زمین، به شکل مستطیل و با مورفولوژی کمی شیب دار، طراحی ساده و پیوسته ای را ایجاد می کند. بنابراین، طراحی پروپوزال شامل ایجاد یک تریبون است، گویی یک تریبون، که در آن حجم های ترکیبی برنامه مسکن در برابر مخاطب، یعنی نماهای باز، سازماندهی و چیده می شود. حجم ها به گونه ای سازماندهی شده اند که فضاهای داخلی از طریق پانل های شیشه ای بزرگ که فضای داخلی/خارجی را محدود می کنند به خارج گسترش می یابند. به این ترتیب، احساس فضا تفسیری است بین آنچه می‌توانیم از نظر فیزیکی لمس/احساس کنیم و آنچه می‌توانیم از نظر بصری از آن عبور کنیم. سازماندهی مسکن شامل شرطی کردن دسترسی به داخل زمین است. به این ترتیب، بخش اجتماعی به رابط بین خیابان و منطقه خصوصی خانه تبدیل می شود و مناطق پیاده روی را به مناطق زندگی تبدیل می کند. فضای خصوصی خانه از قرار گرفتن در معرض نور خورشید و خلوت یک فضای فرورفته در سازماندهی حجم ها برخوردار است.

به منظور شخصیت پردازی خط افق در طراحی پروژه، یک خط با بیان بر روی حجم های برنامه ای ایجاد می شود. این طرح عملکرد سقف/تیغه ای را بر عهده می گیرد که نور خورشید را پویا و کنترل می کند. مادی بودن ساخت و ساز مشخصه مکان است. چوب پنبه به عنوان یک عنصر ترکیبی در طراحی ارتفاعات به عنوان یک ماده طبیعی و هماهنگ با سبزی محیط فرض می شود.