شهر ناصره که به عنوان یک روستا متولد شده است، نمونه ای منحصر به فرد از تداوم فرهنگ عرب در کشور کنونی اسرائیل است. با در نظر گرفتن خطرات گردشگری شهری قوی و استفاده از همه فرصت‌های گردشگری مذهبی، ایده پایان‌نامه من که در زمان اقامت من به عنوان دانشجوی تبادلی در آکادمی بزالل در اورشلیم متولد شد، صلاحیت مجدد شهر را از طریق پیشنهاد می‌کند. یک سیستم نور یکپارچه مجدد از شریان اصلی (خیابان پائولوس هاشیشی) و مداخلات ریزمعماری (برج های بادگیر، اتاق های شهری و غیره) که بر روی یک شبکه شهری جدید قرار داده شده است.
که در پایان نامه من این یک روستای عربی است داستان شهر ناصره در جلیل را روایت می کند و توسعه احتمالی آن در آینده را پیشنهاد می کند. پس از اقامت شش ماهه ام در شهر اورشلیم، توانستم ببینم که چگونه در سرزمین های اسرائیل گروه های قومی و مذهبی به خوبی تعریف شده اند و حضور آنها محدود به مناطق خاصی از شهر است. اورشلیم در واقع موفق ترین همزیستی بین اعراب و مردم اسرائیل است.
در ناصره ما اصلاً نمی‌توانیم چنین اتفاقی را ببینیم. تعلق واقعی آن به کشور اسرائیل، علیرغم اینکه در عملیات دکل در ژوئیه ۱۹۴۸ سناریوی مقاومت اسرائیل علیه لبنان بود، همیشه بحث برانگیز بوده است.
در حال حاضر شهروندان ناصره منحصراً از قومیت عرب هستند. در عوض، همه یهودیان در شهر اقماری ناصره ایلیت متمرکز شده اند: یک باغ شهر در چند کیلومتری موضوع مورد تجزیه و تحلیل من.
ناصره علیرغم تاریخ پرآشوب خود که به رویدادهای قومی-سیاسی مرتبط است، ویژگی مقصد مذهبی خود را برای تمام زیارت هایی که به سرزمین های مقدس علاقه مند هستند، حفظ کرده است. با این حال، جریان های توریستی که از این شهر کوچک تنها ۱۴ کیلومتر مربع می گذرد، عظیم و سوء مدیریت هستند. این پدیده در نهایت بر هویت مردمی خارج از بافت سیاسی-اداری اسرائیل تأثیر منفی می گذارد. این یک روستای عربی است که به این مشکل نگاه می کند و راه حلی ممکن را از نظر معماری و شهرسازی پیشنهاد می کند.
درگیری‌های سال‌های ۱۹۵۶، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳ درها را به روی تراژدی به اصطلاح «سرزمین‌های اشغالی» باز کرد: بلندی‌های جولان، نوار غزه و کرانه باختری، که به اردوگاه‌های چریکی دائمی تبدیل شدند. در سال ۱۹۴۹، در پی ناآرامی های ناشی از اعلام دولت جدید، تقریباً یک میلیون فلسطینی از سرزمین خود اخراج شدند.
جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷ که شاهد برتری نیروهای اسرائیلی در حملات مصر و دیگر کشورهای عربی بود، یک بار دیگر مرزهای کشور اسرائیل را تغییر داد. مرزهای سرزمین های اشغالی هنوز به نظر ما اصلاً سفت یا ثابت نیست. برعکس، آنها الاستیک هستند و دائماً در حال تغییر هستند. مرز خطی، که انتزاعی نقشه‌برداری از مفهوم فضایی مرتبط با دولت-ملت است، در اینجا به این موارد ترجمه می‌شود: دیوارهای جداکننده، ایست‌های بازرسی، موانع، بسته‌های اضطراری، مناطق محصور شده برای غیرنظامیان، مناطق امنیتی ویژه، مناطق استریل. این مناطق مرزی پویا، جاری و جاری هستند، آنها با غافلگیری خزنده پیشروی می کنند و روستاها و جاده های فلسطینی را احاطه می کنند. حتی گاهی دیوارهایی پیدا می‌کردند و به خانه‌های فلسطینی‌ها نفوذ می‌کردند. جغرافیای آنارشیستی مرزی شکلی در دگرگونی و تکامل مستمر دارد که به مناسبت هر تغییر سیاسی بازطراحی و مرتب شده است. یکی از مهم ترین راهبردها برای پنهان کردن سیاست های اسرائیل در سرزمین های اشغالی مبتنی بر اصطلاحات است. ثروت خارق‌العاده اصطلاحات شهرک‌سازی، به زبان عبری، پس از سال ۱۹۶۷ به طور فعال برای پوشاندن مرزهای بین اسرائیل و مناطق اشغالی مورد استفاده قرار گرفت و به عنوان نوعی جعل معنایی پیچیده عمل کرد. بنابراین، درگیری اسرائیل و فلسطین از نظر فضا بسیار جالب است، زیرا کل فرآیند استعمار خود به دو اقدام برنامه ریزی استراتژیک مکمل پاسخ می دهد: تخریب و ساخت و ساز.
مناطق اسرائیل و سرزمین های فلسطینی
تضاد سرزمینی در سرزمین مقدس همه اصول حاکمیتی مکان ها را مجدداً فرموله کرده است. هنگامی که دولت اسرائیل در ۱۴ مه ۱۹۴۸ مستقل اعلام شد، سیاست متناقضی از استعمار زدایی عمدتاً توسط بریتانیای کبیر و فرانسه وجود داشت. فلسطین هرگز از استقلال برخوردار نبود: بخش اول امپراتوری عثمانی و بلافاصله پس از جنگ جهانی اول، منطقه جنوبی تحت حکومت فرانسه-انگلیس قرار گرفت. معاهدات ورسای، فلسطین را به الحمایه بریتانیا اختصاص داد که هرگز استقلال را به یهودیان و اعراب واگذار نخواهد کرد.
برای محدود کردن برتری یهودیان و عدم شکستن اتحاد با کشورهای اسلامی، مهاجرت یهودیان در آغاز جنگ جهانی دوم به ۷۵۰۰۰ نفر محدود شد. پس از پایان جنگ، موج عاطفی هولوکاست و نیاز یهودیان به تعلق به مکان های تاریخ آن باعث شد که دیگر مانعی برای مهاجرت به فلسطین وجود نداشته باشد. در ماه مه ۱۹۴۸، بریتانیای کبیر در سازمان ملل خروج از کشور بریتانیایی فلسطین را اعلام کرد و در نوامبر همان سال، مجمع سازمان ملل متحد پیشنهاد تقسیم این منطقه به دو منطقه را داد که مقرر شد منطقه نقب به یهودیان واگذار شود. مردم. کشورهای عربی به آن رای منفی دادند.
زمانی که نیروهای بریتانیایی خاورمیانه را ترک کردند، یک سال بعد، دولت اسرائیل اعلام شد.
ایجاد دولتی مبتنی بر دلایل مذهبی و نژادی واکنش نیروهای عرب فلسطینی را برانگیخت و بدین ترتیب یک فصل نظامی جدید و پایان ناپذیر آغاز شد.
پروژه
مداخله شهرسازی شهر ناصره حول سه موضوع اصلی می چرخد. با شروع توسعه سیستم کلانشهری سبک در خیابان پائولوس هاشیشی، به طراحی دو سر (ترمینال شمال و ترمینال جنوبی) ادامه می دهیم. برای اینکه بتوانیم در مداخله کل سیستم شهری ناصره را درک کنیم، یک شبکه شهری چهار گوش بر روی کل شهر راه اندازی شده است که در تقاطع های آن عناصر ریزمعماری مانند برج های باد، اتاق های شهری و برای نماز اسلامی قرار گرفته اند، بنابراین ارائه می شود. خدمات نه تنها برای گردشگران، بلکه برای کسانی که در این مکان ها زندگی می کنند.
این پروژه ای است که نه تنها توسط مکان ها و معماری بلکه توسط مردم انجام می شود، درام ناشی از جستجوی مکانی است که می توانید به آن تعلق داشته باشید. انسان به عنوان دلیلی قبل از معماری در جست و جوی ضروری خود برای روابط فیزیکی با زمین و در میل به مکان.
عنوان پایان نامه: این یک روستای عرب است | پروژه ای برای ناصره
نام: امانولا شیرونه
دانشگاه: دانشگاه IUAV ونیز