این رویداد با مشارکت London Living Streets و به ریاست Katja Stille از UDG اجرا می‌شود.

دیوید هریسون از Living Streets با مروری تاریخی بر پیاده‌روی در لندن شروع کرد و اشاره کرد که در دهه ۱۸۵۰ روزانه ۴۰۰۰۰۰ نفر در شهر قدم می‌زدند یا خارج می‌شدند. اما ورود خودروی موتوری در اواخر قرن نوید شروع یک کاهش گسترده در راه رفتن بود. امروزه، Living Streets در تلاش است تا سفرهای پیاده‌روی خود را در مرکز لندن از طریق شبکه پیاده‌روی مرکزی لندن افزایش دهد. دیوید این شبکه را «مسیرهای قرمز برای عابران پیاده» توصیف کرد: خیابان‌هایی که ساکت‌تر، با شخصیت هستند و پیاده‌روی را لذت می‌برند.

کریس مارتین (جنبش شهری) نیز به لذت اشاره کرد و بر لزوم جذاب کردن پیاده روی برای همه تأکید کرد. کریس مشکل عبور از خیابان ها را مشخص کرد و خواستار طراحی برای امکان عبور خود به خود شد. ابزارهای عملی برای انجام این کار عبارتند از موقعیت یابی بهتر و طراحی گذرگاه ها، میانه ها، مسیرهای پیاده پیوسته و سازه های گوشه.

زنان را می توان از راه رفتن منع کرد زیرا نیازهای خاص آنها در برنامه ریزی و طراحی در نظر گرفته نمی شود. چیزی که سارا پری (دانشگاه لیدز بکت، در زیر) در ارائه خود توضیح داد. او خواستار رویکردی فمینیستی در راه رفتن شد و به پروژه‌های نمونه در اومئو، مالمو و وین اشاره کرد که طرح‌های برابر جنسیتی بیشتری ارائه کردند.

مایک گرن (خیابان های زندگی) سه مرحله عبور از جاده ها را بررسی کرد – نیاز به عبور، شروع به عبور، و در واقع عبور – که همه آنها بسته به فردی که از آن عبور می کند متفاوت است. او توضیح داد که چگونه بیشتر گذرگاه ها در خیابان های محله به صورت غیررسمی انجام می شود و مردم به ندرت از خطوط میل منحرف می شوند. سرعت، حجم و ترکیب خودرو باید برای پشتیبانی از گذرگاه‌های غیررسمی مدیریت شود. زمان حیاتی است. یک بزرگسال برای عبور از ترافیک به فاصله ۶ تا ۱۰ ثانیه ای نیاز دارد و بیش از ۳۰ ثانیه منتظر می ماند تا شکاف ظاهر شود.

ما اغلب کوتاه‌ترین مسیر ممکن را برای رسیدن به مقاصد طی می‌کنیم که توسط Google Maps هدایت می‌شوند، اما این می‌تواند کمترین خوشایند یا جالب باشد. پیتر موری (معماری جدید لندن) تجربه خود را از نقشه برداری و پیاده روی یک مسیر جایگزین و عمدتاً بدون ترافیک از چانسری لین به آلدگیت توضیح داد. قدم زدن او در میان کوچه‌ها و فضاهای عمومی متعدد ترکیب منحصربه‌فرد اسکوئر مایل از شخصیت تاریخی و معاصر را جشن گرفت.

در نهایت، برایان دیگان (جنبش شهری) در مورد راه حل های عملی برای چالش ها هنگام عبور از تقاطع های علامت دار صحبت کرد. با استفاده از مطالعات موردی از منچستر و جاهای دیگر، او سه مسئله رایج – عدم دعوت به عبور، عبورهای مبهم و خطوط تمایل برآورده نشده – را بررسی کرد و چگونگی حل آنها را توضیح داد. تغییرات برنامه ریزی شده در کد بزرگراه با این امید که از تلاش های طراحان برای پیاده روی بیشتر شهرها حمایت کند، مورد توجه قرار گرفت.

ریچارد کرپسلی، طراح شهری، شهرسازی AR