رشد سریع جمعیت، مهاجرت روستا به شهر و اشغال مناطق آسیب‌پذیر از ویژگی‌های قدرتمند برای افزایش سکونتگاه‌های غیررسمی است. عمدتاً سکونتگاه‌های غیررسمی با استانداردهای اجتماعی-اقتصادی، فقر و کمبود زیرساخت‌ها تعریف شده‌اند. با این حال، تحقیقات کمی برای درک اکوسیستم ها، زمینه ها و پیامدهای سکونت در آن محیط ها وجود دارد. این شیوه شهرنشینی خود به خودی عموماً آسیب‌پذیرترین مکان‌های شهرها یا مناطق با «زمین‌شناسی بد» را اشغال کرده است، که معمولاً در مناطق مستعد خطرات زیست‌محیطی مانند سیل آب‌های زیرزمینی، فرونشست‌ها و رانش زمین قرار دارند (دیویس ۲۰۰۶: ۱۲۱). به همین دلیل، مردمی که در سکونتگاه‌های غیررسمی زندگی می‌کنند باید بیاموزند که چگونه با آسیب‌پذیری‌های زیست‌محیطی خود مانند باتلاق‌ها، دشت‌های سیلابی و حاشیه رودخانه‌ها که همگی زمین‌های مرطوب و مستعد سیلاب‌های زیرزمینی هستند، زندگی کنند. کوه های زباله، که زمین های زباله آسیب پذیر در برابر فرونشست هستند. و دامنه های ناپایدار و شیب های تند به عنوان زمین های شیب دار مستعد لغزش طبقه بندی می شوند.