Oasis Academy South Bank در واترلو در گوشه ای متراکم از جنوب قرار دارد لندن – آنقدر متراکم که تنها فضای پیدا شده برای مدرسه در یک بلوک اداری دوباره راه اندازی شده بود. هیچ زمین بازی، زمین ورزشی، هیچ جایی برای بازی فوتبال در زمان استراحت وجود ندارد.

استیو چالک بنیانگذار Oasis Charitable Trust است، سازمانی که این مدرسه را اداره می‌کند، یکی از ۵۴ سازمانی که در سراسر انگلستان مسئول آن هستند. او اعتراف می کند که این یک محیط چالش برانگیز است.

ما در یک بلوک اداری قدیمی دهه ۱۹۶۰ هستیم. بچه ها باید در زمان استراحت در داخل خانه باشند. ما تنیس روی میز داریم اما برای ورزش های دیگر فضایی وجود ندارد. ما پارک محلی را استخدام می کنیم، اما استخدام زمین های ورزشی به صورت محلی دشوار است. هزینه زیادی دارد زیرا ما در مرکز لندن هستیم و آنها همیشه در دسترس نیستند.”

زمین اطراف آکادمی ملک گرم است. در فاصله چند قدمی، در ایستگاه Elephant & Castle، جرثقیل‌ها و حفارها یک مکان دائمی هستند و هزاران خانه شخصی گران قیمت را در زمینی که زمانی دارایی شورا بود، می‌سازند.

یکی از والدین، کتی، که دختر ۱۲ ساله‌اش – «پرانرژی، بی‌تحرک» – دانش‌آموز Oasis South Bank است، می‌گوید: «کمبود فضای بیرونی یک نقطه ضعف است، اما من از ما سپاسگزارم. یک مدرسه در این منطقه داشته باشید، زیرا تا ۱۰ سال پیش ما این کار را نداشتیم.

هزینه تحصیل در مدرسه بسیار زیاد است. چالک می‌گوید: «ما خیلی بیشتر از بچه‌هایی که می‌گیریم دور می‌زنیم.

و کتی و دخترش فضای بیرونی دارند – یک باغ مشترک برای آپارتمان و یک خانه. او می گوید: «این فقط در مورد فضا نیست، بلکه در مورد سبز نیز هست. همه این اطراف این را ندارند.»

یکی دیگر از والدین، سارا، می‌گوید که این زمینه وسیع‌تر است که اهمیت دارد: «ما خوش شانس هستیم که در نزدیکی یکی از آخرین زمین‌های بازی ماجراجویی لندن زندگی می‌کنیم، بنابراین پسرم می‌تواند بعد از مدرسه به آنجا برود، اما من در بسیاری از املاک اینجا قدم می‌زنم و می‌بینم «نه» تابلوهای بازی با توپ در همه جا. این برای من بیشتر از آنچه در مدرسه اتفاق می افتد یک مشکل است.»

چالک و تیمش مشغول جستجوی زمینی هستند که بتوانند از آنها به عنوان مزارع شهری یا فضاهای تخصصی برای “کودکانی که می شناسیم نمی توانند در کلاس درس کنار بیایند” استفاده کنند. آنها قبلاً یک مزرعه شهری در واترلو دارند.

و او نگران تصمیماتی است که مقامات محلی می گیرند. پایین‌تر از ما، یک مدرسه ابتدایی سابق وجود دارد – یک ساختمان ویکتوریایی که از هر مدرسه‌ای که امروز ساخته می‌شود، زنده‌تر خواهد بود. اگر آن را اجرا می‌کردیم، می‌توانستیم شش شکل ورود داشته باشیم – زمین‌های بازی فوق‌العاده‌ای داشت.

در عوض شورا آن را در دهه ۱۹۸۰ فروخت. اکنون آپارتمان های گران قیمتی هستند و آن زمین های بازی اکنون به باغ های خصوصی و جای پارک ماشین تبدیل شده اند. بنابراین زمانی که ما به یک مدرسه جدید در این منطقه نیاز داشتیم، تنها چیزی که مقرون به صرفه بود یک بلوک اداری بود.

او هشدار می دهد که بخش های لندن زمین کافی برای زندگی و تنفس کودکان را در اختیار ندارند.

شوراها زمین را به مسکن تبدیل می کنند اما مدارس محلی را بدون فضای کافی رها می کنند. من مدارس جدید بسیار تنگی را می بینم که در آن کارکنان به من می گویند: “شما نمی توانید یک گربه را اینجا تاب دهید”.

«مقامات محلی وقتی بیش از حد مسکن می سازند به فکر نسل بعدی نیستند. وقتی فضا از بین رفت، برای همیشه از بین می رود. کودکان برای سلامت روان خود به فضای سبز نیاز دارند و ما از این امر غفلت می کنیم تا درازمدت خود را پشیمان کنیم.