راه حل در این مورد شامل توسعه یک زبان معماری است که به قدیم و در عین حال آشکارا مربوط به زمان حال است. دو حرکت بزرگ به تبدیل آن به یک اقامتگاه و ادای احترام به گذشته کمک کرد. در هر دو مورد قدیمی و جدید به وضوح متمایز هستند. جایگزینی گوشه‌ای از اتاق باشگاه با پانل‌های شیشه‌ای کشویی بزرگ همراه با افزودن دو درب شیشه‌ای، ساختمان بدون نور را به یک ظرف دو طرفه برای نور تبدیل کرد. در حالی که نور خورشید را در طول روز به اعماق خانه می‌پذیرد، در شب چراغی درخشان در ساحل است که یادآور خاطره است.

سازماندهی سایت به دنبال یک پیشرفت تشریفاتی از ورود از طریق جنبه های مختلف چشم انداز تا نقطه اوج در چشم انداز بیرون از دریا است. مردم و اتومبیل ها به همان مکان می رسند، یک محوطه ورودی در بالای خانه. تردد وسایل نقلیه از این نقطه ممنوع است و عابران پیاده و مسافران از طریق سایت ادغام و فرود می آیند.

مجموعه ای از پله های سنگی یک مسیر پر پیچ و خم را مشخص می کند که به ورودی خانه منتهی می شود یا در امتداد زمین به تراس مشرف به اقیانوس ادامه می یابد. در اینجا خانه از طاقچه بیرون می آید و حتی آن قسمت هایی از خانه که شفاف نیستند با محیط ترکیب می شوند. مداخلات مدرن در هماهنگی با مداخلات سنتی ظاهر می‌شوند که هرگز متضاد نیستند. چیزی آشنا و در عین حال غیرمنتظره در آن وجود دارد. دعوت به اکتشاف و التماس اکتشاف، بیدار کردن دوباره حافظه زمانی که در زمان گم شده است.