سانتا کروز د لا سیرا در دشت های شرقی واقع شده است بولیوی، در سواحل رودخانه پیرای. این شهر که پرجمعیت ترین شهر کشور است، پیچیدگی اجتماعی و فرهنگی شدیدی را نشان می دهد که توسط پامپاها و دشت های وسیع احاطه شده است. علاوه بر این، یکی از توسعه‌یافته‌ترین شهرهای بولیوی است که شاخص شهری بالایی از توسعه پایدار دارد. این مقاله با پرداختن به اهمیت معماری جامعه، تخصیص مردمی، شخصیت شهرنشینی و مفاهیم دیگر، تاریخچه پشت سر بنای یادبود قله آمریکا را از طریق مجموعه‌ای از روایت‌ها، اسناد، نقشه‌ها و تصاویر ثبت شده توسط پینو موزی بررسی می‌کند.

+ ۸

سال‌هاست که در غرب و شرق، تثبیت حس اجتماعی در مراکز شهری مبتنی بر تصاویری است که عموماً مورد قبول جامعه است که می‌توان آن‌ها را به‌عنوان مادی، فرهنگی یا شخصیت‌محور طبقه‌بندی کرد. در غیاب عناصر مشترک معماری، هنری، میراثی یا منظری، احساس تعلق، که در ساختن هر جامعه ای اساسی است، شروع به از بین رفتن می کند و بنابراین، تعهد جمعی شهروندان به شهر خود نیز کاهش می یابد. در واقع، اعتقاد بر این است که یکی از نگران کننده ترین ضعف های فرهنگی سانتا کروز در فقدان یک عنصر مرجع شهری مستحکم نهفته است، به عنوان مثال، در میان چندین دلیل، به دلیل ویژگی “شهر جدید” آن، که اگرچه در قرن شانزدهم تأسیس شد. ، تنها پس از سال ۱۹۶۰ مقیاس شهری واقعی را به دست آورد و در دهه ۹۰ به عنوان یک شهر شناخته شد.

بنای یادبود اجلاس سران آمریکا که در ۶ دسامبر ۱۹۹۶ افتتاح شد، تنها در سه ماه برای جشن گرفتن اجلاس توسعه پایدار ساخته شد. این نشست بین آمریکائی ریاست جمهوری که در سانتا کروز د لا سیرا، به دنبال ایجاد چشم اندازی مشترک برای آینده در راستای مفاهیم توسعه پایدار، با تاکید بر سلامت، آموزش، کشاورزی و جنگلداری پایدار، شهرها و جوامع پایدار، منابع آب و مناطق ساحلی، انرژی و مواد معدنی بود. مهم‌ترین دستاورد گنجاندن جنبه‌های اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی در توسعه پایدار و همچنین اجماع بر سر منابع مالی، انتقال فناوری، مسئولیت‌ها، همکاری، تنوع زیستی و غیره بود.

از برخی منظرها، در مواجهه با چنین جامعه ناهمگون و پویایی، دشوار است که آرزوهای آنها توسط برج‌های ناقوس مذهبی باریک، خانه‌های جمهوری‌خواه رونق لاستیکی، دفتر مرکزی شرکت‌های دهه ۸۰ یا نئولیبرال‌ها بازنمایی شود. مراکز خرید. با این حال، به نظر می رسید که اجلاس سران بنای یادبود آمریکا، شرایط را برای تبدیل شدن به عنصر نماینده شهرنشینی کروسنا متمرکز می کند. معمار سوئیسی ماریو بوتا در همکاری با Luis Fernández de Córdova و Roda SRL ساخت این دو حجم را هدایت کردند که ۲۳۰۰ متر مکعب در هر برج جمع آوری می شد.

بنای یادبود واقع در بخش غربی پارک مرکزی شهری سانتا کروز، احاطه شده توسط خیابان ها و خیابان های مجاور، به دنبال ایجاد ورودی به پارک موجود بود که به عنوان یک فضای سبز حیاتی در شهر تاریخی عمل می کرد. با تجمیع دو گوشه پارک رو به شهر، اجرای دو برج چند سطحی امکان شناسایی داخل و خارج از یک پارک، تعیین حدود آن و خدمت به عنوان یک پورتال مجازی برای شهر را فراهم می کند. این ایده با اتصال حجم ها از دو ضربه پویا تقویت شد: یک کانال ۲۳ فواره آب و یک پرتو لیزر هوایی به عنوان گذر یا لنگر. علاوه بر این، جهت گیری این حجم ها به سمت شرق، امکان استفاده از آن ها را به عنوان نقاط مشاهده ای و در عین حال غنی سازی نمادهای آنها فراهم می کرد.

این بنای یادبود بدون نمایندگی هیچ سازمان خاصی و تصاحب گسترده توسط بخش‌های مختلف جامعه، ارزش‌های جهانی و منطقه‌ای را از طریق نمادهایی برجسته می‌کند که جذابیت داستانی ندارند. پیشنهاد مفهومی شامل ارائه دو جلد یا برج مجزا به نمایندگی از دو قاره آمریکا است: شمال و جنوب. از ابتدا بوتا می فهمد آمریکا به عنوان یک وحدت، به همین دلیل است که هر دو عنصر متقارن هستند. حجم ها و ارتباطات مجازی آنها بیان ظریف یک واقعیت قاره ای از “همزیستی جداگانه” بین شمال و جنوب را ارائه می دهد. به بیان استعاری، به این اشاره می شود که “اتحاد” قاره آمریکا به چیزی شکننده مانند یک کلید برق و یک شیر خاموش کننده هیدرولیک بستگی دارد.

از طریق اتصالات افقی، هدف افزایش استحکام منظره دشت‌های اطراف شهر است، در حالی که یک سری پله‌های داخلی امکان دسترسی به تراس‌هایی را فراهم می‌کنند که به عنوان دیدگاه‌هایی باز می‌شوند و مناظر عالی هم از شهر و هم به پارک ارائه می‌دهند. وجود جزئیات معماری امکان شناخت عناصر مختلف معماری سنتی سانتا کروز مانند مشبک‌های مودجار، گالری‌ها و غیره را فراهم می‌کند. سوراخ‌های موجود در حجم‌ها، بالکن‌های استعماری با مشبک‌های چوبی را تداعی می‌کند و تراس‌های مورب، اعتماد کروسنا به آینده‌ای بهتر پس از بازیابی را تداعی می‌کنند. استحکام فضایی و تجربی گوشه های هشت ضلعی طرح استعماری اصلاح شده در مرکز تاریخی.

به قول ویکتور هوگو لیمپیاس اورتیز، ماریو بوتا تشخیص می دهد که پرتگاهی هر دو قاره آمریکا را از هم جدا می کند و فراتر از ایجاد یک تمثیل سیاسی و معماری محرک و خوشایند است. دید انتقادی او در چشم‌های پرتو لیزر بیان می‌شود، که کنجکاوی هر دو قاره آمریکا برای مشاهده یکدیگر را به یاد می‌آورد، و در دهانه جانبی آن نشان‌دهنده بی‌اعتمادی به آن مشاهده مداوم است.

این برج ها که یکسان هستند و حدود ۱۰۰ متر از هم جدا شده اند، تصویری انسان نما را نشان می دهند. به سمت بالا و در کنار فضاهای فنی، شبیه سرهایی هستند که شب از آن اشعه لیزر نور به هم پیوسته اند. در طبقه همکف، دو ستون گرد در معرض دید قرار گرفته اند که حس سبکی را به سازه ها و چشم اندازهای جدید در پارک نشان می دهد. در سطح زمین، برج ها توسط یک مسیر سنگفرش شده به هم متصل می شوند که در آن ۲۳ فواره آب با یک سری فواصل منظم توزیع شده است. پوشش برج ها با آجرهای قرمز همراه با ساختار بتن مسلح قابل مشاهده حل شده است، به عنوان یک عمل صداقت مادی بین هر دو عنصر.

منبع:
– مشارکت های مجله ارتباطات و فرهنگ. “یادبود اجلاس”. پیچیدگی یک «تمثیل محبوب»، ویکتور هوگوسگوراس اورتیز.
– توسعه حل نشده بتن اکسپوز در شرق بولیوی، مائوریسیو ریکاردو رویز گارویا. دانشگاه پلی تکنیک والنسیا

این مقاله بخشی از مجموعه ArchDaily با عنوان است روایات پس از میلاد، جایی که ما داستان پشت یک پروژه انتخاب شده را به اشتراک می گذاریم و به جزئیات آن می پردازیم. هر ماه، ساخت‌وسازهای جدیدی را از سرتاسر جهان بررسی می‌کنیم و تاریخچه آن‌ها و چگونگی به وجود آمدن آن‌ها را برجسته می‌کنیم. ما همچنین با معماران، سازندگان و جامعه صحبت می کنیم تا بر تجربه شخصی آنها تأکید کنیم. مثل همیشه، در ArchDaily، از مشارکت خوانندگان خود بسیار قدردانی می کنیم. اگر فکر می کنید باید پروژه خاصی را برجسته کنیم، پیشنهادات خود را برای ما ارسال کنید.