موضوع منوی غذاخوری “آتش و نمک” است – بنابراین، در طراحی داخلی، مصالح ساختمانی نیز بر اساس این موضوع انتخاب شده است. قسمت باز آشپزخانه از خاک پخته شده با آجر ساخته شده است. این اجاق از ترکیب سه نوع آجر پخته لعابدار و بدون لعاب در قالبهای مختلف ساخته شده است. کوره آجری در مجموعه‌ای از حجم‌های مرتبط به هم از سکو بیرون می‌آید. در بیرون، آجر به کف تراس تبدیل می شود و تبدیل به نیمکت های توکار می شود. آلاچیق فلزی سبک وزن چارچوبی را ایجاد می کند که اتاق های فضای باز را می سازد. از نمک به عنوان مصالح ساختمانی نیز استفاده می شود. یک بلوک بزرگ از نمک جامد روی پایه آجری به عنوان یک میز برای نمایش قرار دارد. میزهای ناهار خوری از چوب هایی ساخته شده اند که نمک زده شده اند تا رنگ و بافت منحصر به فردی را به نمایش بگذارند. کل مجموعه در یک ترکیب رنگارنگ و شاد از اتاق های مجزا در اتاق ها گرد هم آمده است.

مفهوم این پروژه مهار باستانی در فناوری است: پخت و پز با آتش به اندازه گونه ما قدیمی است، اما انجام آن در یک ساختار مدرن پیچیده – قدیمی ترین تکنیک ها را با روش های معاصر ترکیب می کند. ایده ساده و قدیمی این است که با آتش و نمک بپزید و غذا بخورید – اما این کار را با خیال راحت در یک ساختمان بزرگ با زیرساخت های تکنولوژیکی پیشرفته انجام دهید.

این پروژه از اساسی ترین قانون پایداری پیروی می کند – تا حد امکان صرفه جویی کند – بنابراین رستوران جدید به طور اساسی تا حد امکان از مصالح ساختمانی موجود در فضای موجود برای محدود کردن تخریب – کف، دیوار، وسایل روشنایی و تاسیسات فنی استفاده مجدد کرد. این پروژه همچنین از نظر اجتماعی پایدار است – رستوران قبلاً به طور یکنواخت “ظریف” بود – اما اتاق ناهار خوری جدید، روشن و باز به عمد دوباره طراحی شده است تا برای جامعه پذیرایی و جذاب تر شود. ولفسبورگ، کل جامعه را به محوطه دانشگاه دعوت می کند.