اما دوراند وود با نوشتن در شهرک‌های قوی این بحث را مطرح می‌کند که تغییرات در مقیاس محله همیشه آن تراژدی نیست که برخی از فعالان اجتماعی می‌گویند.

دیورند وود به محله کودکی خود به عنوان مثال اشاره می کند، جایی که خانه ها به آرامی شروع به بزرگ شدن کردند تا اینکه اندازه بزرگتر تبدیل به معمول شد. اکنون، مالکان و توسعه دهندگان بیشتری در حال ساخت خانه های بزرگتر هستند که برای زندگی چند نسلی، زندگی مشترک یا اجاره فضاهای اضافی به مستاجران طراحی شده اند.

برای دوراند-وود، این تغییر پاسخی به نیازهای در حال تغییر است. در کانادا، تعداد خانوارهای چند نسلی از سال ۲۰۰۱ ۵۰ درصد افزایش یافته است. در ایالات متحده، سهم جمعیت ایالات متحده در خانه های چند نسلی بیش از دو برابر شده است، از ۷ درصد در سال ۱۹۷۱ به ۱۸ درصد در سال ۲۰۲۱٫»

دیورند وود از برنامه ریزان و دولت های محلی می خواهد که ساخت خانه های چند نسلی و همچنین ساختمان های چند خانواری در محله های جدید و موجود را تشویق کنند و نوشت: «محله ها باید اجازه تکامل و تغییر داشته باشند» تا نیازهای در حال تغییر جمعیت سالخورده را برآورده کنند.