وقتی آنها را می بینید، چه فکر می کنید؟

اگر شما مثل من و خودتان هستید تجربه اولیه شهر شما از پشت فرمان ماشین است، احتمالاً اصلاً متوجه آنها نمی شوید. اگر آنها را می بینید، ممکن است به خاطر موقعیتشان در زندگی آنها را ترحم کنید یا آنها را به خاطر موقعیت غیرقابل رشک آنها در خارج از ماشین قضاوت کنید. شاید، همانطور که برخی از همسایگان من در فیس بوک پیشنهاد می کنند، آن دسته از قدیمی های دوچرخه های الکترونیکی مجوز خود را به دلیل DUI از دست داده اند. شاید شما یک دوچرخه‌سوار مشتاق باشید که نمی‌دانید چرا آن زن دوچرخه‌سوار فقط لایکرا و کلاه ایمنی نمی‌زند و مثل شما در ترافیک شجاعت نمی‌کند. اصلاً چرا آن مرد روی ویلچرش در جاده سوار است؟ آیا او نمی داند که این خطرناک است؟

به هر حال این افراد چه کسانی هستند؟

حدس منصفانه است که بگوییم حداقل ۳۰% از مردم شهر من در Fairhaven، ماساچوست، گواهینامه رانندگی ندارند یا نمی توانند رانندگی کنند. ۷٫۳ درصد از خانوارها (بیش از ۵۰۰ نفر) خودرو ندارند و حدود ۳۶ درصد (بیش از ۲۵۰۰) خانوارها فقط یک خودرو دارند، به این معنی که خانوارهایی که چند عضو دارند باید مشترک باشند.

به گزارش آنا زیوارتس در “وقتی رانندگی یک گزینه نیستافراد دارای معلولیت چهار برابر بیشتر احتمال دارد که غیرراننده باشند. بسیاری از سالمندان، صرف نظر از اینکه معلولیت مشخصی داشته باشند، توانایی رانندگی خود را از دست خواهند داد. یا ممکن است توانایی پرداخت هزینه مالکیت خودرو را نداشته باشند. وقتی مواردی مانند بنزین، بیمه را در نظر بگیرید. ، نگهداری و ثبت نام علاوه بر پرداخت ماهانه، میانگین هزینه ماهیانه داشتن یک ماشین در ایالات متحده بیش از ۱۰۰۰ دلار است یا شاید آنها جوان هستند، در حالی که برخی از همسایگان حومه شهر من ممکن است فکر کنند که بچه ها قادر به سفر مستقل نیستند. همانطور که زیوارتس در کتابش اشاره می‌کند، توانایی بچه‌ها برای رفت و آمد در محیط‌هایی مانند محیط ما توسط زیرساخت‌هایی که ما در اختیار داریم فعال یا مانع می‌شود.

افرادی که از شیشه جلوی خود می بینید احتمالاً بخش کوچکی از کسانی هستند که نمی توانند یا نمی توانند در شهر شما رانندگی کنند. اگر معمولاً مردمی را که در کنار جاده قدم می زنند نمی بینیم، قطعاً دلتنگ کسانی هستیم که آنجا نیستند. آنها کسانی هستند که به بهترین شکل ممکن از پس آن بر می آیند و با تکیه بر دوستان و اقوام به آنها سوار می شوند. یا بدتر از آن، آنها در خانه گیر کرده اند. برای سالمنداندر خانه بودن از این طریق، خطر سقوط را افزایش می دهد که دلیل اصلی تماس با خدمات اضطراری است.

اگر شما مثل من هستید، شکست شما در دیدن غیررانندگان به اندازه کافی عمدی یا بدخواهانه نیست. من همین لطف را به مقامات شهر و رهبران منتخب خود خواهم داد. در سال گذشته، هیئت برنامه ریزی Fairhaven یک استارباکس جدید را در گوشه مسیر ۶ و Alden تصویب کرد. همه بخش‌های مربوطه طرح سایت را امضا کردند. هیچ یک از آنها اصرار نکردند، همانطور که حقشان بود، که سازنده در یک پیاده رو جلوی مکان قرار دهد. این در تضاد است خیابان های کامل سیاستی که شهر تنها چند سال پیش امضا کرد:

تمام پیشرفت‌های خصوصی و عناصر طراحی راه مرتبط یا عناصر مرتبط با جاده از جمله، اما نه محدود به اتصالات به شبکه حمل‌ونقل شهر، باید با اصول خیابان کامل و این خط‌مشی مطابقت داشته باشند و باید مطابقت را تا حد امکان و عملی در طول بررسی محلی نشان دهند. روند تایید.

هنگامی که شخصی در جلسه بررسی سایت به پیاده روها اشاره کرد، مهندس پروژه گفت که امکان ندارد هم پیاده رو داشته باشیم و هم درختان بالغ را در سایت حفظ کنیم (این درختان به هر حال وقتی سایت را تغییر دادند مردند). شخص دیگری در جلسه خاطرنشان کرد که هیچ پیاده‌روی به سمت شمال در Alden وجود ندارد، بنابراین هر پیاده‌روی برای استارباکس به شمال ملک ختم می‌شود. وقتی از سازنده پرسیدم که چرا پیاده رو وجود ندارد، او به من گفت که سعی کرده است یکی را به طرح اضافه کند، اما طرح جاده شهر و تفاوت درجه در ملک اجازه نمی دهد. مطمئناً به عهده توسعه‌دهنده نیست که از یک تغییر گران قیمت مانند اضافه کردن یک پیاده‌رو حمایت کند، که همچنین شهر را ملزم به تغییر جاده خود می‌کند.

هیچ چیز شرورانه ای از جانب کسی در اینجا وجود ندارد. فقط در ذهن تصمیم گیرندگان، پیاده رو در خیابان های شهر یک افزونه است. آنها احتمالاً به این فکر می کنند به هر حال هیچ کس واقعاً از پیاده روها در امتداد خیابان ها استفاده نمی کند، پس چرا از توسعه دهنده بخواهیم پول را خرج کند؟ اینها احتمالاً افکار آگاهانه نیستند. آنها فقط نتیجه کمی کوری هستند. افراد غیر رانندگان ما دور از چشم هستند، بنابراین تمایل دارند تصمیم گیرندگان نیز از ذهن خود دور باشند. این نابینایی عواقبی دارد که در خیابان های ما رخ می دهد.

پیش از مرگ

یک سال بعد، چه اتفاقی می‌افتد وقتی آن بچه که از مدرسه به خانه می‌رود تصمیم می‌گیرد کنار استارباکس تاب بخورد تا یک فراپوچینو تکشاخ بگیرد؟ پس از انتظار برای همیشه برای عبور سیگنال (و احتمالاً تسلیم شدن و عبور از مقابل نور)، او به جاده آلدن به سمت استارباکس جدید می پیچد. شاسی بلندی که در Alden به سمت شمال می چرخد، شتاب می گیرد و زمان از دست رفته پس از انتظار در نور را جبران می کند. آنها بچه را روی دوچرخه نمی بینند. اخبار در مورد اینکه آیا کودک کلاه ایمنی و/یا لباس روشن به سر داشت یا خیر گزارش خواهد شد. متوجه خواهد شد که آیا راننده در صحنه مانده یا نه. به جز هرگونه سهل انگاری فاحش، تحقیقات بعدی کل موضوع را یک نامیده می شود تصادف ناگوار. نظر دهندگان فیس بوک این روزها رانندگان را محکوم می کنند یا بچه هایی را که در جاده ها سوار می شوند سرزنش می کنند.

اگر این حادثه کشنده باشد و اعتراض به اندازه کافی وجود داشته باشد، شهر با آژانس های برنامه ریزی منطقه ای تماس خواهد گرفت، که ممکن است یک مطالعه یک ساله را آغاز کند و به وزارت حمل و نقل ماساچوست برای نصب یک تابلو یا چراغ چشمک زن دیگر تکیه کند. شاید کسی پیشنهاد کند… (آه)… پرچم‌ها.