رازداری

پگی دالی-مسترناک به طور تصادفی از برنامه های وزارت حمل و نقل اوهایو (ODOT) برای گسترش ۴۷۵ بین ایالتی در تولدو، اوهایو مطلع شد. حتی اگر بین ایالتی درست از جلوی درب او می گذرد، او هرگز اطلاعیه رسمی از ODOT دریافت نکرد.

در عوض، یکی از اعضای شورا که سال ها پیش با او دوست شده بود، یک خبرنامه آژانس برای او ارسال کرد. او به‌ویژه از این که چقدر این خبرنامه مشارکت عمومی را تشویق می‌کرد، متاثر شد. به گفته دالی-مسترناک، «بیش از حد چنین است». طعنه آمیز بود، دیدن اینکه او و همسایگانش در تاریکی کامل بودند.

در هر صورت، وقتی فهمید، مصمم شد که درگیر شود. او به افسر اطلاعات عمومی ODOT نامه نوشت و پرسید (در میان چندین سؤال دیگر) چرا او و همسایگانش را در مورد این برنامه ها در تاریکی نگه داشته اند. در پاسخ، به او اطمینان داده شد که ODOT تیمی از ذینفعان را شناسایی کرده است که وظیفه آنها نمایندگی جامعه، به اشتراک گذاری به روز رسانی های محلی با تیم پروژه و ارائه ورودی در مورد عناصر پروژه است. با این حال، به دالی-مسترناک دقیقاً گفته نشد که چه کسی به عنوان یک ذینفع شناخته شده است.

بنابراین اگر من یک شهروند نگران هستم، اگر نام یا حتی مکان خاصی نداشته باشم به چه کسی مراجعه کنم؟ او می پرسد. حتی اگر می‌خواستم این پروژه به جلو برود، نمی‌دانستم با چه کسی ارتباط برقرار کنم.»

پس از ناکامی در کشف نام از سخنگویان آژانس، او یک درخواست باز کردن سوابق ارائه کرد. یک ماه بعد، او پاسخ خود را گرفت – و متوجه شد که دشواری رسیدن به این نقطه فقط نوک کوه یخ است. ابتدا، او متوجه شد که نام‌های متعددی در فهرست ذینفعان متعلق به افرادی است که یا دیگر در منطقه ساکن نبوده‌اند یا هرگز نداشته‌اند. یک خاخام سابق در کنیسه محلی علیرغم اینکه سال ها پیش نقل مکان کرده بود، در لیست ثبت شد. نمایندگان شرکت‌های مستقر در آتلانتا و شیکاگو ظاهراً تعداد صندلی‌های بیشتری در جدول نسبت به افراد محلی داشتند.

سپس، دالی-مسترناک از تعداد انگشت شماری از نام هایی که در لیست تشخیص داده بود شگفت زده شد، بنابراین آنها را فراخواند. تماس تلفنی پشت تلفن، او با تعجب مواجه شد. برخی می‌دانستند که به‌عنوان ذینفعان پروژه اولیه ODOT فهرست شده‌اند، اما این واقعیت که تعداد زیادی نگرانی او را برانگیخت. «تقریباً مثل این است که آنها گفته اند، اوه، ما باید فهرستی تهیه کنیم. بیایید صفحات زرد را باز کنیم و ببینیم چه کسی را می توانیم اضافه کنیم.» او به شوخی گفت.

دالی-مسترناک وقتی برای اولین بار در مورد سهامداران پروژه پرس و جو کرد، انتظار نداشت با این سردرگمی روبرو شود. او به دنبال راهی برای پاسخگویی برای پروژه ای بود که قرار بود جهان را درست بیرون از درب خانه اش به طور غیرقابل برگشتی متحول کند. این چیزی است که ما با آن روبرو هستیم.

مرگ

در ژانویه ۲۰۱۲، میشل موریگی نوجوان هنگام عبور از جاده فروتریج در ساکرامنتو، کالیفرنیا کشته شد. موریگی در یک گذرگاه بدون علامت بود و سعی می‌کرد از ساختمان مدرسه به ایستگاه اتوبوس برسد، پس از آموزش به دانش‌آموزان کوچک‌تر در ابتدایی مارک تواین، در مجاورت دبیرستانش. در آن زمان، پلیس ساکرامنتو گزارش داد که ماشین در مسیر خاور دور، نزدیک‌ترین خط به موریگی، توقف کرده بود تا به او اجازه عبور بدهد، اما ماشین در لاین داخلی به سمت شرق از گذرگاه عبور کرد و با او برخورد کرد. راننده دوم ادعا کرد که به دلیل توقف ماشین نتوانسته موریگی را ببیند.

مرگ موریگی جامعه را به درد آورد. ایزاک گونزالس، ساکن ساکرامنتو و بنیانگذار Slow Down Sacramento، به من گفت: «مرگ او یک اتفاق بزرگ بود. این اتفاق در یک جامعه محروم و در جاده‌ای وحشتناک رخ داد که ما اکنون آن را راهرو می‌نامیم.»

اگرچه، تنها از دست دادن همسایه نبود که گونزالس را خشمگین کرد. اینرسی شهر بود. گونزالس به یاد می آورد: “شهر نمی گفت که آنها این مشکل را تعمیر نمی کنند – بلکه این تقاطع شماره ۲۰ یا بیشتر در لیست آنها از نظر اولویت است.” و اگر سالی یک چراغ راهنمایی نصب کنند، شاید ۲۰ سال دیگر، این تقاطع شاهد تغییر خواهد بود.»

برای همه کسانی که با مرگ موریگی مواجه شدند، این غیرقابل قبول بود. و بنابراین، همکلاسی‌های او، بستگان و سازمان‌های محلی حامی عابران پیاده با هم کار کردند تا فشار را بر رهبران منتخب ساکرامنتو و آژانس‌های شهری حفظ کنند. همانطور که انتظار می رفت، آنها نه تنها با مقاومت بلکه با سکوت نسبی مواجه شدند. گونزالس به یاد می آورد، با این حال، آنها به مبارزه خود ادامه دادند و یک سال و نیم بعد، شهر و ناحیه مدرسه پول جمع آوری کردند تا بودجه چراغ راهنمایی را تامین کنند.

این بدون شک یک پیروزی بود، اما در آینده، کسانی که از جانب موریگی می‌جنگند، فقط می‌توانستند امیدوار باشند که شهر فعال باشد و نه واکنش‌پذیر. او از اول نباید می مرد. این چیزی است که ما با آن روبرو هستیم.

فریب

برد سیبلی با تاسف گفت: “من نمی توانم در طبقه پایین کاری انجام دهم.” من نمی‌توانم تلویزیون تماشا کنم، و وقتی مردم می‌آیند، خیلی می‌ترسند در طبقه اول بخوابند.»

Sibley یکی از صدها ساکن در منطقه Farmers Market District است که درست در بلوار سزار چاوز، که قبلا به عنوان بزرگراه جنوبی مرکزی در دالاس شناخته می شد، زندگی می کند. در واقع، زمانی که سیبلی برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ به این منطقه نقل مکان کرد، به یاد می آورد که نامه هایی دریافت می کرد که هنوز به نام قبلی جاده ارسال شده بود. با این حال، از آن زمان به بعد، این منطقه متراکم‌تر شده است و خرده‌فروشی‌ها، امکانات رفاهی و خانه‌ها همگی در فاصله چند قدمی قرار دارند. با این حال، به غیر از یک نام جدید، پله های جاده نه خطی از پنجره او به هیچ وجه تغییر نکرده است. او افزود: «اگر این روند ادامه پیدا کند، نمی‌دانم نمی‌توانم آن را تحمل کنم یا نه». “شاید مجبور باشم ترک کنم.”

کارن پیر، همسایه سیبلی، ساکن دالاس و مشاور املاک و مستغلات، هشدار داد: “یکی قرار است کشته شود.” همسایه دیگر، سانا سید، حرفه ای چند خط فاصله که درست در آن طرف خیابان زندگی می کند، به شوخی گفت که پیر احتمالا “رکوردهای جهانی گینس در تعداد عکس های تقاطع” را شکسته است. پیر تمام برخوردهایی را که دقیقاً بیرون از پنجره خود شاهد بود، مستند می کند و آنها را به مقامات محلی خود منتقل می کند به این امید که شهر واقعاً این بزرگراه را به بلواری که او در آن خریده تبدیل کند. او گفت: «این یک اتفاق هفتگی است.

پیر حاضر است هر چقدر که طول بکشد تا بلواری که به او وعده داده شده بود صبر کند. او فقط یک مایل دورتر از جایی که اکنون زندگی می‌کند به دنیا آمد و اولین قرار ملاقاتش با همسرش در بازار کشاورز بود. سرمایه گذاری او در محله ارزش احساسی زیادی دارد.

“من نمی خواهم ترک کنم. من می خواهم ببینم که این بهتر می شود و می خواهم بتوانم بگویم: “هی، من کمک کردم تا این کار انجام شود.” “اما من می خواهم ببینم انجام شده است.”

به آنها قول بلوار داده شده بود. چیزی که آنها به دست آوردند یک بزرگراه بود. این چیزی است که ما با آن روبرو هستیم.

این چیزی است که ما در برابر آن هستیم

این عکس‌ها بخشی از گزارش‌هایی است که در سال گذشته برای Strong Towns انجام داده‌ام. آنها به وضوح مخاطرات طرفداران و اولویت‌های منحرف مکان‌های ما را نشان می‌دهند که در جاده‌های مرگبار و الگوی توسعه‌ای که ما را از رفاه دور نگه می‌دارد، دو برابر می‌شود.

اینها داستانهای جنبش شماست، و از طریق حمایت شماست که میتوانم آنها را بازگو کنم. علاوه بر این، با حمایت شما آنها در حال ورود به جریان اصلی هستند. وال استریت ژورنال در اوایل ماه مه گزارشی را در مورد افزایش قیمت گزارش داد. واشنگتن پست در ماه مارس به دنبال مقاله ای از نیویورک تایمز که از شهرها به عنوان «آسفالت غرق شده» نام می برد، از خوانندگان خود خواست که در مورد پارکینگ ها تجدید نظر کنند. امروزه گسترش بزرگراه ها به طور معمول در نشریات بزرگ بد دهن می شود و مسکن افزایشی در حال رنسانس است.

با ورود ایده‌های شهر قوی به جریان اصلی، چیزی را به یاد دنیل هریگز می‌اندازم که در سال ۲۰۱۹ نوشته بود: «اگر ما برنده شویم، واقعاً پیروزی، شما در مورد آن نخواهید شنید – زیرا اکثریت عظیمی از تغییراتی که تولید می کنیم به هیچ وجه به ما نسبت داده نخواهد شد. در فرهنگ گسترده‌تر گنجانده خواهد شد.»

در سال ۲۰۲۴، به نظر می رسد که ما به آرامی اما مطمئناً برنده می شویم. اما دلیل خوبی برای محتاط بودن وجود دارد، حتی زمانی که سوار این موج می شویم.

هریگز هشدار می دهد: “اگر نام “شهرهای قوی” ۱۰ برابر امروز بر سر زبان ها باشد، اما همان نوع سرمایه گذاری های بد هنوز با همان فرکانس امروز انجام می شود، این یک شکست خواهد بود.” “اگر افرادی که می گویند با ما موافق هستند نمی توانند تحلیل ما را در کار واقعی خود به کار ببرند – به دلیل اینکه موانع سازمانی خیلی زیاد هستند یا به دلیل اینکه فرصت ها را نمی بینند – این یک شکست است.”

حمایت شما نه تنها تضمین می‌کند که ما وسیله‌ای برای داستان‌گویی باقی می‌مانیم، بلکه این داستان‌ها سوزن را در مسیر درست حرکت می‌دهند. شما می دانید که ما با چه چیزی روبرو هستیم.