چاک ولف دیدگاهی ارائه می دهد که چگونه جزیره مرسر، واشنگتن – شهری کوچک و سرسبز بین سیاتل و بلوو – اخیراً کمیسیون برنامه ریزی شهر را به روشی که مسلماً در تضاد است تشکیل داده است. پویایی تصمیم گیری مبتنی بر جامعه، کاهش عضویت محلی و جایگزینی متخصصان حقوق بگیر که در خارج از شهر زندگی می کنند.

این تغییر همچنین نگرانی هایی را در میان برخی از اعضای شورا و ساکنان در مورد پیامدهای جایگزینی ساکنان با افراد غیر ساکن و پزشکان حقوق بگیر برای تصمیم گیری در جامعه ایجاد کرد. طومار، شهادت و نامه‌هایی در مخالفت بر رویکرد بی‌سابقه‌ای در منطقه Puget Sound تأکید کرد.

علاوه بر این، ولف اشاره می کند که کمیسیون های برنامه ریزی جایگاهی برجسته در تاریخ آمریکا دارند. ویژگی بارز آنها ترکیب پایه آنها بود – شکل اولیه ای از خلق مشترک، پلی بین دولت و شهروندان

او سه نگرانی را مطرح کرد:

آیا مشارکت پزشکان غیر مقیم منجر به تصمیماتی خواهد شد که نماینده جامعه نیست؟

آیا اقدام شورا باعث تضعیف احساس مالکیت و مسئولیت مدنی ساکنان برای برنامه ریزی جامعه خواهد شد؟

به طور مشابه، آیا ارتباط کمیسیون با جامعه محلی و نیازهای متنی آن قطع خواهد شد و اثربخشی و فراگیری را به خطر می اندازد؟

او نتیجه می گیرد که شهر باید به حفظ خرد ساکنین طولانی مدت و به حداکثر رساندن مشارکت مدنی توجه داشته باشد:

در حالی که این اشکال مشارکت اغلب توسط قوانین ایالتی و قوانین محلی اجباری می‌شوند، اما باید بیشتر از خدمات لبی و بیشتر شبیه خلق مشترک باشند.