باشگاه روستایی من در حال خشک شدن من است.

قبل از اینکه چشمان خود را بچرخانید و فکر کنید: “یک رودخانه برای من گریه کن، پسر پولدار”، صدایم را بشنو. من عضو یک باشگاه شیک کانتری هستم که ماهیانه ۵۰۰ دلار برایم هزینه دارد. این هتل دارای استخر به سبک وگاس، تئاتر، اتاق بازی، سالن بدنسازی و حتی دربان است. بعلاوه، من دو پارکینگ اختصاصی برای خود و همسرم به همراه گذرنامه مهمان نامحدود دارم.

به نظر می رسد بهشت ​​است، درست است؟ اشتباه. من نمی توانم این مکان را بپردازم، و حتی اگر بتوانم، صد راه وجود دارد که ترجیح می دهم پول را خرج کنم. با این حال، ده سال بعد من اینجا هستم – این ۷۲۰۰۰ دلار است. به سودی که می توانستم به دست بیاورم، توجه کنید، و این رقم احتمالاً دو برابر می شود. آخ.

میدونم که داری میمیری که بپرسی:

• تو برای امرار معاش چه کار می کنی؟

• حتی چقدر درآمد دارید؟

• بنابراین…چند وقت یکبار از باشگاه استفاده می کنید؟

• چرا تو دنیا فقط ترک نمی کنی؟

• در وهله اول چه چیزی باعث شد که به آن بپیوندید؟

• آیا در کودکی کسی شما را روی سرتان انداخت؟

اینها همه سوالات منصفانه است. بگذارید آن را تجزیه کنم:

قهوه ات را تف نکن، اما…من معلم مدرسه هستم. و من یک دهه است که هستم. بله، معلمی با عضویت در کلوپ کشور – خنده دار. دستمزد ماهیانه من به خانه؟ مبلغ هنگفت ۵۰۰۰ دلار ریاضی دروغ نمی گوید. عضویت من ۱۰ درصد از درآمد من را می خورد. این یک زالو مالی است.

برای شوکر دیگری آماده اید؟ من هر ۱۰ سال یک بار از باشگاه استفاده کرده ام. من به سادگی وارد صحنه نیستم. و آنها جای پارک اختصاصی? خب من ماشین ندارم…یا زن دارم. بله، می فهمم که این چقدر مسخره است.

اما صبر کنید، چیزهای بیشتری وجود دارد. من نمی توانم این باشگاه “انحصاری” را ترک کنم. سوال بعدی شما – من ذهن شما را خوانده ام – این است که چرا روی زمین اینطور نیست؟ چون اگر این کار را بکنم، مرا از شهر بیرون می کنند. این هذل گویی نیست. اگر بخواهم از این عضویت فرار کنم، باید خانه و احتمالاً شغلم را رها کنم.

غیرقانونی به نظر می رسد؟ نصف حق با شماست شهر من یک معامله مخفیانه با توسعه دهندگان این کلوپ های فانتزی دارد – هر کسی که در اینجا زندگی می کند باید متعلق به یکی باشد. از طریق یک نوع فشار ظریف تر اعمال می شود. ناگهان کسی به شما اجاره نمی دهد. این راه عالی و نه چندان قابل مشاهده برای ساکنان دارای بازو قوی است.

بنابراین، چگونه من در این آشفتگی طناب زدم؟ این باشگاه‌ها می‌دانند که اکثر افراد از پرداخت ماهیانه ۵۰۰ دلار خودداری می‌کنند. آن‌ها همچنین وقتی متوجه می‌شوند که این یک چاله پول است، مجبور می‌شوند هزاران نفر را ترک کنند. پس آنها عضویت را با خانه خود همراه کنید. من نمی توانستم این مکان را بدون پیوستن به باشگاه آنها اجاره کنم. باهوش، درسته؟

داستان دیستوپیایی یا واقعیت؟

اینجا جایی است که این داستان برای اکثر ما نزدیک به خانه است. ممکن است فضایی تخیلی داشته باشد، اما اجاره‌کنندگان در سراسر ایالات متحده هر روز با این واقعیت زندگی می‌کنند. مجتمع آپارتمانی شما؟ این باشگاه است. استخر، سالن بدنسازی و پارکینگ؟ اینها امکانات اجباری شما هستند. شما نمی توانید انصراف دهید، حتی اگر آنها را نخواهید.

چرا آنهایی از ما که هوس این تجملات را نداریم نمی توانیم در جای ساده تری زندگی کنیم؟ زیرا آن آپارتمان ها به سرعت در حال ناپدید شدن هستند و ساخت آپارتمان های جدید تقریبا غیرممکن است. بانک ها آنها را تامین مالی نمی کنندو شهرها و همسایگان بدون پارکینگ کافی و وسایل اضافی فانتزی با پروژه ها مبارزه می کنند. در جستجوی واحدهای قدیمی باقی مانده اید یا با یک رفت و آمد طاقت فرسا روبرو هستید.

بنابراین، آن ۵۰۰ دلار در ماه از کجا می آید؟ پارکینگ به تنهایی ممکن است ۲۰۰ تا ۴۰۰ دلار برای هر فضا هزینه داشته باشد، با در نظر گرفتن هزینه های ساختمان. امکانات رفاهی را هم اضافه کنید، و این حق عضویت چندان بیهوده به نظر نمی رسد.

و هی، اکثر مردم ماشین دارند. اما آنهایی از ما که این کار را نمی کنند چه می شود؟ یا آنهایی که ماشین دارند زیرا فقط می توانند زندگی دورتر و دورتر از محل کارشان را داشته باشند؟ ما به پارکینگ و استخرهای مجلل دیگران یارانه می دهیم.

این یک عضویت اجباری “کلوپ خصوصی” است که مستقیماً در اجاره بها داده می شود. دنیایی را تصور کنید که در آن هر ماشین با یک اسب، هر بلیط هواپیما شامل یک هتل مجلل، و هر قرص نان با یک وعده غذایی لذیذ می آمد. پوچ به نظر می رسد، درست است؟ با این حال، ما مجبوریم به استخرهایی که هرگز از آنها استفاده نمی کنیم یارانه بدهیم و پارکینگی که فقط برای داشتن سقف بالای سرمان به آن نیاز نداریم.

مسیر تغییر

چگونه این را حل کنیم؟ پاسخ ساده است: قراردادن مسکن با هر چیز غیرمسکنی را غیرقانونی کنید. توسعه دهندگان باید امکانات رفاهی را قیمت گذاری کنند به صورت اختیاری، با نرخ هایی که هزینه واقعی آنها را منعکس می کند. بیشتر نه هزینه های پنهان، و دیگر برای چیزهایی که نمی خواهید پول پرداخت نکنید. زمان سیستمی فرا رسیده است که در آن کسانی که خواهان تجمل هستند هزینه آن را بپردازند و سایرین از مسکن ارزان قیمت سود کنند.

این چه چیزی را تغییر می دهد؟ مطمئنا، توسعه دهندگان ممکن است در ابتدا با آن مبارزه کنند. اما در نهایت، آنها باید خود را وفق دهند. آنها آنچه در بازار است را می سازند در حقیقت خواسته ها و نیازها – مسکن ساده تر و تجمل اجباری کمتر. این تغییر در ریسک تفاوت بزرگی ایجاد خواهد کرد.

خط پایین. یافتن مکانی برای زندگی نباید یک بسته لوکس باشد. این نباید منوط به تمایل من به پرداخت هزینه برای استخر، سالن بدنسازی و پارکینگی باشد که هرگز از آن استفاده نخواهم کرد. زمان آن فرا رسیده است که این “باشگاه های کشور” اجباری را از بین ببریم و یک بازار مسکن بسازیم که در آن همه جایی برای خانه نشینی داشته باشند – بدون کارت استخر.