با گذشت زمان، آپارتمان‌های موقت دائمی شدند و نیازهای فضایی منجر به پیدایش شیشه‌ها و آلومینیم‌هایی شد که ساختمان را مخدوش کرد و شخصیت بیشتری را به محله تحمیل کرد. این پیشنهاد از طریق کاوش در فضاهای مینیمال به دنبال بازنگری در ارزش هر فضا در گونه شناسی معاصر T1، امتیاز دادن به فضاهای اجتماعی و رابطه آنها با منظر است. تخریب مارکیز موجود و تعریف مجدد دهانه های بیرونی، ساخته شده با سطوح لعاب بزرگ، تداوم فضایی بین داخلی و خارجی را تضمین می کند، اجازه می دهد فضای بیرونی را به داخل گسترش دهد و تراس بزرگی را مشرف به دریا ایجاد کند. فضای داخلی آپارتمان موجود با هال ورودی، حمام با وان و بیت، اتاق خواب سخاوتمندانه و کمد به طور کامل تخریب شد. دستگاه جدیدی در نجاری طراحی شده است که به آن اجازه می دهد تا هر عملکرد را به روشی آزاد و باز تعریف کند و با استفاده از پانل های پارتیشن چوبی بزرگ، فضا را منحصر به فرد، روان و انعطاف پذیر کند. تجربه ورودی خانه در حال حاضر منحصراً تحت سلطه حضور دریا است. یکی وارد اتاق نشیمن بزرگ می شود که آشپزخانه در سمت چپ و فضای ذخیره سازی و تجهیزات بزرگتر در سمت راست قرار دارد.

آشپزخانه یک فضای باز و کوچک است که در آن هر وسیله در یک هندسه دقیق جای دقیق خود را اشغال می کند که همه عملکردهای ضروری را برای استفاده روزانه تضمین می کند. در مرحله بعد اتاق خواب در سمت چپ کشف می شود که به صورت طاقچه ای مشرف به دریا طراحی شده است. در اینجا، فضا برای دسترسی به تخت، کمد لباس و حمام کاملا ضروری است. در پی این بود که اتاق نشیمن و بالکن فضایی پیوسته باشد که امکان استفاده های مختلف را با توجه به آب و هوا فراهم کند. این گسترش فضایی با پوشش سیمانی کف، که در سرتاسر خانه، داخل و خارج رایج است، تقویت می‌شود. اتاق نشیمن فضای مرکزی کل مجموعه است و ارتباط مستقیمی با بقیه خانه دارد. وجود پانل های پارتیشن بزرگ و همچنین سطوح بزرگ لعاب خارجی، به طور موقت به تقسیم پیوستگی بین فضاها کمک می کند. از بالکن می توان دریا و رودخانه را در ۱۸۰ درجه دید. در روزهای صاف، منظره در امتداد ساحل تا Cabo Espichel گسترش می یابد. پرده های آفتابگیر آپارتمان را در برابر نور مستقیم خورشید محافظت می کند و در روزهای گرم محیطی خنک را فراهم می کند و دسترسی به منظره را تضمین می کند.