ایم.

مایکل باتی: بله، درست است. حمل و نقل مثال خوبی است. بسیار دشوار است که بدانیم در آینده چه اتفاقی می‌افتد، زیرا ما این احتمال را داریم که وسایل نقلیه به نوعی خودران باشند. و البته همه چیز در مورد خودروی خودران بسیار مشکل ساز است، به این معنا که درجه “هوش” مورد نیاز، به طور بالقوه قابل توجه است تا مطمئن شویم که تقریباً مطمئن هستیم که خودروها چه کاری انجام خواهند داد. و غیره و دلیل اینکه ما خودروهای کاملاً خودکار نداریم، فکر می‌کنم در حال حاضر عمدتاً به دلیل این مشکلات است که واقعاً قابل حل نیستند. ما هرگز نمی دانیم که ماشین چقدر قابل پیش بینی خواهد بود.

و این کاملاً مشکل ساز است زیرا به این معنی است که ما واقعاً نمی توانیم پیش بینی کنیم که زندگی به طور کلی در آینده نه چندان دور چگونه خواهد بود. بنابراین پیش بینی پذیری در همه چیزهایی که ما در مورد آن صحبت می کنیم، چه انقلاب های صنعتی و غیره، عبور می کند. میدونی بعد چی میشه و تا حدودی دنیای قابل محاسبه، خوب، دنیای دیجیتال، به طور بالقوه ممکن است به ما کمک کند. ما همیشه فکر می‌کردیم که رایانه‌ها می‌توانند واقعاً به ما کمک کنند تا پیش‌بینی کنیم. اما این هدف در حال تغییر است. نمی گویم می گذرد، اما در حال تغییر است. کل تصور ما در مورد آنچه قابل پیش بینی است به این معنا در حال تغییر است، زیرا برخی چیزها کاملاً قابل پیش بینی به نظر می رسند که قبلاً هرگز به آنها فکر نمی کردیم.

برای مثال، آب و هوا از برخی جهات قابل پیش بینی تر می شود، هم در کوتاه مدت، هم تغییرات آب و هوایی با فرکانس بالا و هم فرکانس طولانی، تغییرات آب و هوایی. بنابراین طیف کاملی از مسائل مربوط به کل این سؤال قابل پیش‌بینی وجود دارد که واقعاً با آنچه من در کتاب درباره آن صحبت می‌کنم، چیزهایی که به شهرها مربوط می‌شوند، بسیار مرتبط هستند.