من در آخرین قسمت پایانی به ایده های جین جاکوبز در مورد تنوع شهری اشاره کردم و دوباره به این موضوع کشیده شدم. از زمانی که برای اولین بار کتاب مرگ و زندگی را خواندم، در سال آخر دوره معماری، استدلال جاکوبز را به عنوان یکی از اصول طراحی شهری پذیرفتم که شهرها تنوع را تولید می کنند و تمرکز زیادی از مردم برای شهرها ضروری است. ایجاد طیف متنوع و غنی از فعالیت ها و امکانات. وقتی از کنار یک تولیدکننده اسب گهواره ای واقع در دهکده کوچکی در شراپشایر رد شدم، شک کوچکی در این مورد تجربه کردم. در اینترنت می بینم که اگرچه نادر است، اما منحصر به فرد نیست. تولید کنندگان اسب گهواره دیگری نیز وجود دارند، اما به نظر می رسد هیچ کدام از آنها در یک شهر نیستند.

اما بازدید اخیر از اورکنی باعث شک و تردیدهای جدی من شده است. اورکنی دارای ۲۰ جزیره مسکونی است که از راه دور حتی از شمال سرزمین اصلی اسکاتلند واقع شده اند و جمعیت آن ۲۲۰۰۰ نفر است. این همان جمعیت گودالمینگ یا کنیلوورث است. با این حال اورکنی دارای سه کارخانه تقطیر جین، دو کارخانه آبجوسازی، دو کارخانه تقطیر ویسکی، جشنواره های سالانه علم و هنر بین المللی و یک جشنواره سالانه بلوز، هفت فرودگاه، چندین موزه، یک روزنامه هفتگی است و بیش از ۱۰۰ درصد انرژی مصرفی خود را از انرژی های تجدیدپذیر تولید می کند. همچنین پنیر و کیک جو دوسر بسیار خوبی از جمله چیزهای دیگر درست می کند. همین‌طور که این را می‌نویسم، به‌تازگی یک نان کوتاه عالی از کیک‌هاوس Westray (تاسیس‌شده در سال ۱۸۹۲) در جزیره Westray (جمعیت ۵۸۸) خوردم.

اورکنی همه اینها و بیشتر را بدون اینکه یک کلان شهر بزرگ و پرجمعیت باشد انجام می دهد. فقط دو شهر کوچک دارد. همه این کارها را در واقع دقیقاً به این دلیل انجام می دهد که کوچک، منزوی و پراکنده است و بنابراین باید تنوع خود را ایجاد کند تا استاندارد زندگی خوبی را برای جمعیت کوچک خود حفظ کند. انزوای تاریخی آن همچنین به ایجاد یک فرهنگ اورکادی مستقل و متمایز کمک کرده است که تنوع مستقل آن را شکل داده است. من از جزئیات اقتصاد اورکنی اطلاعی ندارم، و ممکن است اعتراض داشته باشید که ساکنان آن بدون یارانه هالیرود و مقدار نامتناسب دموکراسی محلی نمی توانند از کاری که انجام می دهند لذت ببرند. در بیرمنگام از حمل و نقل اتوبوس رایگان لذت می برم، اما اگر ساکن اورکنی بودم، از سفرهای رایگان کشتی و هواپیما نیز لذت می بردم (تعداد نامحدود، اما قابل توجه). با این وجود، فکر می‌کنم درسی در اینجا وجود دارد که مرا وادار می‌کند خوانش ارتدکسی خود را از فصل تنوع جین جاکوبز و کتاب بعدی او به نام اقتصاد شهرها زیر سوال ببرم. کاش او اینجا بود تا توضیح دهد که چگونه کار می کند. واضح است که هر شهرک ۲۲۰۰۰ نفری نمی تواند کاری را که اورکنی انجام می دهد انجام دهد. برای یک چیز، بسیاری از آنها برای بسیاری از امکانات خود به یک شهر مجاور وابسته هستند. آنها نیازهایی که انزوا ایجاد می کند ندارند. اما من اورکنی را مکانی الهام بخش و چالشی برای پیش فرض های دیرینه ام می دانم.

اتفاقا، استرومنس، کوچک‌تر از دو شهر اورکنی، یکی از شگفت‌انگیزترین نمونه‌های طراحی مجدد فضای مشترک یک خیابان اصلی را دارد که من با آن مواجه شده‌ام. این شهر کنار اسکله در امتداد خیابان اصلی A965 قرار دارد که شش نام مختلف در طول ۱٫۵ کیلومتر دارد. ردیف متراکمی از ساختمان ها که شیروانی آنها به سمت اسکله ها ختم می شود، خیابان را از آب جدا می کند. به سمت کمپینگ در انتهای شهر در پوینت نس حرکت کردم، با یک زاویه سمت راست به سمت خیابان رانندگی کردم و بلافاصله فکر کردم “این درست نیست، من نباید اینجا باشم”. این یک خیابان دو طرفه باریک است که در جاهایی فقط عرض یک وسیله نقلیه بین ساختمان‌ها است و با عبور از شهر از چندین زاویه تیز پیش می‌رود. به طور یکنواخت دیوار به دیوار با پرچم های سنگی بزرگ سنگفرش شده است، با نوار نامنظمی از مجموعه های گرانیتی که از وسط می گذرد. یادم نمی‌آید که در تمام طول آن یک تابلو راهنمایی یا ستونی با هر توصیفی وجود داشته باشد.

عصبی با دنده دوم به آهستگی به رانندگی ادامه دادم و با احتیاط از عابران پیاده گذشتم. اگر قصد طراحی این باشد که رانندگان به طور ناخوشایند از خطری که برای سایر ساکنان فضا ایجاد می کنند آگاه شوند، کار می کند. در چهار روزی که در استرومنس گذراندیم، ترجیح دادم دیگر در امتداد آن رانندگی نکنم، اما آن را بالاتر از تپه دور زدم. اما من و شریکم پولی چندین بار در امتداد آن قدم زدیم و احساس کردیم که به عنوان عابر پیاده مسئول فضا هستیم. لذت بخش ترین خیابان است.