طرحی برای تادموردن: توماس شارپ و شورای شهر تادموردن، ۱۹۴۶

چرا من ازش خوشم میاد…

در اولین کارم پس از فارغ التحصیلی، برای یک مشاور برنامه ریزی و طراحی کوچک با پروژه ای در تادموردن، یورکشایر غربی کار می کردم. من قبلاً هرگز به تادموردن نرفته بودم، اما بلافاصله متوجه شدم که به شهر کوچک آسیاب واقع در دره کالدر کشیده شده‌ام. چند ماه بعد، در یک کتابفروشی دست دوم، متوجه شدم که در سال ۱۹۴۵ شورای شهر تادموردن، شهرساز توماس شارپ را برای اجرای طرحی برای مرکز شهر خود استخدام کرده بود و این طرح را به صورت محلی «منتشر کرده بود». شارپ یک مشاور برنامه ریزی کوچک را اداره کرد (در واقع یکی از اولین شرکت هایی بود که از عنوان مشاور برنامه ریزی شهری استفاده کرد). او شاید بیشتر به خاطر برنامه‌های پس از جنگش برای Exeter و Durham و کتاب معروف Pelican از سال ۱۹۴۰ به نام برنامه‌ریزی شهر شناخته می‌شود. طرح Todmorden با بسیاری از طرح هایی که توسط شارپ تهیه شده بود، متفاوت بود، یعنی برخورد با ضربه موتور یا بازسازی یک منطقه پس از آسیب سنگین بمب در طول Blitz. تمرکز بر این بود که چگونه شهر بتواند خود را دوباره اختراع کند. این طرح هرگز محقق نشد – برخی ممکن است آن را به عنوان یک چیز خوب و کاملا رادیکال بدانند – اما ایده ها و اهداف پشت تولید آن برای تمرین کننده جالب است.

چرا مهم است…

من اخیراً هنگام تهیه یک سند برنامه ریزی برای یک شهر با اندازه مشابه، این طرح را دوباره کشف کردم. من در تلاش بودم راهی پیدا کنم تا سیاست برنامه ریزی را جذاب و جذاب کنم. طرح Todmorden توسط رهبران جامعه محلی و کسب و کار به همان شیوه پروژه ما هدایت شد. در حالی که تصاویر، گرافیک‌ها و پلان‌ها به سبکی نشان‌دهنده شارپ هستند – سه رنگ موثر مشکی، قرمز و آبی – طرح اصلی فضایی زیربنایی در طرح تادموردن برجسته بود. این طرح به دنبال ارائه یک چارچوب فیزیکی یا طرح جامع برای پرداختن به برخی از مسائل بزرگی بود که بر تادموردن در دوره بلافاصله پس از جنگ تأثیر گذاشت: ترافیک، میراث و رکود اقتصادی. ما هنوز همان بحث‌هایی را داریم که طرح تادموردن در سال ۱۹۴۵ با آن دست و پنجه نرم کرد. اخیراً رویکرد سیستم برنامه‌ریزی این بوده است که از طریق سیاست‌هایی با یک عنصر فضایی محدود با آن‌ها مقابله کند. با این حال، طرح تادموردن نقشی را که یک طرح جامع مبتنی بر جامعه و فضایی مثبت می‌تواند در یک سند برنامه‌ریزی داشته باشد، نه تنها تکیه بر سیاست‌های فضایی مبهم، برجسته می‌کند. همچنین به من یادآوری کرد که طرح های جامع فقط برای مراکز شهر یا توسعه شهری نیست. حتی به عنوان بخشی از کوچکترین پروژه برنامه ریزی جایی برای آنها وجود دارد.