مردم مایه حیات هر شهری هستند و محیط شهری را تعریف می کنند که ما آرزوی آن را داریم. شهرهای ما همیشه زنده و پویا بوده اند. چگونه آنها را اینطور نگه داریم؟ یک پاسخ: فعال سازی طبقه همکف. وقتی ملاحظات فضایی مناسب برآورده شود، شهرها پویا می مانند و به نوبه خود به پیشرفت همه ما کمک می کنند. تاکتیک‌های طراحی که ما در سطح زمین استفاده می‌کنیم، ماهیت دوم هستند – جبهه‌های پر انرژی و فعال. توسعه‌های با کاربری مختلط که به خیابان‌ها یا میدان‌ها باز می‌شوند. با طراحی مناسب برای عابر پیاده با علائم واضح و فضای سبز فراوان.

با این حال، گاهی اوقات فراموش می کنیم که چرا این چیزها اهمیت دارند. به همین دلیل است که باید به مشتریان، مقامات شهری، ذینفعان، گروه های اجتماعی و خودمان یادآوری کنیم که چرا آنها مهم هستند. در اینجا سه ​​دلیل وجود دارد که فعال سازی طبقه همکف نه تنها بهترین روش بلکه یک اخلاق طراحی است که همه ما باید از آن حمایت کنیم.

۱٫ پیچیدگی بصری فضا علاقه ایجاد می کند و علاقه باعث ایجاد تعامل پایدار می شود. جان گهل، محترم. FAIA و نویسنده زندگی بین ساختمان ها، از صحنه های موفق شهری به عنوان نمایش های صحنه ای صحبت می کند. ما بازیگران چه دانسته و چه ندانسته چنین نمایشنامه هایی را زنده می کنیم و به آنها شکل می دهیم. کار ایجاد پیچیدگی بصری به نام صحنه سازی (به معنای واقعی کلمه صحنه سازی) برای اجرای بین رهگذران و موضوع مورد علاقه آنها. میزانسن فضای “بین” است – عرض یک پیاده رو، نزدیکی آن به چشم انداز، تعامل ما با ویترین فروشگاه خرده فروشی، جذابیت لابی های طبقه همکف. البته، ماشین‌ها و پارکینگ‌ها نیز با هر مکانی ترکیب می‌شوند.

هرچه پیچیدگی بیشتر باشد، هنگام ایجاد یک فضای پویا بهتر است. مقیاس و محل قرارگیری لابی‌های خرده‌فروشی/غذا و نوشیدنی/سرگرمی/طبقه همکف همگی باید به دقت طراحی شوند تا کاربران آن حس گریزان از کشف را احساس کنند. دستیابی به این کیفیت مستلزم برنامه ریزی خرده فروشی/مخلوط خرده فروشی با همکاری لیزینگ است تا فضاهای با اندازه مناسب برای مستاجران مناسب فراهم شود. این پیچیدگی بصری لایه لایه در حوزه عمومی است زیرا یک اخلاق طراحی به بیشترین تعداد افراد بیشترین شانس را می دهد که برای خودشان چیزی را که برایشان جذاب است انتخاب کنند.

۲٫ محو کردن خطوط یکی از راه های زنده نگه داشتن میزانسن خود با انرژی است. انجام این کار به معنای تمرکز بر فضای بین‌المللی به‌عنوان راهی برای دادن انتخاب به مردم در سفری اکتشافی است. ویترین فروشگاه‌های خرده‌فروشی باید خط اجاره را محو کنند، به‌عنوان‌مثال، با تنظیم دقیق تخته‌های ساندویچ، چیدمان گیاهان، یا حتی قرار دادن کاسه آب سگ – همه راه‌هایی هستند که به اصطلاح خط اجاره را نرم می‌کنند تا عابر پیاده را تشویق کند. به هر حال، این توجه آنهاست که شما واقعاً در اینجا خواستگاری می‌کنید – و ارائه یک ویترین خوش‌آمدگویی یک شکل هنری است زیرا شما در حال «نقاشی» تصویری از این مکان هستید.

دلیل نامیدن این امر به عنوان اخلاق طراحی ساده است: محو کردن خطوط به همه این فرصت را می دهد که احساس کنند درگیر هستند، زیرا خطوط سخت مانع از آن می شوند. شهرها، شهرک‌ها و حومه‌های ما اکنون در حال تغییر و تحول هستند. در دو دهه گذشته، پیشرفت‌های با کاربری مختلط را دو برابر کرده‌ایم. مردم از نظر تئوری تراکم را دوست دارند، اما حریم خصوصی را نیز دوست دارند. آنها محیط های مسکونی را دوست دارند اما نمی خواهند خیلی از امکانات تجاری دور باشند. آنها بیشتر روز خود را در داخل خانه می گذرانند، اما همچنان دوست دارند برای دیدن و لمس چیزی سبز قدم بزنند. در ارائه انعطاف پذیری با محو کردن خطوط، می توانیم نشاط اقتصادی و احساس شادی را تحریک کنیم.

۳٫ مکان سازی یک کلمه است که بسیار مورد استفاده قرار می گیرد و دلیل خوبی دارد. همه ما می خواهیم جایی باشیم. هر تلاشی برای ایجاد شرایطی که افراد بتوانند به تنهایی یا با هم باشند، مرور کنند یا بخرند، با چیزی که برایشان جذاب است ارتباط برقرار کنند یا به طور کامل ارتباط را قطع کنند – این امری اساسی است. فعال کردن طبقه همکف بیش از یک سهم اقتصادی در زمین است – این اجازه برای همه ما در کنار هم بودن در حوزه عمومی و نیمه عمومی است.

کیفیت فضاهای عمومی ما – بدون ذکر امکانات رفاهی که ارائه می دهند – کلید رشد موفقیت آمیز جوامعی است که برای ما بسیار مهم هستند. این مکان سازی است. این فضایی در مقیاس انسان است. این فعالیت‌هایی است که درگیر می‌شوند – مانند ده‌ها نفر که برای اجرای یک اتوبوس جمع شده‌اند یا فردی که روی یک نیمکت سایه‌دار در پارک نشسته است. حتی اگر هدف یک مکان منحصر به فرد باشد – مثلاً غذا خوردن – نحوه ایجاد آن مکان باید امکان تفسیرهای زیادی را فراهم کند.

هیچ چیز مانند نشستن قابل مشاهده در رستوران ها، به عنوان مثال، در پیکربندی های دو، سه یا حتی ده ها نفر، تعاملات اجتماعی را تشویق نمی کند. این ترتیبات می توانند در داخل خانه، از طریق شیشه قابل مشاهده باشند، یا حتی بهتر، از طریق پنجره های کشویی قابل اجرا که امکان ارتباط مستقیم بصری و شنیداری را فراهم می کنند. ما همچنین شاهد خلاقیت بسیار بیشتری در ناهار خوری در فضای باز هستیم، با صندلی های رستوران که فضاهای پارکینگ در امتداد خیابان ها را اشغال می کند. این انتخاب یک لبه فعال تر ایجاد می کند که به طور طبیعی افراد را جذب می کند. مردم افراد بیشتری را جذب می‌کنند و این فضاها امکان تشکیل جوامع را فراهم می‌کنند. فعال‌سازی سطح زمین یک محیط شهری سالم را ترویج می‌کند و یک استراتژی تجاری قابل دوام است که با تعریف طراحی خوب مطابقت دارد – برای ایجاد چیزی کاربردی و الهام‌بخش و در عین حال در خدمت یک هدف اجتماعی.