در دوران کودکی در اوایل دهه ۱۹۵۰، یکی از قهرمانان ادبی من ورزشکار بزرگ آلف تاپر بود که هر هفته در مجله روور ظاهر می شد. او یک مایل دونده از طبقه کارگر بود که رژیم غذایی او عمدتاً ماهی و چیپس بود. او به عنوان جوشکار در طاق راه آهن کار می کرد و گاهی قبل از مسابقه نیز در آنجا می خوابید. از آن زمان به طاق های راه آهن و تجارت هایی که در آنها یافت می شود علاقه مند شدم. من به عنوان یک دانشگاهی، اکنون از ساختمان آنها به عنوان معماری انگلی یاد می کنم.

البته شرکت های راه آهن قرن نوزدهم قصد نداشتند فضایی برای کسب و کار فراهم کنند. ساخت یک راهرو روی طاق های آجری تنها وسیله ای بود که قطار را از نظر اقتصادی از A به B رساند. فضا فقط یک محصول جانبی بود. اما ظاهرا در حال حاضر حدود ۴۵۰۰ کسب و کار در کشور در طاق کار می کنند. مالک تمام این مشاغل شبکه ریل است که قصد دارد تمام زمین های خود را به یک توسعه دهنده تجاری بزرگ بفروشد و درآمد حاصل از آن را در راه آهن سرمایه گذاری کند. به نظر می رسد برای افزایش ارزش زمین آن قبل از فروش، اجاره بها افزایش می یابد.

گروهی از مستاجران به نام نگهبانان طاق‌ها علیه پیشنهاد فروش کمپین مبارزه می‌کنند. آنها بر این باورند که برخی افزایش اجاره بها تا ۳۵۰ درصد افزایش می یابد. شبکه ریل این موضوع را تکذیب می کند و مدعی است که اکثریت افزایش اجاره بها زیر ۱۰ درصد است. با این حال، یکی از نگهبانان، که تجارتی را در یک طاق در شرق لندن اداره می‌کند، به من می‌گوید که با افزایش ۳۵۰ درصدی اجاره‌بها مواجه شده‌اند که توانسته‌اند آن را تا ۱۰۰ درصد کاهش دهند. تنها دو برابر شدن اجاره بها

طاق‌های راه‌آهن نمونه‌ای کلاسیک از گفته جین جاکوبز است که در حالی که ایده‌های قدیمی گاهی اوقات می‌توانند از ساختمان‌های جدید استفاده کنند، ایده‌های جدید باید از ساختمان‌های قدیمی استفاده کنند. تصویر آشنای یک قوس‌نشین، مربوط به یک تجارت سودمند مانند جوشکار آلف تاپر یا یک کارگاه تعمیر خودرو است. اما طاق‌ها همچنین بسیاری از کارآفرینان جوان را در خود جای می‌دهد که مبلمان، آبجو درست می‌کنند، کافه‌ها راه‌اندازی می‌کنند، وب‌سایت‌ها طراحی می‌کنند و غیره. آنها می توانند مشاغل کوچک خود را راه اندازی کنند زیرا فضا ارزان است. یکی از چهار شرط جیکوبز برای تنوع، عرضه کافی ساختمان‌های قدیمی است، واقعیتی که اغلب توسط سیاستمداران و برنامه‌ریزان شهری درک نمی‌شود، برای آنها ساختمان‌های جدید گران‌تر، که اغلب جابجایی ساختمان‌های قدیمی قابل استفاده می‌شوند، جایگاه و اولویت بیشتری دارند.

Digbeth بیرمنگام، که توسط سه راه‌آهن مجزا پوشیده شده است، محله‌ای با نسبت نسبتاً بالایی از مشاغل در طاق‌های راه آهن است. آنها به تنوع در مقیاس کوچک کمک می کنند که کیفیت مشخصه Digbeth است، کنار هم قرار گرفتن اغلب غافلگیرکننده از کاربردها و فعالیت ها. در پاساژ شاو، در زیر ایستگاه خیابان مور و در فاصله‌ای کوتاه از جایی که قطارهای پرسرعت دو (HS2) از لندن از سال ۲۰۲۶ به سرعت متوقف می‌شوند، می‌توانید Motormech Limited را پیدا کنید، یک کارگاه تعمیر خودرو که دو طاق را اشغال می‌کند. در طاق بعدی، کیلدر، یک بار و کافه سیاه و سفید قرار دارد. دربغل همبرگرهای معروف مردان پتی اصل هستند. آنها در کلوپ ناهار خوری دیگبث که در طاق دیگری در نیم مایلی پایین تر از خط قرار دارد، از غذاهای خیابانی هستند. بعدی یک «عرصه بازی جهانی» است، هر چه که باشد، در طاقی که چندی پیش کلیسا را ​​در خود جای داده بود.

این نوع تنوع چیزی است که شهرها برای آن هستند و باید مورد گرامیداشت و ارزشگذاری قرار گیرند. در اینجا به طور طبیعی از طریق سرمایه گذاری افزایشی رشد کرده است. اما اگر برنامه‌های شبکه ریل برای افزایش اجاره‌بها و فروش به یک اپراتور بزرگ تجاری انجام شود، تنوع جذاب دیگ‌بث و مناطق مشابه در معرض تهدید قرار خواهد گرفت. برنامه‌های Network Rail در کنار یک تهدید بزرگ‌تر برای تنوع Digbeth است که ورود پایانه HS2 در خیابان Curzon است. ارزش زمین و ساختمان در انتظار افزایش است و خطر این است که دیگبث بخشی از یک مرکز شهر به طور فزاینده ای همگن شود، هم در مقیاس ساختمانی و هم در کاربری های زمین. منطقه حفاظت‌شده‌ای است که ساختمان‌های قدیمی آن بدون تصویب برنامه‌ریزی قابل تخریب نیست و طرح مدیریت آن هم اکنون در شورای شهر در حال بازنویسی است. در اینجا یک کار دشوار اما حیاتی وجود دارد: اطمینان از سرمایه گذاری در محله، اما به گونه ای که مقیاس و تنوع آن حفظ شود و از بین نرود.