در حال استفاده: این طرح یک رابطه کلاسیک را بین ساختمان مدنی و میدانی که قاب می‌کند حفظ می‌کند. سخاوت فضای عمومی به عنوان نسبتی از طرح کلی قابل توجه است.

جزئیات: از مصالح سنتی برای میدان با سنگ‌فرش‌هایی که در طرح‌های بادبزنی چیده شده‌اند استفاده شده است. این در تضاد با ساختمان مدرن و دریچه‌های مجسمه‌سازی باشکوهی است که در امتداد محیط میدان چیده شده‌اند.

انعطاف پذیری: نگاه کردن به میدان از داخل ساختمان، فقدان مبلمان خیابانی یا عناصر برنامه ریزی شده در فضا را نشان می دهد. این رویکرد انعطاف پذیری را امکان پذیر می کند و به میدان اجازه می دهد تا برای بازی، معاشرت، نمایش یا رویدادها سازگار شود.

استفاده از توپوگرافی: شیب میدان یک جلوه آمفی تئاتر بین ساختمان و فضا ایجاد می کند. زاویه ملایم نشستن را راحت‌تر می‌کند و گروه‌ها را به تجمع تشویق می‌کند

آستانه ها: این میدان دارای لبه شفاف و در عین حال متخلخل با خیابان سنت مارتین با استفاده از بولارد و کاشت درخت است. دیوارهای خالی و تغییرات سطح، فضای مرکزی را از لبه های جانبی آن جدا می کند.

انعکاس: پله برقی ها و درهای ورودی دیگر بدون بررسی امنیتی نمی توانند وارد شوند و باعث می شود نمای ساختمان کمتر نفوذ کند. این امر رابطه تعاملی بین پمپیدو و زندگی شهر بیرون را کاهش می دهد. ارتباطی که جنبه مهمی از هدف اصلی پروژه بود.