من اخیراً در یک پانل بودم که پیشنهاد توسعه توسط دانشگاه کالج بیرمنگام را بررسی کرد. علاوه بر تخریب قابل توجه ساختمان‌های قدیمی در یک منطقه حفاظت‌شده، و جایگزینی آنها با ساختمان‌های جدید، پیشنهاد شد که مالکیت خیابانی را که بین ساختمان‌ها قرار دارد در اختیار بگیرد. خیابان دارای دروازه است و فقط برای دسترسی به دانشگاه در ساعات آموزشی باز است.

خصوصی‌سازی فضای عمومی پدیده‌ای مدرن است که امروزه بسیار آشناست، اگرچه معمولاً در توسعه‌های خرده‌فروشی و اداری نسبت به دانشگاه‌ها. نگرش من نسبت به آن این است که تقریباً همیشه مایه تاسف است. قلمرو عمومی یک منبع ارزشمند است که ما باید از آن محافظت کنیم و اجازه ندهیم کمرنگ شود. جایی که بخشی از یک منطقه تاریخی است، که در آن دانه‌بندی خیابان‌ها بخشی از ویژگی آن است، علاوه بر بحث در مورد فواید عمومی، بحثی در مورد کیفیت محیطی نیز وجود دارد.

آنچه در این مورد غیرعادی بود این بود که دانشگاه پیشنهاد خود را با استناد به اصل حفاظت توجیه کرد. حفاظت موضوعی است که من فقط در چند سال گذشته به طور مبهم از آن آگاه شده ام. اما در حالی که من توجه نکرده‌ام، به یک رشته گسترده تبدیل شده و حداقل دو قانون پارلمان ایجاد کرده است. بدیهی است که اصل توسعه روشی که توسط آن اعضای آسیب پذیر جامعه (عمدتاً اما نه منحصراً کودکان) از خطر محافظت شوند، خوب است. اما در مورد توسعه این دانشگاه به نظر می رسید که تا حدی پوچ تلقی شود.

به نظر می رسید دلیل منطقی این بود که دانشگاه وظیفه دارد در قبال دانشجویان خود مراقبت کند، تا آنها را هنگام نزدیک شدن یا خروج از ساختمان های دانشگاه ایمن نگه دارد. خیابان عمومی ذاتاً محل ناامنی تلقی می شد، بنابراین باید در محوطه ای امن قرار می گرفت که دانشگاه بر آن کنترل داشت.

در جلسه من این نگرش را شوم توصیف کردم که باعث ناراحتی معاونت آن طرف میز شد. مانند بسیاری از طراحان شهری، من زمان زیادی را در مجامع مختلف صرف دفاع از دموکراسی نامرتب خیابان شهری و همچنین در نظر گرفتن اینکه چگونه می توان آن را ایمن تر کرد، صرف کرده ام. من به این نتیجه رسیده ام که با طراحی و مدیریت خوب می توانیم ریسک را کاهش دهیم، اما چیزی به نام خیابان امن وجود ندارد. این درجه از حفاظت تنها با حذف افراد می تواند حاصل شود. به نظر می رسید هدف دانشگاه در این مورد همین باشد.

این به وضوح پوچ و همچنین شوم بود، زیرا کنترل دانشگاه فقط می توانست تا یک خیابان بلافاصله بیرون از درب ورودی آن گسترش یابد. قبل از رسیدن به آن خیابان، دانش‌آموزان باید از خیابان‌های غیر ایمن دیگری عبور کنند و با قطارها و اتوبوس‌های بدون ایمنی حرکت کنند. شهر بنا به تعریف ناامن است.

وقتی ترس از کارهایی که دیگران ممکن است انجام دهند منجر به کاهش یا کاهش ارزش فضای عمومی شود، همه ما ضرر می کنیم. مثال دیگر: دانش‌آموزان کالج جنوب و سیتی در دیگبث به طور مرتب در گروه‌های کوچک روی پیاده‌روی وسیع بیرون درب ورودی کالج خود می‌چرخند. به نظر من این رفتار عادی و قابل قبول و استفاده اجتماعی مثبت از فضای عمومی است.

من به مدیر کالج پیشنهاد دادم که ممکن است یک پروژه طراحی بین دانش‌آموزانش ترتیب دهیم تا یک سرپناه بر روی بخشی از پیاده‌رو طراحی کنیم که بتواند آستانه عمومی-خصوصی را غنی‌تر کند و تعامل اجتماعی دانش‌آموزان را راحت‌تر در خود جای دهد. او با این ایده بسیار مخالف بود و گفت که در واقع در نظر دارد این در را در خیابان اصلی ببندد و دانشجویان را مجبور کند از ورودی محدودتری در یک خیابان فرعی استفاده کنند. او نمی‌خواست حلق آویز کردن را تشویق کند، زیرا از دانش‌آموزان دختر در مورد آزار جنسی توسط دانشجویان پسر شکایت داشت.

یک موضوع واقعی و جدی، از نوعی که یک سیاست حفاظتی برای مقابله با آن وجود دارد. اما مطمئناً راه حل این است که مشکل را از سرچشمه آن که نگرش های اجتماعی و جنسیتی برخی از دانش آموزان پسر است، حل کنیم، نه اینکه فضای فیزیکی بی گناه خیابان را مقصر بدانیم. خیابان‌هایی با طراحی بد وجود دارند که اگر عملاً رفتارهای ضد اجتماعی را تشویق نکنند، حداقل عوامل بازدارنده‌ای در سر راه آن قرار می‌دهند. هیچ کدام از خیابان هایی که نام بردم در این دسته نیستند. آنها مکان های سرراستی با تمایز واضح بین فضای عمومی (در فضای باز) و فضای خصوصی (داخل) هستند. اما آنها توسط مؤسسات آموزشی که ساختمان‌هایشان در مجاورت آنهاست، مجرم شناخته شده‌اند، که در عوض باید مکان‌های شهری مؤسسه‌های خود را به رسمیت بشناسند و ارزش قائل شوند.

توقف مطبوعات: برنامه برنامه ریزی UCB لغو شده است.