به دلیل چالش هایی مانند توپوگرافی شیب دار و نیاز به حفظ بخشی از پوشش گیاهی اصلی، برنامه در سطوح مختلف تقسیم شده است: در طبقه همکف، گاراژ، ورودی و مناطق خصوصی قرار دارد. در طبقه پایین، یک استودیو با دسترسی مستقل از بیرون و همچنین مناطق اجتماعی و خدماتی وجود دارد. در عقب سایت، راه پله دیگری دسترسی به باغی با درختان حیاط اصلی و مناطق فنی را فراهم می کند. حجم سنجی خانه از یک بلوک نیمه مدفون بزرگ شروع می شود، که از آن پاسیوها برای ایجاد روابط بصری بین فضاها، اطمینان از نور خورشید و تهویه، بیرون می آیند، زیرا هیچ فاصله ای از مرزهای سایت وجود ندارد. در نتیجه، اگرچه فضاها از طریق این حفره‌های حیاط به هم متصل می‌شوند، دسترسی‌های مستقلی دارند و پویایی جریان‌های متنوعی را ایجاد می‌کنند. علاوه بر این، دهانه ها به عنوان قاب هایی بین صفحات مختلف طراحی شده اند که حرکات قاب بندی در داخل خانه را انجام می دهند. حجم سفید توسط تیرها و دال های آشکار قطع می شود و به طور رسمی سطوح پروژه را تقسیم می کند. خنثی بودن مواد استفاده شده توسط رنگ مختل می شود که در فلزکاری به عنوان عنصر برجسته طراحی به کار می رود.

از نمای خیابان، این اقامتگاه یک طبقه به نظر می رسد. از پشت، خود را به عنوان یک خانه دو طبقه نشان می دهد. به طرفین بسته می شود اما از داخل به سمت خود باز می شود. درست مانند رابطه فضا-زمان، پروژه با هدف تقاطع درونی و بیرونی، جامد و پوچ، درون و بیرون بود.

هنگامی که از خیابان مشاهده می شود، به نظر می رسد این اقامتگاه یک طبقه است. از پشت که دیده می شود، خانه ای دو طبقه است. خانه از طرفین بسته است اما از داخل باز می شود. مانند رابطه فضا-زمان، پروژه به دنبال تلاقی درونی و بیرونی، پر و خالی، درون و بیرون بود.