در مجموع ۳۳۶ شهرداری در ایالت ریو گراند دو سول در حال حاضر مناطق فاجعه‌بار اعلام شده‌اند و این فاجعه تاکنون جان بیش از ۸۰ نفر را گرفته است. بیش از یک میلیون ملک بدون برق است. خانواده هایی که به مدت یک هفته بدون دسترسی به آب تمیز، غذا یا دارو سرگردان بودند، اکنون در حال نجات هستند. داوطلبان از سراسر کشور به سمت جنوب بسیج می‌شوند و قایق‌ها و کایاک‌ها را برای کمک به تلاش‌های جستجو و نجات مردم و حیوانات می‌آورند. کمپین های جمع آوری کمک های مالی برای پول، پوشاک و غذا به طور گسترده ترویج می شود. برای هر برزیلی سخت است که از این وضعیت بی خبر بماند.

از دیدگاه علمی، سناریوی جنگی حجم انبوه بارندگی در هفته‌های اخیر، وضعیتی دور از تصادف بود. تنها در ده روز، یک چهارم بارندگی سالیانه پیش بینی می شود که تغییری در رژیم بارشی ناشی از موج گرمای ثبت شده در مناطق مرکزی-غربی و جنوب شرقی کشور است که دمای آن حدود ۵ درجه سانتی گراد بالاتر از میانگین است. این منطقه گرما مانع از پیشروی توده های هوای سرد به سمت شمال شد و باعث عدم تعادل آب و هوایی در منطقه جنوبی شد.

با این حال، بدتر شدن وضعیت نه تنها به دلیل بارندگی شدید، بلکه به دلیل اینکه از جنبه‌های مختلف کاملاً ناآماده بر شهرها افتاد، رخ داد. بحث با نحوه توسعه این مناطق شهری شروع می شود. اکثر آنها بدون در نظر گرفتن جغرافیای محلی، سطوح آسیب پذیری و اهمیت آنها رشد می کنند حفظ طبیعت. این سکونتگاه ها مکان های نزدیک به سواحل رودخانه ها یا سواحل دریاچه ها، از جمله مناطق مسطح و کم ارتفاع را در اولویت قرار می دهند. اشغال این مناطق سیل‌خیز بسیار مضر است زیرا مانع از عملکرد آنها در زه‌کشی آب و متعاقب آن می‌شود. سیل جلوگیری.

بسیاری از شهرهای جهان که با سیل های تاریخی دست و پنجه نرم می کنند، اهمیت جریان آب را به جای ممانعت از آن درک کرده اند. شهرهای متعدد، از جمله بیش از ۶۰ در چین به تنهایی اجرا کرده اند”پارک های قابل سیلراه حلی امیدوارکننده برای مناطق جنوبی برزیل ارائه می‌کند. این پارک‌ها که به‌خاطر سیستم‌های زهکشی پایدار شهری‌شان شناخته می‌شوند، به‌طور موقت آب باران را در هنگام سیل ذخیره می‌کنند و در این دوره‌ها آب باران را غیرقابل دسترس می‌کنند. با این حال، هنگامی که سطح آب کاهش می‌یابد، به تفریحی عمومی تبدیل می‌شوند. فضاها، ترکیبی از حفظ محیط زیست با امکانات عمومی با کیفیت.

درست مثل پارک های سیل، استراتژی های دیگر در سرتاسر جهان برای رسیدگی به سیل‌های شهری اجرا می‌شوند از سنگفرش های نفوذپذیر کپنهاگ تا روشنایی روز رودخانه Cheongyecheon در سئول. این نمونه ها به عنوان مطالعات موردی ارزشمندی عمل می کنند که بازنگری مجدد و بررسی کامل را ایجاب می کند.

به زودی، شهرهای جنوب برزیل کار بازسازی را آغاز خواهند کرد، که نیازمند چشم اندازی تازه است که چالش های آب و هوایی کنونی را تصدیق کند. این نه تنها مستلزم تجسم مجدد طرح‌بندی‌های شهری، بلکه طراحی معماری‌های مجهز برای رسیدگی به چنین سناریوهایی است. اهمیت این تغییر با تجارب برخی از شهرهای جنوبی برزیل که با آموختن از سیل های قبلی، توانسته اند تأثیرات باران های اخیر را کاهش دهند، البته به میزان محدود، تأکید شده است. موفقیت آنها را می‌توان به ابتکاراتی مانند تخلیه تدریجی مناطق سیل‌خیز و آموزش به مردم نسبت داد. شرایط آب و هوایی شدید– هر دو استراتژی محوری

دورانی که برزیلی ها با افتخار خود را در «کشوری مبارک» می پنداشتند که به دلیل غیبت ما از مناطق لرزه خیز یا مسیرهای طوفان، بلایای زیست محیطی دست نخورده زندگی می کنند، مدت هاست گذشته است. قبول جدیت سیل و رانش زمین اکنون بخشی از یک سیاست پیشگیری عمومی ضروری است. آموزش مردم در مورد نحوه واکنش به موقعیت هایی مانند آنچه در ریو گراند دو سول وجود دارد باید در اولویت قرار گیرد. با این حال، در طول فاجعه اخیر، نقشه های تخلیه پایتخت ایالت نادرست بود و به اشتباه مناطق مرتفع را به عنوان سیل مستعد برچسب گذاری کردند. این موضوع یک موضوع گسترده‌تر را برجسته می‌کند: ارتباطات اضطراری در برزیل فاقد برنامه‌های تخلیه واضح و هشدارهای پیشگیرانه بلایا است. علاوه بر این، با وجود نداشتن اطلاعات دقیق و دانش اقلیمی لازم برای ارزیابی دقیق سطح اضطراری، اغلب این بار بر دوش افراد گذاشته می‌شود که تصمیم بگیرند چه زمانی خانه‌های خود را تخلیه کنند.

پرداختن به این وضعیت مستلزم اقدام در چندین جبهه است، اما همه چیز با رد انکار اقلیم، چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی، آغاز می شود. در یک محیط سیاسی که در آن جناح های محافظه کار در کنگره تسلط دارند، درک این موضوع بسیار مهم است که مسائلی مانند حفظ محیط زیستحفاظت از اراضی بومی و کاهش جنگل زدایی نباید صرفاً در چارچوب اقتصادی باشد. آنها ذاتاً با بحران آب و هوا مرتبط هستند.

این فاجعه به وضوح تأثیرات گرمایش جهانی را نشان می دهد و تأکید می کند که رسیدگی به بحران آب و هوا فراتر از گواهینامه های سبز صرف است. مستلزم شناخت خطرات و هدایت جامع است سیاست های عمومی– در برنامه ریزی شهری، حفاظت از محیط زیست، رفاه اجتماعی و آموزش و پرورش – برای مقابله با این چالش ها. این صرفا یک گزینه نیست، بلکه یک امر ضروری برای بقا است.