قبل از اینکه دیواری بسازم می‌پرسیدم که بدانم چه چیزی را دیوار می‌کشم یا دیوار می‌کشم، و به چه کسی می‌خواهم توهین کنم. چیزی وجود دارد که دیوار را دوست ندارد، می خواهد آن را خراب کند.

خطوط از ترمیم دیوار توسط رابرت فراست

شاعر بر این باور است که برخلاف همسایه‌اش در آن سوی دیوار سنگی خاص نیوهمپشایر که با هم در حال تعمیر آن هستند، همیشه دیوارها برای مشخص کردن مرزها لازم نیستند. همسایه ادعا می کند که “حصارهای خوب همسایه های خوبی را می سازند”، اما فراست در برابر موعظه مقاومت می کند: “درخت های سیب من هرگز از هم عبور نمی کنند / و به او می گویم که مخروط های زیر کاج هایش را بخورد.”

جبر محیطی – این ایده که محیط فیزیکی ما رفتار ما را تعیین می کند – موضوع پیچیده ای است که اثبات علیت در آن معمولاً دشوار است. اگرچه، به عنوان طراحان شهری، هر بار که خطی به ترسیم فضای عمومی اضافه می‌کنیم، این ایده را پذیرفته‌ایم، و تصور می‌کنیم که مردم را قادر می‌سازیم در آن فضا چه کاری انجام دهند. اما یک دیوار نمایش بی چون و چرای جبر است: می تواند از نظر فیزیکی از حرکت افراد از A به B جلوگیری کند.

یک مثال خارق‌العاده از این وجود دارد که از برلین به ما نزدیک‌تر است – دو دیواری که در سال ۱۹۳۴ در آکسفورد ساخته شدند که به دیوارهای کاتسلو معروف هستند. یک توسعه‌دهنده مسکن به نام کلایو ساکستون، یک ساختمان جدید در شمال آکسفورد در کنار یک شهرک مسکونی شورای شهر ساخت. او از ترس اینکه همسایه بودن مستأجران شورا باعث دلسردی مردم از خرید خانه‌هایش شود، با ساختن دیوارهایی به ارتفاع ۲ متر در سراسر جاده ونت‌ورث و جاده کارلتون، این دو ملک را از هم جدا کرد. آنها تا سال ۱۹۵۹ زنده ماندند و در نهایت تخریب شدند. جالب توجه است، یک نقشه نشان می دهد که دو توسعه، بلوک های محیطی بزرگ خانه های حومه شهر با باغ های بزرگ، از نظر مورفولوژیکی تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند. امروز یک پلاک آبی در جاده آلدریچ ۳۴ به یاد یکی از دو دیوار جنوبی است.

همانطور که در ماه نوامبر این را می نویسم، یکی دیگر از دیوارهای شهری بحث برانگیز در اخبار است. این بنا در سال ۲۰۰۲ ساخته شده و توسط معمار مشهور ژاپنی تادائو آندو طراحی شده است و در باغ پیکادیلی منچستر قرار دارد. این دیوار منحنی مربع را در لبه جنوبی آن محصور کرده و آن را از خیابان پارکر جدا می کند. این در دو بخش است: یک سرپناه به طول ۱۳۰ متر در سمت مقعر خود، یک آلاچیق – که توسط کافه نرو اشغال شده است – رو به میدان، و یک طول مستقل به طول ۶ متر. تخریب قسمت کوچکتر به دستور شورای شهر به تازگی آغاز شده است. این غرفه متعلق به خصوصی است، اما پیشنهادهایی برای حذف آن نیز وجود دارد. در منچستر، چیزی وجود دارد که دیوار را دوست ندارد، می خواهد آن را خراب کند. دیوار آندو سالهاست که کانون بحث و جدل بوده است. گفته می شود که مانع از حرکت می شود و از دید در میدان جلوگیری می کند، حتی اگر قسمت ۱۳۰ متری دارای یک دهانه بزرگ در مرکز آن است که ورودی رسمی به میدان را فراهم می کند. متهم به ایجاد انواع رفتارهای ضداجتماعی، مصرف مواد مخدر، ادرار در ملاء عام و بدحجابی جنسی است.

آیا دیوار می تواند مردم را به رفتار بد تشویق کند؟ من تصور می کنم که اگر از یک افسر پلیس بپرسید ممکن است پاسخ مثبت را دریافت کنید. به نظر می رسد عقل متعارف این است که هر فضای عمومی که برای نظارت ۳۶۰ درجه باز نباشد، مردم را به سمت بزهکاری سوق می دهد. شورای شهر منچستر نقاط دیدنی مسدود شده در باغ های پیکادیلی را به عنوان عاملی مؤثر در رفتار ضد اجتماعی در آنجا شناسایی می کند که به میدان شهرت منفی بخشیده است. من چندان مطمئن نیستم. من می توانم به فضاهای منزوی شهری دیگری فکر کنم که در آن افراد با افرادی که به طور پنهانی تیراندازی می کنند، قهر می کنند یا زنا می کنند، مواجه نمی شویم. آندو استاد بتن درجا است، و این همان چیزی است که دیوار او در منچستر از آن ساخته شده است (البته، باید پذیرفت، نه به استانداردهای بی‌نقص صنعتگری که در جاهای دیگر به دست آمده است). من گمان می کنم که بیزاری از بتن کرکره ای جزء بزرگی از مشکل درک شده، بخشی از واکنش در برابر بروتالیسم است. اگر دیوار با سنگ تراشی روستایی با ستون های یونی حامی کوزه ها ساخته شده بود، اکنون در معرض تخریب قرار نمی گرفت. من فقط حدس میزنم