ورودی خانه دارای طرحی باز با صندلی رو به حیاط است. حیاط خانه را به دو بخش تقسیم می کند: سمت راست شامل فضاهای عمومی مانند اتاق نشیمن، فضای ناهار خوری و انباری آشپزخانه است، در حالی که سمت چپ قسمت های خصوصی با اتاق خواب و حمام را در خود جای داده است. پنجره های بزرگ در اتاق نشیمن به یک گذرگاه نیمه باز که مشرف به درختان چریش و رودخانه است گسترش می یابد. این انتخاب طراحی به ساکنین این امکان را می دهد که به طور کامل در طبیعت اطراف غوطه ور شوند. اتاق نشیمن دارای کفپوش سنگی کوتا است که جریانی بدون درز را بین فضای داخلی و خارجی فراهم می کند و در عین حال مناظر اطراف را نیز برجسته می کند. حجم و مقیاس فرم ساخته شده حس بیرون بودن را ایجاد می کند، و هدف معمار را برای دستیابی به یک احساس “زمین دار” برای خانه مزرعه به جای یک خانه تعطیلات آخر هفته معمولی تقویت می کند. سقف قوسی که با آجرکاری پوشانده شده است به فضای داخلی شخصیت می بخشد، در حالی که سقف های ساخته شده در فضاهای بیرونی با چشم انداز سبز ترکیب می شوند.

دیوارهای حیاط با ترکیبی از گچ و پوسته برنج به پایان رسیده است که روش های نوآورانه استودیو را با مواد طبیعی برجسته می کند و در نتیجه سطحی بافت دارد که پالت رنگ خاکی را تکمیل می کند. این ترکیب در کل ملک استفاده می شود. از حیاط، استخر لبه بی‌نهایت منظره‌ای بی‌وقفه از درختان سرسبز چریش را ارائه می‌دهد و تجربه بصری کلی خانه را افزایش می‌دهد. فضای اصلی حمام به دور و به سمت منظره رودخانه هدایت می‌شود، اما دوباره موزاییک‌های سبز و رنگ‌های سفالی را برای ایجاد زیبایی‌شناسی منسجم در خود جای داده است. مبلمان و لامپ‌های سفارشی و همچنین استفاده از آثار هنری سفارشی، بیشتر بر فداکاری معمار برای به نمایش گذاشتن هنر صنعت تأکید می‌کند. به طور خلاصه، طراحی معماری خانه مزرعه توسط طبیعت احاطه شده است، که منجر به خلوتگاهی جذاب می شود که زیبایی محیط طبیعی و پایداری آن را تجلیل می کند. انتخاب‌های طراحی، فضاهای بیرونی و محیط اطراف را در اولویت قرار می‌دهند و فضای زندگی را ایجاد می‌کنند که هم کاربردی و هم آرام است.

این پروژه طراحی هماهنگی با محیط طبیعی و بافت تاریخی یک سایت را در اولویت قرار می دهد. هدف معمار با ادغام ساختمان با محیط اطرافش حفظ یکپارچگی و زیبایی اکولوژیکی منظره است. این رویکرد همچنین بر اهمیت هر چیزی «محلی»، مواد و زیبایی‌شناسی طراحی، جشن گرفتن و حفاظت از میراث طبیعی منطقه تأکید می‌کند. طراحی متنی نه تنها فضاهایی را ایجاد می کند که با افرادی که از آنها استفاده می کنند طنین انداز می شود، بلکه هویت و میراث یک مکان را نیز غنی می کند.