مندر خلیج ساپزورو در مرز کلمبیا و پاناما، خرچنگ آبی خشکی را می‌توان در اطراف زیرساخت‌های انسانی پیدا کرد و در گوشه‌ها و گوشه‌های سکونتگاه‌های ساحلی نقب زد. این گونه که می تواند تا ۱۵ سانتی متر رشد کند و رنگ آن از بنفش تا آبی روشن است، در این منطقه به شدت در خطر انقراض یا آسیب پذیر در نظر گرفته می شود، اگرچه می توان آن را در جاهای دیگر به عنوان مهاجم طبقه بندی کرد. این گیاه به طور سنتی در جنگل‌های مانگرو غنی منطقه زندگی می‌کرد که بسیاری از آنها اکنون شهری شده‌اند – از دست دادن زیستگاه که دانشمندان آن را عامل کاهش خرچنگ می‌دانند.
اما زمانی که دانشمندان پراکنش این گونه در اطراف خلیج Sapzurro را مطالعه کردند، با تعجب متوجه شدند که هنوز در مناطقی که پوشش گیاهی از بین رفته بود، رشد می کند: خزیدن در مراتع، مزارع موز و نارگیل، و دویدن در زیر سازه های بتنی. در حالی که گودال‌ها در مناطق شهری کمتر و کوچکتر بودند، خانه‌هایی را با موفقیت در کنار کانال‌های فاضلاب و در میان خانه‌ها ساختند.
مجموعه رو به رشدی از تحقیقات در حال جمع‌آوری داده‌هایی در مورد گونه‌هایی مانند این سخت‌پوستان – حیات وحش در معرض تهدید هستند که در فضاهای شهری در کنار انسان‌ها رشد می‌کنند.
ما اغلب فراموش می کنیم که با حیوانات زنده سروکار داریم خوزه مارین ریاسکوس، یک بوم شناس دریایی در مرکز عالی شرکت در علوم دریایی کلمبیا، که منتشر کرد مطالعه بر روی خرچنگ سرزمین آبی در آوریل ۲۰۲۴٫ «آنها منفعل نیستند، فعال هستند. اگر چیزی را تغییر دهید، آنها با تغییر دیگری پاسخ می دهند.»
این یافته‌ها همچنین این ایده دیرینه را پیچیده می‌کند که شهرها نمی‌توانند کانون حیوانات و گیاهان باشند، و اینکه حفاظت کاری است که باید در دوردست‌ها، در مکان‌های دست نخورده انجام داد.
ریاسکوس می‌گوید: «ما فرض می‌کنیم که وقتی انسان یک اکوسیستم را اصلاح می‌کند، زیستگاه تنوع زیستی از بین می‌رود. او می گوید همیشه اینطور نیست. در برخی زمینه ها، “فقط در حال تغییر است”.
بدر جاده ها، شهرها تأثیرات منفی زیادی بر حیات وحش دارند. به طور متوسط، اگر یک منطقه دارای ۱۰۰ گونه باشد، تنها ۲۵ گونه در داخل شهر و جمعیت وجود دارد می تواند تا ۹۲٪ کوچکتر از خارج از محدوده شهری اما تکه ای از حیات وحش باقی مانده شامل گونه هایی است که در واقع در شهرها بهتر از خارج از آنها عمل می کنند. این گروه می‌تواند بینش‌های مفیدی در مورد اینکه چگونه حیوانات می‌توانند – یا نه – با فضاهای انسانی سازگار شوند، ارائه دهند، اما مهم‌تر از همه، چگونه انسان‌ها می‌توانند شهرهای خود را برای سازگاری بیشتر با حیات وحش تطبیق دهند.
مطالعات نشان داده است ۶۶ گونه از ۵۲۹ گونه پرنده که در شهرها زندگی می کنند فقط در مناطق شهری یافت می شوند. در سانتو دومینگو، در جمهوری دومینیکن، طوطی های اسپانیایی را تهدید کرد جایگاه خود را در فضاهای سبز شهری و ساختمان های قدیمی حفظ کنند. در سرتاسر آمریکای شمالی، جغدهای گرد و کرکی در حال نقب زدن لانه های جدیدی در سراسر شهرها پیدا کرده اند. سه گونه کاکادو در حال انقراض در استرالیا – کاکادو سیاه بودین، کاکادو سیاه کارنابی، و کاکادو سیاه دم قرمز جنگلی – با جویدن در مزارع کاج شهری سازگار شده اند. در لندن، شاهین های شاهین نمونه هایی از درختان بلند را در ساختمان های بلند پیدا کرده اند.
می گوید: «این قطعاً چیزی است که ما نادیده گرفته ایم اریکا اسپاتسوود، یک بوم شناس شهری در Second Nature Ecology + Design در کالیفرنیا. در یک مطالعه ۲۰۲۱ او که در مجله Bioscience منتشر شد، استدلال می کند که شهرها می توانند خدمات مختلفی را برای حیات وحش اطراف انجام دهند.
اسپاتسوود می‌گوید: «ما شهرها را در مکان‌هایی ایجاد کردیم که دوست داریم، در کنار رودخانه‌ها، در امتداد ساحل، در دشت‌های آبرفتی، در پایین دره‌ها، و ترجیحات انسان با بسیاری از گونه‌ها همپوشانی دارد. این بدان معناست که شهرها نیز در نهایت دارای تنوع گسترده ای از انواع زیستگاه ها و تنوع زیادی هستند.
فضاهای شهری می توانند در طول دوره های استرس و کمبود در طبیعت پناهگاه باشند و دسترسی آسان تر به تنوع فراوانی از منابع را در طول سال فراهم کنند. و شهرها می توانند به گونه ها کمک کنند تا از تهدیداتی که حیوانات در مناظر اطراف با آن روبرو هستند فرار کنند – مانند ایجاد پناهگاه برای گرده افشان ها از آفت کش هایی که به طور سیستماتیک در سرتاسر زمین های کشاورزی پخش می شوند.
مطالعات دارند دریافت که چندین گونه مختلف از زنبورهای بومی در شهرها فراوانتر و متنوع تر از مناظر اطراف خود هستند و شهرها می تواند کانون برخی از گرده افشان ها باشد. می گوید: «زنبورها مثال خوبی هستند رابرت فرانسیساستاد اکولوژی شهری و جامعه در کینگز کالج لندن. “فصل رشد گیاهان در شهرها طولانی شده است، بنابراین گیاهان بیشتری در یک دوره طولانی تر وجود دارند و منابع واقعا خوب هستند.”
ماهی اره‌ای کوچک دندان که زمانی در آب‌های آمریکای شمالی فراوان بود، اکنون فقط در آب‌های ساحلی شهرنشین فلوریدا جنوبی رشد می‌کند. طبق یک مقاله ۲۰۲۰. و مطالعات نشان می دهد که پوسوم های دم حلقه ای غربی در خطر انقراض هستند در باغ های مسکونی پناه گرفت در سراسر استرالیا، حتی زمانی که آنها به مناطق روستایی بیشتری دسترسی دارند.
هنگامی که سازندگان برای ساختن یک استادیوم جدید برای المپیک ۲۰۰۰ برای ساختن یک استادیوم جدید در سیدنی رفتند، متوجه شدند که آب کثیف پر از قورباغه‌های زنگوله‌ای سبز و طلایی است – دوزیستانی درشت و با ظاهر کارتونی که در سراسر استرالیا در خطر انقراض هستند.
می‌گوید: «همه فکر می‌کردند این یک مکان شهری وحشتناک و تخریب‌شده است، اما معلوم شد که زیستگاهی حیاتی برای این قورباغه‌هایی است که در آن آویزان بودند.» کایلی سوانز، بوم شناس شهری در دانشگاه ملبورن.
مانند این قورباغه، برای «اکثریت قریب به اتفاق» گونه‌های در معرض تهدید که در شهرها یافت می‌شوند، شهر محدوده خانه آنهاست و انسان‌ها روی آن ساخته شده‌اند. اما این همچنین به این معنی است که شهر آخرین مکانی است که این گونه در آن جای پایی دارد – دسته ای از حیوانات که Soanes “آخرین گونه شانس” نامیده می شود– و بنابراین فضاهای شهری فرصتی حیاتی برای حفاظت و حفاظت از آنها هستند.
او می‌گوید که انجام این کار مستلزم لغو این فرضیه است که شهرها نمی‌توانند مکان‌هایی برای حفاظت باشند، و تشخیص اینکه این شهرها فرصت‌هایی را برای سرپرستی شدید مردم فراهم می‌کنند.
Soanes می گوید: «ساختن یک شهر و داشتن مکان هایی برای زندگی مردم به این معنی نیست که ما باید طبیعت و حیات وحش را از دست بدهیم – ما می توانیم هر دو را در یک مکان داشته باشیم. او به پرورش گیاهان دوستدار حیات وحش در باغ‌های خصوصی و پاشیدن زیرساخت‌های حمایت‌کننده حیات وحش، مانند جعبه‌های لانه‌سازی پرندگان، هتل‌های زنبور عسل و حوضچه‌های قورباغه در خارج از خانه‌ها و اطراف شهر اشاره می‌کند که «خطوط» بین شهری و طبیعی را محو می‌کند.
در برزیل، برنامه میمون های شهری پل‌های چوبی و طناب‌ای روی جاده‌ها ساخته است تا از برق گرفتگی میمون‌ها با چرخش روی خطوط برق جلوگیری کند. در انگلستان، تولید کنندگان محصولات ساختمانی شروع به ساخت “آجرهای سریع” کرده اند – آجرهای پلاستیکی برای لانه سازی سوئیفت ها و سقف آنها طراحی شده است ایستگاه های اتوبوس تبدیل شده اند به تکه های کوچک چمن به نام “ایستگاه زنبور عسل”.
فرانسیس که در یک منطقه مسکونی با جعبه های لانه خفاش در برخی از ساختمان ها ساخته شده است، می گوید: «این فقط شهر را با چیزهای دوستدار تنوع زیستی اشباع می کند: فضای سبز و زیرساخت های سبز. با این حال، او خاطرنشان می‌کند که هنوز خیلی زود است که بدانیم آیا این تغییرات کوچک تفاوت‌های قابل‌توجهی در جوامع حیوانی در شهرها ایجاد می‌کند، و در مقیاس کافی برای حمایت از رشد جمعیت در طول نسل‌ها و دوباره جمعیت کردن همه مناظر اطراف، «یا اگر این فقط یک تفاوت کوچک و کوچک است».
اما فرانسیس می‌گوید: «تحقیقات اخیر در مورد شهرها واقعاً درک ما از اکوسیستم‌های شهری را تغییر داده است».
بیشتر پیدا کنید پوشش عصر انقراض در اینجا، و خبرنگاران تنوع زیستی را دنبال کنید فیبی وستون و پاتریک گرینفیلد در X برای همه آخرین اخبار و ویژگی ها