در ژوئیه در مورد مسکن اولیه شهرداری در مرکز بیرمنگام سخنرانی کردم. من هفت مطالعه موردی را نشان دادم که از اولین خانه‌های شورایی (۱۸۹۰)، به اولین آپارتمان‌های شورایی (۱۹۰۰)، و به اولین آپارتمان‌های مرتفع (۱۹۵۵) رفت. من هر کدام را با یک نقشه سیستم عامل در مقیاس ۱:۱۲۵۰ از دهه ۱۹۵۰، زمانی که هر هفت مکان هنوز وجود داشتند، نشان دادم. اکنون تنها سه نفر از این هفت نفر زنده مانده اند. در زمان انتشار این نقشه‌ها من یک دانش‌آموز مدرسه بودم و در یکی از خیابان‌های حومه شهر زندگی می‌کردم و تقریباً هیچ چیز از این مکان‌های درون شهری نمی‌دانستم. اما وقتی به این نقشه‌های ۶۰+ سال نگاه می‌کنم، یک نوستالژی حاد برای بافت درون شهری را تجربه می‌کنم که هرگز نمی‌دانستم. و به زودی با نوسازی پس از جنگ و توسعه مجدد همه جانبه از بین می رفت. این پارچه ای بود که با چگالی و ناهمگونی مشخص می شد، قبل از منطقه بندی کاربری زمین و ماشین موتوری همه چیز را از هم جدا کرد و آن را ساده کرد. در اطراف آپارتمان‌های ساخته شده در سال ۱۹۰۰ در خیابان میلک، فقط چند بلوک از جایی که اکنون در دیگ‌بث کار می‌کنم، نقشه ساختمان‌هایی را نشان می‌دهد که به‌عنوان کارهای مهر زنی فلزی، ماشین‌آلات کار، کارهای مهندسی چاپ، کار تجهیزات موتور، کار آب‌بندی شیشه، فلز مشخص شده‌اند. آبکاری کار می کند – صنعت اکنون تمام شده است.

من هیچ توهمی ندارم که زندگی در این خیابان های درون شهری جز زندگی سخت، فقیرانه و ناسالم بود – امید به زندگی کوتاه بود. خشونت‌آمیز نیز – از خواندن The Gangs of Birmingham می‌دانم که باند خیابان میلک یکی از بدنام‌ترین باندهای خیابانی از دهه ۱۸۷۰ به بعد بود، در زمانی که Peaky Blinders یک واقعیت بد و تهدیدآمیز روزمره بود و نه اظهارات مد شیک. اعضای باند در زمین‌های محقر پشت سر هم زندگی می‌کردند، که برخی از آنها با آپارتمان‌های دو طبقه با دسترسی به عرشه جایگزین شدند، اما من تصور نمی‌کنم که فرهنگ با توسعه مجدد به طرز چشمگیری تغییر کند.

آپارتمان های خیابان میلک در سال ۱۹۶۶، زمانی که من دانشجوی معماری در شهر بودم، تخریب شد. سال قبل از آن، در شیفت شب در کارخانه پودر کاستارد آلفرد برد در دو بلوک آن طرف، مشغول بسته بندی ژله های میوه بودم. اما من از آنها بی خبر بودم. و اگر آگاه بودم، شک دارم که اهمیت آنها را درک می کردم. این یکی از عناصر درد نوستالژیک من است – این واقعیت که من با این مکان ها همزیستی کردم اما آنها را نمی شناختم و اکنون آنها از بین رفته اند. این یک نوع احساس گناه تولید می کند. یکی از دلایل مستقیم تر گناه این است که چند سال بعد، در سال ۱۹۷۰، زمانی که من در یک کارخانه آرد تبدیل شده برای Associated Architects کار می کردم، در طرف مقابل خیابان، خانه های شورای ساخته شده در سال ۱۸۹۱ در خیابان لارنس، دومین خیابان لارنس قرار داشت. هفت مطالعه موردی من از میان پنجره‌های آهنی، تخریب آن‌ها را در سال ۱۹۷۲ تماشا کردم و به هیچ چیز فکر نمی‌کردم. چند سال بعد، من برای حفظ آنها و شاید برای تبدیل به خوابگاه برای دانشجویان دانشگاه استون کمپینی می کردم.

در صحبت‌های من سه روایت وجود داشت – اولی تراکم مسکونی مقایسه‌ای (نه همیشه آن‌طور که ممکن است انتظار داشته باشید). دوم، حرکت تدریجی طی دهه‌ها دور شدن از گونه‌شناسی شهری بلوک و خیابان، به سمت شی مستقل. و سوم، غلبه بر این تعصب رسمی مبنی بر اینکه مردم طبقه کارگر به داشتن خانه نیاز دارند، آپارتمان یک ایده بیگانه قاره ای است. نقاط افراطی این تغییرات، خانه‌های خیابان رایدر در سال ۱۸۹۰، و هفتمین مطالعه موردی من، آپارتمان‌های دادستون مانور در سال ۱۹۵۵ بود. به عنوان قطعات معماری خاص مکان، قبل از اینکه در دهه ۱۹۶۰ به تولید انبوه محصولات کارخانه تبدیل شوند. پس از آتش‌سوزی مخرب در برج گرنفل لندن در ژوئن، ناگزیر نگرانی سراسری در مورد فرار از آتش و اشتعال پذیری روکش‌های روی بلوک‌های برج وجود داشت. تصور می کنم ساکنان چهار ساختمان دادستون مانور به خواب آرام ادامه دادند. ساختمان‌های آن‌ها دارای پوشش اصلی آجری است و با شش آپارتمان در هر طبقه، هر ساختمان کمتر از هفت راه پله ندارد. آنها در زمان ساخت خود به طور غیرقابل تعجبی به دلیل اینکه روشی پرهزینه برای اسکان خانواده های طبقه کارگر هستند مورد انتقاد قرار گرفتند. اما بر خلاف بسیاری از بلوک های برج بعدی، آنها هنوز آنجا هستند و به صورت محلی در فهرست قرار می گیرند.