چالش، در فرآیند طراحی مجدد یک فضای معماری از پیش موجود، بازیابی حافظه مکان و هماهنگ کردن آن با برنامه جدید است. پیشنهاد می‌شود که تقسیم‌بندی و سلسله مراتب فضاهای سه‌جانبه بر اساس یک چیدمان کلاسیک از گونه‌شناسی ویلاهای ونیزی حفظ شود. آسانسور و پله های بین طبقه همکف و طبقه اول به طور کامل حفظ می شوند و به محوری تبدیل می شوند که گردش عمودی در اطراف آن ایجاد می شود. هدف ایجاد یک محیط معاصر است که در تعادل بین گذشته و حال به ساختمان جان تازه ای می بخشد: دیوارهای محیطی اصلی با سیستم تقویت سازه ای که به طور منظم شامل قرار دادن قاب های مهاربندی فولادی در داخل دیوارهای کاذب (ضلع شمالی و جنوبی) است، همزیستی دارند. .

این پروژه یک معماری واضح و ضروری را پیشنهاد می کند که کیفیت فضایی ساختمان را افزایش می دهد. کف بتنی و سقف سطح دوم (توسعه در دهه ۱۹۶۰) تخریب، بازسازی و با ساختار فولادی سبک تر پیکربندی می شود: حجم بالای تغییر کاربری با ورق فلزی درزدار پوشیده می شود تا گفتگو بین معاصر بودن و پیش وجودی یک تراس پیشنهاد شده است که با حفاری حجم سطح دوم و سقف ایجاد شده است. این فضا می تواند به یکی از مکان های کلیدی منطقه تبدیل شود، فضایی با کیفیت واقعی برای شهروندان.

سیستم بازشوها در نمای غربی مجدداً متعادل شده است تا ترکیبی منظم‌تر شبیه به اصلی را بازیابی کند. در مورد پرداخت های داخلی، استفاده از مصالح مرتبط با سنت در نظر گرفته شده است (سنگ ویچنزا در طبقه اول و چوب در طبقه بالا برای کفپوش داخلی) و با توجه به قوانین معاصر (روکش خارجی حجم/سقف طبقه دوم) دوباره تفسیر شده است. و وسایل در ورق فلزی از پیش رنگ آمیزی شده با روکش براق